Tragiek in Den Haag

Een statig zwanenpaar zwom voorbij, een met twee jongen op de rug. In het gras aan de overkant zaten Nijlganzen, ook met kroost, maar één van de kleintjes zwom nog in het water. Plotseling zag ik hoe naast mij collega C van haar fiets sprong.

Ze hield haar telefoon voor zich als een trofee. Dat was om foto’s te maken van het vertederend schouwspel. “Stuur ze ook naar mij”, vroeg ik. En: “Die ganzen daar zijn ook leuk”. Tegelijkertijd kreeg ik het idee dat er iets niet klopte. Dat ene ganzenjong zwom wel heel nerveus heen en weer. Zou het wat mankeren? Was het te zwak om zelfstandig uit het water komen? “Die is straks voor de snoek”, zei ik somber. Exact op dat moment – het duurde nog geen halve seconde – verdween het jonkie onder water. De snoek had toegeslagen.

De moedergans – tenminste je denkt dat het de moedergans is – holde naar de noodlottige plek waar haar zorgvuldig uitgebroede kind zojuist was verslonden. Ze gakte wanhopig. Ook vader die zich tot dan toe elders had opgehouden met eigen besognes kwam met slaande vleugels aanhollen. Nu maakte hij een hoop bombarie. Te laat. Ze keken samen bedremmeld in het water. Ze gaven geen kik, bewogen niet. Ze gaven geen geluid, de andere ganzenjongen ook niet. Ze zeggen wel eens dat alleen olifanten rouw bedrijven maar die nijlganzen doen het ook.

C. en ik vonden het allebei erg.

Vanavond tegen half zes liep ik weer langs de Mauritskade. De zwanen waren in geen velden of wegen te bekennen maar de ganzen waren ondanks het gevaar te water gegaan. Er zwom nog één enkel jong met hen mee. De rest was te pakken genomen door de wrede snoek.

Stomme beesten, dacht ik kloteavond.

Update: Hier is beeld van net voor de aanval van de snoek. Het arme ganzenjong zwemt vlak bij de oever tussen de bladeren van de waterlelie. Met muziektip: Israel López “Cachao”