Tinkebell doet vakantiewerk

Binnenkort verschijnt het boek ‘De Duitsers zijn uitgeschakeld’, een verzameling autobiografische verhalen van de Tinkebell, die eerder met haar kattentas en hamsterbollen felle reacties uitlokte. Op Joop de komende tijd voorproefjes van dit nu al opmerkelijke boek.

Of ik dan misschien in de ‘appel-chips-verwerkingsfabriek’ wilde werken? Nee, verder was er niet zo veel aanbod in vakantiewerk.

Prima. Ik was al lang blij dat ik íets kon gaan doen en misschien viel het wel mee.

Met een busje werden we naar de loods gebracht, ergens bij een of ander dorp ver weg. We hadden geen van allen enig idee wat van ons werd verwacht, maar werk was werk en we wilden allemaal geld verdienen. Ze lieten ons in een soort garage waar twee grote bakken naar binnen werden gereden, gevolgd door enkele containers gevuld met zakken ‘over de datum’-appel chips. De opdracht? Alle zakjes chips openen en ze legen in de bakken. We werden alleen gelaten.

Er hing een vreemde sfeer. We kenden elkaar niet en quasi ongemakkelijk leegden we de eerste zakjes in de enorme bak. Bijna een uur moeten we al bezig zijn geweest toen de eerste van ons grapjes begon te maken. Wat was de zin van dit werk? Waarom moesten al deze zakjes leeg? Was dit een grap? Een verborgen camera? En appel chips, wat was dat voor iets? Er stond een Duitse beschrijving op de zakjes. Alles was over de datum, maar we proefden. Gegiste, gesuikerde appel, daar smaakte het naar. De substantie was weeïg. We spogen de gedroogde appelstukjes uit. Wie spoog het verste? Naar elkaar. Toen, met zijn allen ín de bak geklommen. Vechten, nog meer spugen, in elkaars kleding, schoenen, haar – ook de gekauwde en weer uitgespuugde variant.

Geluid. Er kwam iemand aan. Razendsnel stonden we weer om de bak heen opgesteld, zakjes leeg schuddend.

We werden naar een andere ruimte gebracht waar nog meer gevulde bakken vol appelchips naar binnen werden gereden en in een machine werden geladen die de bakken een voor een, langzaam leeg kieperde boven een lopende band. Onze nieuwe taak: Met platte handen op de lopende band vol chips slaan. Niet te hard, niet te zacht, niet te snel, niet te langzaam. Er mochten geen kruimels ontstaan, maar de chips diende als chips onherkenbaar te worden.

Al na een paar minuten voelde ik dat het mis was en met een blik op de appelchips stukjes zojuist geplet door mijn platte handpalm zag ik de eerste bloedsporen. Met een ontredderd gezicht vroeg ik aan een oudere man die hier zichtbaar al jaren rondliep wat het doel was van deze pijnlijke onderneming.

Vriendelijk antwoordde hij: “Meisje, deze appelstukjes gaan in de cruesli en de muesli”

De Duitsers zijn uitgeschakeld

en andere waargebeurde verhalen beleefd en verteld door een meisje met de zelfbedachte naam TINKEBELL.

Hoe je aangestaard kunt worden door een muis met een feestmuts op. Welke types tegenwoordig kaas maken. Mannen die vermeden moeten worden om de viezigheid op hun piemel. Hoe je aangeklaagd kunt worden door depressieve hondenbezitters. Waarom je een psychiater ook preventief kunt bezoeken. Over Boy. Over niet opgegegeten boterhammen. Over alleen zijn. En ook: Wat hamsters, politiek en portretschilderkunst met elkaar te maken hebben..

Volg Tinkebell op Twitter