Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Tranenregen

  •  
20-06-2016
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
15429472140_074293a518_k

© cc-foto: Leo Hidalgo

Ik wierp weer een blik op de vertrektijden en bedacht of ik straks meteen op het strand wat biertjes zou gaan drinken, of eerst zou inchecken in het hostel.
Voor al mijn vrienden die vandaag niet op vakantie zouden gaan maakte ik zondagavond een screenshot en verzond deze via whatsapp. Vijf zonnetjes onder elkaar met een temperatuur van 29 tot 30 graden. De weersverwachting tijdens mijn verblijf in Portugal de komende 6 dagen!   Omdat ik vanochtend nog niet van iedereen een appje met de tekst ‘rot op’ terug had gekregen besloot ik hetzelfde plaatje nog een keer te versturen. En ja hoor, meteen waren daar de fijne vakantiewensen van mijn lieve vrienden. Ze sloegen groen uit van jaloezie. ‘Ik wens je alle vertraging van de wereld!’ kreeg ik van een collega en, verdomd, laat hij nou meteen een beetje gelijk krijgen.
Dat beetje gelijk gunde ik hem, hij moest namelijk de hele dag op de fiets door de regen. Toen ik daar aan dacht en dat afwisselde met het strand dat op me lag te wachten, sprongen de tranen in mijn ogen, van het lachen.   Want wat is nou een uurtje extra Schiphol tussen de goedgezinde vakantiegangers op een mensenleven? En zo dachten mijn medepassagiers er ook over. Vertraging schept een band. Net als het weer in Nederland, dat we nu bliksemsnel achter ons zouden laten. En zo raakte ik aan de praat met het oudere stel naast me. Glunderend vertelde ze me dat ze nu dan eindelijk hun zoon gingen opzoeken in Portugal. Na jaren! Ja, ze hadden het niet breed maar nu moesten ze wel, want zoonlief ging trouwen!   Toen de vertraging uitliep naar anderhalf uur merkte de man op toch wel blij te zijn dat ze ruim voor de bruiloft in Portugal zouden arriveren. Die bruiloft is op woensdag maar, grapte de man: “Je weet ’t nooit met die maatschappijen!” “Je zal de bruiloft van je zoon maar missen!” grapte ik terug.
Ik wierp weer een blik op de vertrektijden en bedacht of ik straks meteen op het strand wat biertjes zou gaan drinken, of eerst zou inchecken in het hostel. De man en vrouw praatten ondertussen door over de droombruiloft. Eerst met elkaar, maar al snel weer tegen mij.
Een half uur later mochten we eindelijk aan boord. Ik hielp het stel, want het grondpersoneel van Vueling, dat is een luchtvaartmaatschappij, bleek niet goed te verstaan. Toevallig zaten we vlak bij elkaar en mochten we tegelijk het vliegtuig in.  cc-foto: Leo Hidalgo
Misschien kwam het door de verhalen van het oude stel, maar ik merkte niks van het chaotische en zenuwachtige gedrag van het personeel. Tot ik op mijn stoel ging zitten. Mensen keken vragend om zich heen, anderen stonden op. Er werd af en toe iets omgeroepen maar er kwam geen beweging in het toestel en uiteindelijk kregen we te horen dat we het vliegtuig weer moesten verlaten.
Het viel me op dat veel (oudere) mensen in het vliegtuig de boodschap niet goed mee kregen want die was slecht te verstaan. Gelukkig kreeg ik snel oogcontact met het oude stel en ik wenkte hen naar de uitgang.   “De stewardess vertelde net dat we het vliegtuig weer uit moeten!” Ze keken me stomverbaasd aan en wilden me niet meteen geloven. Twee minuten later staan we dan toch in de gate naast elkaar. Om ons heen gaat het vlug. Mensen beginnen te rennen.
“De vlucht is geannuleerd. Het personeel is al te lang aan het werk en mogen niet meer terugvliegen naar Lissabon”- hoorden we een paar minuten later uit een luidspreker. “U moet terug naar de vertrekhal. Nummer 3!”
Het stel begreep niet wat de stewardess bedoelde. Maar de stewardess – die best wel lief was – had kennelijk geen tijd om duidelijk uit te leggen waar we dan precies moesten zijn in die vertrekhal. Ik troonde het oudere echtpaar met me mee.
Na lang zoeken kwamen we aan bij een informatiebalie waar zich een hele horde passagiers had verzameld. We sluiten aan in de lange rij, zoals dat hoort, maar er waren mensen die zich van die beleefdheidscultuur niks aantrekken. Er werd voorgedrongen.
Een groepje van acht jonge vrouwen werkte zich zonder pardon langs de rij naar voren. De wachtenden protesteerden, er werd gescholden maar de vrouwen bleken daar compleet immuun voor. Zeker ervaren op dat gebied. Het gevolg was dat meer mensen gingen voordringen. Er ontstond een sfeer van ieder voor zich en die is net zo onaangenaam als dat klinkt. Het echtpaar bleef netjes wachten, terwijl ze zich vastklampten aan hun vertrouwen in de mensheid. Zij hadden immers ver van tevoren geboekt én hadden een dag speling.   “Komt wel goed”, zei ik nog tegen de man toen hij mij bezorgd aankeek omdat er weer een gezinnetje van vijf, zonder enige gene, halverwege de rij inhaakte. “Komt het wel goed?” vroeg de vrouw toen er een medewerkster van Vueling langsliep. “Ik hoop het mevrouw. Wij kunnen hier niks aan doen. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt!” “Maar wij zaten al in het vliegtuig, alle mensen buiten wisten dit veel eerder! Wij hebben maanden geleden geboekt en onze zoon gaat trouwen!” De man klinkt paniekerig en vanuit mijn ooghoek zie ik dat er weer een stel voor ons de rij in schuift.   Ik loop op het voorpiepende stel af en vertel hen dat er naast mij een echtpaar staat dat naar een bruiloft moet. “Ik zou het netjes vinden als u in ieder geval achter hen gaat staan… niet?” Ik moest mijn kankerbek houden. Dat vond ik niet zo erg. Wat ik wel heel erg vond waren de tranen van het echtpaar. De – ook alweer lieve – medewerkster achter de balie vertelde het ouderpaar dat zij pas op woensdag weer terecht kunnen bij Vueling om naar Portugal te vertrekken. Te laat voor de bruiloft. Op haar verzoek sjeesde ik met het echtpaar naar de balie van KLM. Daar konden ze eventueel vanavond mee vliegen. Maar de tickets waren plots duurder geworden. Een enkel ticket naar Lissabon kost 495 euro. Per ticket. Voor een enkeltje naar Lissabon. Transavia dan. We renden er heen. Die waren iets milder. Ze vroegen slechts driehonderd-zoveel. “Dat kan ik toch niet betalen!” De man huilde en de vrouw probeerde het verhaal uit te leggen. “Wij kunnen hier niks aan doen mevrouw”, zei de – alweer lieve – medewerkster achter de balie.   Bij de bagageband wachtten we op onze koffer die uit het vliegtuig werd gehaald. De vrouw was inmiddels ook aan het huilen. Het groepje van acht vrouwen was er eveneens. Zij juichten. Ze drongen (opnieuw) voor maar vonden dat ze er nu een goede reden voor hadden. Zij moesten immers een vlucht halen!
Ik heb mijn koffer gepakt en ben nog even naar het echtpaar toegelopen. “Ik weet niet zo goed wat ik tegen jullie moet zeggen.” De man kijkt me aan. Intens verrietig. “Bij Vueling is de man met de grootste bek en het minste fatsoen blijkbaar keuning!” “Zo is het helaas…sorry meneer.” “Wel thuis meisje…” “U ook meneer!” De vrouw begint weer te huilen. En daarna de man.

Meer over:

reizen, opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.