Toekomstmuziek

Mijn handen zweten. Het telefoontje dat ik in mijn handpalm heb liggen glijdt langzaam uit mijn hand. Mijn vingers trillen. Ik laat mijn duim even bijkomen nadat hij zojuist een tien-cijferig mobiel nummer ingetoetst heeft. Terwijl ik nogmaals diep zucht om mijn zenuwen te bedwingen, ga ik nog één maal met mijn duim richting het telefoontje. Ik druk op ‘dial’. Na spannende seconden in gesprek met de kiestoon, doorbreekt een veel te vrolijke secretaresse de spanning. En dan… De volgende luttele minuten zullen een nieuw falen inleiden of het fundament zijn voor het succes waarnaar zo hard gesnakt wordt.

Het bovenstaande stukje zou uit een roman kunnen komen, maar is onderdeel van de dagelijkse realiteit. Vele jongeren zijn hun eigen avontuur begonnen, het avontuur dat ondernemen heet. Je zal het vast gezien hebben: een fotobedrijfje, een blog, een webshopje of een foodtruck.

Kinderdromen in een veel te klein bedje Jong ondernemen is hip, maar ook enorm zwaar. Ik had graag gewild dat ik kon zeggen dat alle ideeën van eigen bedrijfjes zijn ontstaan als kinderdromen in een veel te klein kinderbedje onder een plafond gevuld met ‘glow in the dark’ hemellichamen. Echter, de werkelijkheid is bitter. “Te jong, te weinig ervaring, net de verkeerde opleiding of er zijn simpelweg 10 anderen”, het is een kleine greep uit de teleurstellende reacties die sollicitanten krijgen dezer dagen. Het logische gevolg als geen baas je wil? Dan wordt je toch eigen baas!

Zodoende herkennen veel stipster’s , de collectieve naam voor hippe startups, het bovenstaande verhaaltje. Plots worden ze marketeer van hun eigen dromen, van hun eigen ideeën en feitelijk van zichzelf. Het afschuwelijke, maar onontkoombare, moet gebeuren. Namelijk jezelf verkopen via de telefoon. Onbekende mensen enthousiasmeren die dan plots geld aan jou moeten uitgeven, dat is een bijzonder lastige taak. Het telraam voor negatieve reacties is dan ook beduidend groter dan die van de positieve reacties.

Gedroomde doorbraak Op het eind van de dag is het vaak de hoogste voor de Koning onder de dooddoeners: “De aanhouder wint!” Het tegeltje met deze slogan hangt recht voor mijn neus wanneer ik wederom half Nederland probeer te bereiken, maar de zo gedroomde doorbraak laat nog minimaal één dag op zich wachten. Ik slaak een zucht. Klap de laptop dicht. Leg mijn telefoon weg. Veeg het zweet van mijn handen en pak mijzelf een drankje. Ondertussen zet ik een muziekje op. Mijn favoriet? Toekomstmuziek. Want morgen wordt alles beter.

Hoop ik.