Topvrouw? Nu even niet!

Waarom we in de war zijn? Er zijn mensen die vinden dat we meer vrouwen nodig hebben aan de top. In het bedrijfsleven, in de politiek… Dat vind ik ook. Er zijn ook mensen die vinden dat je als vrouw pas echt wat voorstelt als je aan die top zit of toch in ieder geval een fulltime baan hebt. Dat vind ik niet. Er zijn mensen die vinden dat kinderen opvoeden een serieuze taak is waarbij je als moeder een grote rol te vervullen hebt. Dat vind ik ook. Er zijn ook mensen die vinden dat kinderen volledig thuis bij hun moeder moeten opgroeien en niet naar een crèche of buitenschoolse opvang mogen. En dat vind ik dan weer niet.

Er zijn steeds meer mensen die het nodig vinden vrouwen van bovenstaande standpunten te doordringen en in hun kamp te krijgen. Werkgroepen, lobby’s, boze blikken op het schoolplein… welk kamp kies jij? Ik? Ja jij ja, wat wordt het: vol overgave luizen- zwem-fruitschilmoeder of in mantelpak en met eigen chauffeur naar een vergadering in Brussel? Nou, kom op, bij welk kamp wil je horen? En dan weet ik het niet meer. Ik wil niet kiezen, ik wil allebei en dan soms het één een beetje meer en dan weer eens het ander. Mag dat ook? En dat al die mensen me dan even met rust laten, mijn keuze respecteren en doorgaan met hun eigen leven in plaats van zo aan me te trekken? Hou op Heleen Mees, en laat me met rust, Beatrijs Smulders. Want anders raak ik blijvend in de war en heeft helemaal niemand iets aan me. Mijn kinderen niet en de maatschappij evenmin.

Tien jaar lang liet ik de wereld “zien” dat het heel goed kan : fulltime werken, kinderen krijgen, de leukste moeder, dochter, vriendin en geliefde  tegelijk zijn. Ik kreeg drie kinderen van dezelfde man, werkte gemiddeld 60 uur per week als directeur van een publieke omroep en organiseerde tussendoor kerstdiners, paasontbijten en gezamenlijke vakanties voor vrienden en familie. In de weekeinden ging ik regelmatig stappen en lag dan ’s ochtends net voor de kinderen wakker werden in bed om vier uur later alweer opgewekt met mijn gezin in het bos te wandelen.

Maar stukje bij beetje kwamen er barstjes in dit leven als rolmodel van de moderne vrouw. Manlief begon te mopperen dat ik toch wel erg vaak weg of in ieder geval mentaal afwezig was. Mijn kinderen begonnen vergelijkend warenonderzoek te doen onder andere moeders en kwamen in hun eigen woorden tot dezelfde conclusie. En op mijn werk had ik steeds vaker het gevoel teveel feestjes en belangrijke netwerkborrels over te slaan omdat ik af en toe toch ook thuis moest zijn. Na een nacht doorhalen was ik tijdens een vergadering de volgende dag onaanspreekbaar, en als er een kind jarig was, bestelde ik pizza voor de gasten in plaats van ze een zelfgemaakte maaltijd voor te zetten. Ik voelde me tekortschieten naar alles en iedereen. Dit kon zo niet langer, ik moest weer de baas worden over mijn eigen leven en eigen keuzes durven maken. Ik nam ontslag en besloot  op zoek te gaan naar oplossingen  voor de dilemma’s en problemen waar  ik, en vele werkende vrouwen met mij, dagelijks tegenaan lopen bij het combineren van werk en zorg.

Want hoezeer ik ook vind dat er meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven moeten komen, meer vrouwen in de regering, in de wetenschap… ik heb er op dit moment  geen zin meer in. Mijn dubbele portie mag naar Fikkie. En als ik het niet wil, kan ik dan van andere vrouwen verwachten het wel te willen? Mijn antwoord op  die vraag is nee.  Maar ik kan die andere vrouwen wel mijn solidariteit betuigen. Ze stimuleren en steunen in plaats van ze veroordelen vanwege de keuzes die zij maken. Ik kan me solidair opstellen, zowel naar vrouwen die ervoor kiezen vijf dagen in de week te werken als naar vrouwen die ervoor kiezen helemaal niet te werken. Ik kan me natuurlijk ook aan de lopende band negatief uitlaten over hetzij de fruitschilmoeders op school of  de hooggehakte carrieremoeders of allebei. Maar daar schieten we geen klap mee op. We moeten stoppen met elkaar schuldgevoel aan te praten en in plaats daarvan profiteren van de verschillende keuzes die we maken. Ben je een bewuste thuisblijfmoeder? Prima, super, niks mis mee. En neem de volgende keer dat je met je kinderen een taart gaat bakken ook het zoontje van je buurvrouw mee naar huis in plaats van buurvrouw en zoon een meewarige blik te gunnen als je ze om half zeven oververhit ziet thuiskomen. En ben je die hardwerkende buurvrouw? Prijs dan de thuisblijfmoeder om haar keuzes ook al zijn het niet de jouwe , wees geinteresseerd en zonder wrok. Durf op elkaar te vertrouwen, vraag elkaar om hulp waar nodig, verdedig elkaar. Wees solidair! Ooit was emancipatie en feminisme meer dan een strijd die wordt gevoerd vanuit economisch belang. En hoewel ik een groot voorstander ben van vooruitgang, denk ik dat het goed is als we nu een stapje teruggaan in de tijd en die solidariteit weer integreren en prioriteit geven in onze huidige zoektocht naar gelijkwaardigheid in de maatschappij.