Trainingsmisser in Afghanistan

Nederland overweegt het sturen een ‘trainingsmissie’ naar Afghanistan. Dat is sturen van een ‘vechtmissie’ onder een andere naam. David Petraeus, opperbevelhebber van de buitenlandse troepen in Afghanistan, heeft Nederland gevraagd om ‘een substantieel deel’ van de 2.000 politie- en militaire trainers die de NAVO denkt nodig te hebben. De Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO, Ivo Daalder, herhaalde dit verzoek.Precieze aantalen zijn niet genoemd. Mogelijk gaat het in eerste instantie om 50 trainers, met let-wel zo’n 500 ‘beschermers’.

Het klinkt nobel: de Afghanen leren hoe de vijand te verslaan. De ervaring leert echter dat lesgeven niet zonder gevaar is. België heeft in de relatief rustige noordelijke provincie Kunduz sinds april 2009 twintig trainers (met slechts 49 ‘beschermers’, maar dit ter zijde) . Rekruten onder Belgische leiding oefenen op het slagveld; het is alle hens aan dek nu de taliban aan kracht winnen. Dat er nog geen doden onder hen zijn gevallen is een wonder, want hoge militairen spreken van een keiharde ‘open guerrillaoorlog’.

Maar zijn er wel buitenlandse trainers nodig? Afghanen zijn strijdlustig, in menig huis is een wapen voor handen. De mudjahedeen, die tussen 1979 en 1989 tegen de Russen vochten, hadden nimmer een militaire scholing genoten. Ze droegen geen uniform, maar hun traditionele salwar kameez en sandalen. Toch joegen ze de Russen weg, omdat ze gemotiveerd waren en zelfs het zwaarste offer wilden brengen: hun leven. Die overwinningsspirit kunnen Nederlandse trainers de aspirant-leden van het  Afghan National Army of Afghan National Police nooit bijbrengen. De motivatie om te vechten voor een corrupte regering gesteund door westerse, niet-islamitische landen is laag. De desertie is hoog, met meeneming van het gratis verschafte wapen.

Waarom zouden wij de trainers en de hun assisterende militairen dan slachtofferen? In september werd het record aantal gesneuvelde buitenlandse militairen van vorig jaar (521) al overtroffen. Van brede maatschappelijke steun is geen sprake, noch in Afghanistan noch in Nederland. Slechts één op de drie Nederlanders steunde onze aanwezigheid in Uruzgan, die ten koste van 24 Nederlandse levens eind juli afliep en de opstandelingen allerminst verzwakte.

Na de ‘opbouwmissie’ was er bij de oorlogspropagandisten behoefte aan een nieuwe verhullende slogan voor een strijd die zelfs door de meest gezaghebbende strategen als verloren wordt beschouwd: ‘trainingsmissie’. We zijn gewaarschuwd. Dit artikel is eerder verschenen op het weblog ArnoldKarskens.com