Hulp Rode Kruis ingeroepen om op scholen honger onder arme leerlingen te bestrijden
Topvrouw? Nu even niet!
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (23)
Kan me helemaal vinden in dit stuk. Laat een ieder in zijn waarde en help elkaar waar mogelijk is.
Vrouwen zouden wat vaker voor elkaar op moeten komen ipv elkaar zo afkraken, wat vaak gebeurt, vind ik. Ieder maakt zijn/haar eigen keuzes en een beetje respect voor elkaar zou ook niet verkeerd zijn.
Ik mis kennelijk iets. "Ik" werkt zich te pletter, prive en op het werk, en stopt daarom met werken. Waar is de bijdrage van de partner aan de, zeker met een gezin, drukke prive werkzaamheden? Als je laat gebeuren dat die achterwege blijft, dan resteert inderdaad alleen de keuze van ontslag nemen. Let wel, in wezen de keuze van de niet/te weinig meewerkende partner en niet die van "Ik".
Heel fijn stuk. Wat mij het meest treft tijdens het lezen is: ik nam ontslag. Moet wel kunnen... Verder deel ik je uitgangspunten van harte
Er zit volgens mij achter dat vrouwen die fulltime blijven werken zich schuldig voelen dat ze te weinig thuis zijn en dat vrouwen die zijn gestopt met werken zich schuldig voelen omdat zij niet kunnen voldoen aan het beeld van de moderne vrouw die alles tegelijk kan. In plaats van elkaar helpen leidt dat schuldgevoel blijkbaar tot het zich tegen elkaar afzetten. Zonde en onnodig! Ging emancipatie niet ook over 'zusterschap', elkaar steunen in de strijd?
Wat een prachtig en persoonlijk verhaal, en hoe herkenbaar! Het interessante is dat de oplossing eigenlijk niet genoemd wordt maar heel logisch lijkt: vrouwen aan de top moeten ofwel een vermogende single zijn of wel een partner hebben die zelf 100% thuis wil zijn om voor het huishouden en/of de kinderen te zorgen. Lesbische paren regelen dat doorgaans goed (maar misschien omdat ze overwegend kinderloos zijn), hetero's vinden dat stukken minder makkelijk. Het gaat hier, ik zal maar niet langer dralen, eigenlijk vooral om het zelfbeeld van mannen. Mannen die je niet achter de kinderwagen, bij de poort van de school of uit hun auto krijgt. Het gros van de mannen ook trouwens, los nog even van de mannen die werkelijk aan de top staan, en zich werkelijk geen moment afvragen of zij nu niet ooit eens iets in het huishouden zouden moeten doen. Ja koken, dat dan weer wel, hebben ze van Herman den Blijker geleerd, en die heeft tenslotte ook het machismo van een topbestuurder. Maar voor het overige zie je al die topbestuurders, directies en mindere managers allemaal dezelfde verdringingstechniek gebruiken. Als er koffie moet worden geschonken, gaan de ogen gelijktijdig naar de eerste de beste vrouw in de zaal, topmanager of niet. Het is seksisme, en dat lijkt mij een van de ontmoedigendste fenomenen die je als vrouw boven het glazen plafond tegen kan komen. Al die tijd op alle borden tegelijk geknokt om boven te komen, en dan blijken de Middeleeuwen in de management room nog niet eens voorbij.
Een mooi stuk. Al blijft het wel belangrijk dat, zoals je al aangeeft, een vrouw zelf de keuze kan maken en die niet wordt opgelegd.
@ Natascha Cloutier Lees anders even de emancipatiemonitor van het CPB door in plaats van aannames te doen. Feiten; 45 procent van de vrouwen is financieel onafhankelijk. 70 procent van de werkende vrouwen (!) werkt in deeltijd. Maar 59 procent van de vrouwen werkt. 70 procent zegt gelukkig te zijn met de rolverdeling, 20 procent moet er nog over na denken en 10 procent wil meer werken.
Maar wat als god het nu gewoon zo geregeld heeft dat de man werkt en de vrouw thuis is bij de kinderen. Ik bedoel daarmee niet dat dat moet, maar dat mensen zich daarbij gewoon het prettigst voelen... Dat kan natuurlijk door de Heere zo geregeld zijn, het kan ook zijn dat dat "in" de vrouw gegroeid is...
Van dit soort ontboezemingen raak ik dus in de war. "fulltime werken, kinderen krijgen, de leukste moeder, dochter, vriendin en geliefde tegelijk zijn. Ik kreeg drie kinderen van dezelfde man, werkte gemiddeld 60 uur per week (...) tussendoor kerstdiners, paasontbijten en gezamenlijke vakanties voor vrienden en familie." En dan begint manlief te mopperen en de kinderen ook. En vrouwlief neemt ontslag. Wat deed manlief al die tijd? Welk feestje heeft hij georganiseerd, welke vakantie regelde hij? Waarom liggen al die taken bij jou?
Op ons bureau (communicatie en ontwerp) hebben we faciliteiten gemaakt voor vrouwen en mannen die deels ook thuis en in deeltijd werken. Door thuiswerkplekken te maken (2 x computer thuis en werk, internetverbindingen, printers en een iPhone met alles d'rop en d'raan) is het mogelijk meer in zelf gekozen tijd aan projecten te werken (dus niet meer dat 9-5). Het gevolg is dat mensen langer bij ons blijven (ook al zijn ze verhuisd) en ze zich met hart en ziel inzetten. Zo kunnen ze zich toch blijven ontwikkelen in het werk ook als het een periode hectisch is. Natuurlijk komt het niet altijd goed uit maar dan houden we meer rekening met elkaar. In een bedrijfje van slechts 10 mensen lukt dat aardig. Mijn pleidooi is dus om beter naar elkaar te luisteren en in elkaar te investeren. We willen allemaal een beetje gelukkig zijn en dan kunnen we elkaar beter steunen in elkaars situatie.
@Jaimi Al dat parttime werken in Nederland maakt vrouwen financieel onafhankelijk. De rest van Europa doet dat niet. En als vrouwen zo blij waren, was deze artikel overbodig.
Vrouwen zijn elkaars ergste vijand. Als jij je goed voelt bij thuis zitten prima, maar laat mij vrij om te werken. Als moeder doe je het eigenlijk nooit goed. Blijf je thuis bij je kinderen dan moet je wel lui zijn omdat je te beroerd bent om te werken, ook al doe je je huishouden, verzorg je je kinderen en ben je meer op school om te helpen dan thuis. Als je fulltime werkt dan vindt je je carriere belangrijker dan je kinderen en deug je toch eigenlijk niet als vrouw. Werk je parttime en goochel je met zowel huishouden, kinderen, kinderopvang en evt. een partner dan is het zonde van je opleiding dat je kiest voor zo'n klein baantje en heeft de maatschappij eigenlijk toch niets aan je. De vrouwen die in vier dagen net zoveel werk proppen als mannelijke collega's in vijf worden bovendien nog beloond door alle promoties aan hun neus voorbij te zien gaan omdat ze nu eenmaal niet vijf dagen werken. En degene die drie dagen of minder werken nou die kunnen het helemaal wel vergeten. Daarbij worden ze ook nog standaard lager uitbetaald dan diezelfde mannelijke collega's om redenenen die niemand weet behalve dan dat het nu eenmaal zo is. En toch zijn Nederlandse vrouwen de gelukkigste van Europa en dat komt waarschijnlijk omdat we zo'n goed evenwicht hebben gevonden tussen werk en kind. Ik werk zelf parttime en denk dat het belangrijk is dat ik mijn puberzoon in de brugklas een beetje begeleid en hem de kans geeft om zijn verhaal te doen als hij uit school komt. Laat iedereen doen waar hij zich goed bij voelt. Van dwang wordt niemand gelukkig denk ik. Anders vind ik moeders in de bijstand. Is je kind ouder dan vijf jaar dan vind ik dat je wel moet gaan proberen om in je eigen levensonderhoud te voorzien. Mijn kind was 1 jaar oud toen mijn man er van door ging en ik ben direct gaan werken. Ik werkte drie hele dagen en 3 halve dagen. En dat was soms heel rot. Voorals als hij ziek was. Maar er was wel altijd geld om mee te doen aan clubjes en voor die leuke schoenen of trui en hij groeit op tot een leuke vent. Hij weet dat je moet werken of sparen als je iets wil en beseft dat het geld niet vanzelf komt. Eigenlijk ben ik dus net zo erg als iedereen,ook ik heb een oordeel over een ander.
Annet, volstrekt en hélemaal mee eens! Carrieredames klagen dat men hen "geen goede moeder vindt' op het schoolplein, maar omgekeerd is zo mogelijk nog erger: "je bent lui, je profiteert van je vent of je uitkering, je gooit je studie weg, je verslonst en geeft jezelf over aan achterlijkheid". Vreselijk, alleen omdat je je kinderen op de eerste plaats zet! Wat ik nog aanvullend zou willen zeggen: Vrouwen die wèl beiden willen, en bij voorbeeld via een "Ouderbaan" de zaken gewoon kunnen combineren zonder te hoeven leunen op kinderopvang: (Pas na je werk nádat het kind op school zit, en weer naar huis om ze op te halen), en die zo tot wel 30 uur per week buitenshuis kunnen werken, de files omzeilend door andere werktijden... DIE vrouwen moeten in aanmerking komen voor die topfunctie, DAT zijn de wáre heldinnen, *niet* diegenen die handig zijn in het wegbrengen naar creche, buurvrouw en oma, maar degenen die zelf de verantwoordelijkheid nemen voor hun kind. ZIJ zijn namelijk degenen die hun prioriteiten op orde hebben. Een kind is gvd geen lastig gebruiksartikel dat je er maar een beetje "bij" doet, Plasterk! Maar dan... waar zijn die banen, voor vrouwen die thuis hun kinderen hebben grootgebracht tot hun vierde? Waar zijn die werkgevers die die stap zetten om speciaal flexibele ouderbanen te creëren? Het is in vrijwel èlke bedrijfstak denkbaar, *als* we maar willen! Kijk alsjeblieft even op www.ouderbanen.nl Annet, naar wat de zorgende ouder wil wat er verandert, wat er veranderen móet om een gezonde, gelukkige maatschappij met niet gestresste moeders en goed begeleide kinderen te krijgen, zònder terug te gaan naar ons oude aanrecht en zònder nog langer mee te doen met het economische aanrecht van de huidge generatie vrouwen, dat nog vele malen erger is! (de site is niet commercieel)
Ik zie net Anna's profiel (sorry dat ik je net Annet noemde), en ik kan me je keuze helemaal voorstellen. En in deze maatschappij kàn jij niet eens kiezen voor wèl zo'n toppositie als je die in deeltijd zou willen vervullen (mits al je kinderen schoolgaand zijn). Schandálig vind ik dat. Nu zal het je uiteindelijk wel lukken, want zo'n type vrouw lijk je me wel, maar toch, voor heel veel vrouwen is het géén optie en al helemaal niet buiten de randstad, en vanuit een positie van herintreding. Dáárom *ouderbanen*, werkgevers, óók in jullie eigen belang! Voor àlle zorgende ouders die graag willen meedraaien in de maatschappij, op hun eigen niveau, aangepast aan de schooltijden van hùn kinderen!
@ Natascha Dit artikel gaat máár over één persoon en is dus een opninie. Laten wij afspreken dat wij de opinie of beleving van één persoon niet als feit gaan presenteren. De emancipatie van de vrouw is een feit en het nadeel - op de arbeidsmarkt - dat de vrouw kinderen baart is er ook één. Dat je de rol-verdeling tussen man en vrouw moet bespreken en aanpassen is evident, maar aangezien vrouwen het met de 'gangbare' verdeling eens zijn geeft te denken. Vrouwen willen dus nu eenmaal niet en masse een carrière najagen. Prima, laten wij dat gewoon aan hen om die keuze te maken. Ik ben wachtend op een column van een huisvrouw en hoe fijn zij dát vindt.
Als je niet weet wat je met je leven wil, ben je reddeloos verloren. Overgeleverd aan de grillen van anderen, het lot of de maatschappij. Wat dat betreft lijkt het erop dat de vrouwen het vroeger gemakkelijker hadden. Zich niet bewust van de piramide van Maslov -verwezenlijk u!-, maar wel van hun maag en het aantal kinderen dat verzorgd moest worden, was er verder niet zo veel te kiezen. In plaats daarvan golden er credo?s als brood op de plank en geld in het laatje. Heel overzichtelijk. Twee voeten op de grond, overdag de handen uit de mouwen en ?s avonds moe van het harde werken op tijd het bed in. In de 21e eeuw hebben wij net als het bedrijf waarvoor we werken, op zijn minst een eigen visie. De daarvan afgeleide missie beschrijft in een mooie volzin waartoe wij op aarde zijn. Daar is op zijn minst over nagedacht. Ons bestaansrecht wordt gevangen in mooie woorden. Er eenvoudig zijn, omdat leven nu eenmaal nieuw leven voortbrengt, is een ouderwetse, bijna dierlijke gedachte. Nee, elk menselijk leven, ook het jouwe al geloof je het zelf amper, is verbonden met een missie die correspondeert met het weten-wat-je-wilconcept. Of voor de gelovigen onder ons: het Gods-wilconcept. Om er ?echt bij uit te komen? moet je, als je het niet vanzelf voelt of weet, ?afdalen in jezelf?. Want helemaal diep verstopt, ergens achter een plooitje van je ziel zit het verborgen zaadje van ?je-zelf?. Een kat mag een kat zijn, een boom een boom, maar jij als mens komt er niet zo gemakkelijk vanaf. Jij moet gelukkig zijn en dat ben je pas als je persoonlijke missie voltooid is. Het zaadje moet en zal tot wasdom komen. Maar stel je nu eens voor dat je geen indrukwekkend zaadje vindt? Dat je in feite helemaal niet zo veel bijzonders wil? Een schooltje bouwen in Madagaskar? Niet aan denken! Iets uitvinden waarmee gehandicapten beter kunnen fietsen? Waarom ik? Een nieuwe afdeling op het werk gaan leiden? Alleen het idee al! Het staat natuurlijk niet zo sexy, dat vermoeide. Alleen maar een beetje ?er gewoon zijn?, niks ?stout? à la van Rooyen maar soms serieus, soms luchtig. Nu eens heel betrokken, dan weer eens wat afstandelijker. Blij, bezorgd, nieuwsgierig, of ook wel onverschillig als dat zo uitkomt. Het lijkt niet zo goed in deze tijd te passen. We moeten grotere dromen en zinderende passies hebben om er bij te horen. Om het idee te hebben dat we mensen van deze tijd zijn. Je bent pas iemand als je gezien wordt: en niet alleen door je gezin, je familie en de buren, maar door iedereen: via de televisie, op YouTube. En dat jaagt de boel behoorlijk op. Soms zo erg dat iemand je eraan moet herinneren dat er niets mis mee is, als je het zo af en toe niet weet. Of maar iets ?heel kleins? wil.
Mijn boek "Weg van mijn moeder" gaat oa. over het probleem (voor de directe omgeving) van een werkende moeder. Na mijn geboorte (1955) besloot mijn moeder haar studie medicijnen af te maken. In 1959 werd zij fulltime schoolarts en liet haar vier kinderen aan hun lot over. In die tijd was er geen opvang. Zelfs een goede hulp in de huishouding was een probleem. Ik miste de moeder die op mij zat te wachten met thee en kaakjes, dus werd ik dat zelf.
En de single ladies dan? ? Laat wij de top voor jullie halen! Als vrouw zonder kinderen klinkt deze stuk alsof alle vrouwen moeders zijn of moet zijn. Niet bedoeld zeker maar brrrr! Topvrouwen = laat het dan over aan buitenlandse vrouwen (precies wat nu gebeurt in NL) en aan singles. Klaar met die jaren 50 discussies en schuldgevoelens. Dan hebt jij meer tijd voor je kinderen en we voor het werken. Blijkbaar kunnen en mogen veel hoogopgeleide buitenlandse vrouwen het beter doen én combineren. Kiezen voor werken of niet is mogelijk zolang als manlief of partner geld hebt want de gemiddeld NLse vrouw is vreselijk afhankelijk van haar partner anno 2009. Nogmaals brrrr.
Mee eens. Het lijkt ook wel alsof in NL het nemen van een kind door vrouwen misbruikt wordt als een legitiem excuus voor het hebben van een parttime baantje, of geen enkele baan. Moeder willen worden, dat is iets zó belangrijks en normaals, dat het als het ware boven alles mag staan in NL. Een kind opvoeden is zeker nobel, maar een kind hébben niet per se. M.i. ben je zeker niet goed bezig als je bijv. drie kinderen neemt, of als je bijv. een kind neemt terwijl je weet dat je man er niet echt op zit te wachten. Er zou in de media wel wat meer aandacht besteed mogen worden aan de nadelen van kinderen krijgen. Magazines voor ouders (meestal moeders) presenteren het als iets geweldigs. Lijkt me niet, het is keihard en onregelmatig werk. Bovendien, hoe meer mensen erbij komen, hoe slechter het zal gaan met de natuur en de economie. Dit geldt niet alleen voor Afrika of Oost-Azië maar *juist* voor Westerse landen, aangezien een Westers persoon in zijn leven circa 20 maal zoveel energie gebruikt dan de gemiddelde Afrikaan. Het idee, dat er meer mensen nodig zijn in een bepaald land, is werkelijk onzin en geldt zeker niet voor Westerse landen heden ten dage. Er is geen enkele correlatie tussen de bevolkingsdichtheid en de welvaart in een land (zie bijv. Australie en Canada). De automatische, vanzelfsprekende bewondering voor het fokgedrag van mensen, is iets volkomen misplaatst.
Geinig, de kritiek van de afwezige vader is er al jaren en blijft. Dan is het wel zo eerlijk dat de kritiek op de afwezige moeder net zo hard komt, dat hoort erbij. Keuze tussen carrière en kinderen is nu van de beide partners.
Een beetje late reactie maar goed. Er is bijna nooit kritiek op de afwezige vader en als die er al is dan lukt het de mannen vrij makkelijk om deze kritiek naast zich neer te leggen. Gelijke monniken, gelijke kappen? Dan lust ik er nog wel een paar. Gelijke beloning voor gelijke functies voor man en vrouw, gelijke doorgroeimogelijkheden en promotiekansen voor man en vrouw, gelijkheid van man en vrouw bij sollicitaitieprocedures etc. etc. Als je als vrouw die gelijkheid opeist ben je een bitch en als man ben je een vent die weet wat hij wilt. Als je als vrouw emoties toont ben je een emotioneel wrak dat leegloopt, als je dat als man doet krijg je waardering omdat je je vrouwelijke kant niet ontkent. Bleeh. Gelijke monniken gelijke kappen, leuk verzonnen maar er zijn maar weinig gezinnen waar de kinderopvang een zaak van de man is hoor. Zodra een juf ziek is en de opvang wegvalt is het al gauw: Schatje, ik heb een belangrijke vergadering, ik heb een belangrijke baan, regel jij het even. Deze discussie heeft absoluut niets te maken met gelijkheid trouwens, dit is een zaak van vrouwen onderling. De kwestie werken tegenover nietwerken. Topfunctie of deeltijdbaan. Dat soort werk. Waar bemoei jij je eigenlijk mee?