Tis opruimtijd!

Doe je mee?

Op het kinderdagverblijf leren we het al: na een leuke dag, eerst even opruimen voor we naar huis gaan. Dat is geen straf, dat is leuk. Zeker als je er een melodietje onder zet: ‘Tis .. opruimtijd, tis opruimtijd, iedereen mag helpen, doe-je-mee?’ En het lief vraagt. Dat is ook belangrijk. Zodat als je een keertje echt geen zin hebt, het niet hoeft. Of een beetje minder. En tot slot nog even de stofzuiger er overheen en klaar. Iedereen blij. Ook de kinderen die morgen komen spelen.

Toch zijn we het opruimen verleerd. Op alle fronten. Ik noem er een paar: 

• De ruimte raakt voller en voller met ruimtepuin als gevolg van altijd en overal internet; 
• We worden overspoeld door socials die vechten om onze aandacht en ons asocialer maken dan ooit (na drie minuten is het op); 
• Microplastics zitten niet alleen in de oceanen maar ook aantoonbaar in ons bloed; 
• De grafietregen van Tata Steel veroorzaakt longkanker bij mensen uit de omgeving; 
• Huizen storten in als gevolg van het langdurig uitputten van de aardbodem;
•  Personeel in de zorg raakt fysiek en mentaal op maar onze eisen blijven we opschroeven en zoeken de oplossing in meer gebruik van digitale technologie; 
• Webwinkels zijn heel schadelijk voor onze maatschappij maar toch maken we er meer en meer gebruik van en voeren we de snelheid van bezorgen op alsof het om een Formule 1-race gaat; 
• Wie ooit per ongeluk nog in een supermarkt komt is een beetje een loser, maar kan gelukkig snel en a-sociaal (zonder een woord te wisselen, laat staan begroeten of bedanken) in en uit, al is het terugzetten van het karretje of mandje nog wel veel gevraagd.

We zijn het opruimen verleerd en laten alsmaar meer rommel achter. Tot er geen morgen meer is. De grote vraag is: hoe zorgen we dat we weer gaan opruimen? Wat is daarvoor nodig?

De oplossing is best simpel: stoppen met wat we aan het doen zijn, stilstaan en opruimen. Op de plaats rust. Niks stilstand is achteruitgang. Niks we moeten innoveren. Geen Groeifonds. Niks nog meer digitaliseren. Niks daar heb ik het te druk voor. Gewoon stoppen, stilstaan en eerst opruimen voor we verder gaan. Op alle fronten. Misschien moeten we het weer leren, net als vroeger. Dat kan. Met ons STAP-budget. Of beter, ons STOP-budget. Leren wat we even waren vergeten. Het oude en nieuwe normaal. Back to the future. Met aandacht. En een melodietje. Samen Doen. Voor onszelf en voor de kinderen die morgen komen spelen. Doe je mee?