De witte tranen van Rosanne Hertzberger
De tranen van Wout Weghorst
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (14)
Als je je tot aan de uiterste grenzen van menselijke vermogens ergens voor inzet, met daarvoor de meest ver gaande oefening en daarvoor benodigde discipline, zoals b.v. een topsporter als in dit geval doet, is de spottende relativering t.a.v. diepe teleurstelling daarover door mensen aan de zijlijn of nog verder daar vandaan een waardeloze. Prestaties op dat hoge niveau zijn groots en het onvermijdelijke falen voor de meesten in een competitievorm zoals bij sporten, maar die ook bij diverse andere disciplines als kunsten bestaat, en ook allerlei andere vakgebieden, zijn in gevallen waar men net naast de hoogst te bereiken doelstelling grijpt bewonderenswaardig, net als dat de oprechte maar bij dit soort bijzondere mensen ook zeer tijdelijke teleurstelling vaak net zo intens is als hun inzet.
Mooie tekst, ter aanvulling: vergeet ook niet de teleurstelling van de supporters van AZ, voor wie dit ook zo belangrijk is (of je dat nou kinderachtig vindt of niet). Weghorst lijkt mij een man die zich dit persoonlijk aanrekent en ook dat vind ik (in het moderne voetbal) toch erg mooi.
Dan weten we dus ook weer waar ons probleem schuilt. Haal je die emotie per gros of per kilo?
Feyenoord heeft gewoon dik verdiend gewonnen en AZ was niet goed genoeg,simpel en dat hebben we allemaal kunnen zien, degene die dat wilden in ieder geval.
Met alleen zijn karakter word je geen wereld kampioen, de man heeft niet de nodige kwaliteiten die je daarvoor dient te bezitten.
Het gevolg van en spelletje oppompen tot een mythisch geheel genereert dit soort theatrale en idiote sportbeleving bij overbetaalde jochies meteen air van hier tot Tokio. Het zijn immers geen 21ste eeuwse substituties van de Paapsche, Gristelijke en Moslim god, maar gewoon zeer goed verdienende werknemers van een bedrijf, dat een soort toneel opvoert voor daartoe fiks betalende kijkers.
Het zit hem al in de naam. Weg horst. Zijn moeder bracht hem bij dat hij een adelaarsjong was. Maar nu hij het moedernest heeft verlaten, blijkt hij geen kuiken te kunnen verschalken. Tussen de grasprietjes zoekt hij vergeefs naar herinnering aan dat oude vertrouwde nest, waarin de gebraden kippetjes hem vanzelf in de mond vlogen. Maar helaas. Weg nest.
Shoppen in een andere cultuur en daar de leuke dingetjes uithalen zonder effect op de andere zaken is natuurlijk wensdenken. Zo werkt het nu eenmaal niet. Emotie bij voetbal heeft hooguit amusementswaarde. Wat dat betreft kijk ik ook graag naar Buffon en Chiellini. Emotie in politiek en economie leidt vooral tot corruptie, akelig cliëntelisme en andere dingen die je in Nederland niet wilt. Winnen met voetbal doe je niet met emotie maar met een winnaarsmentaliteit. Daar hoort ook een op een volwassen manier met teleurstelling omgaan bij. Daarom winnen de Duitsers meestal. En daar zit weinig uiterlijke emotie bij.
Winnen doe je met uitblinkers. Meer volk geeft meer uitblinkers. Logisch dus dat de grootsten, zoals Duitsland of Ajax en Feijenoord winnen. Tom, leuk stukje over voetbal, wat me normaal geen bal interesseert.
Zoals ze bij VI terecht constateerden: amateurtoneel. Weghorst kan werkelijk geen seconde het idee hebben gehad dat AZ die wedstrijd kon winnen, dus die teleurstelling kwam echt niet als een verrassing. Dan is het een kwestie van de fans bedanken en aftaaien naar de kleedkamer. Tenzij je verliefd bent op de camera...
Sport is emotie, bij verlies is die emotie helaas teleurstelling en verdriet. Wout weghorst is ook maar gewoon een mens.