Tijd voor een budget-monarchie

‘Niemand laat zijn eigen kind alleen’, zong Willy Alberti, maar wie laat zijn kind nu koning worden in het jaar ‘13? Koningin Beatrix deed het, in 2013. Op 30 april, om zeven minuten over tien ‘s ochtends, tekende zij in het Paleis op de Dam de Akte van Abdicatie, waardoor zij staatsrechtelijk als het ware overleed en haar oudste zoon koning werd.

Ondanks de goede wil van zijn volk – de Dam stond vol oranje uitgedoste mensen – kende Willem-Alexanders koningschap een beroerde start. Hij werd door de tekstschrijver van Marco Borsato opgezadeld met een wanstaltig Koningslied, waarvan de kromme uitdrukking ‘de dag die je wist dat zou komen’ sindsdien een vaste waarde in ons dagelijkse spraakgebruik is.

Nu, tien jaar later, kan Wimlex’ periode op de troon een mislukking worden genoemd. Bewijs voor deze stelling is het feit dat de directeur van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen, ene A. Pechtold, zich vrij genoeg voelt om de monarchie ter discussie te stellen. Hij deed dit onlangs bij de presentatie van een of ander boekje.

“Waarom laten we de monarchie niet ordentelijk eindigen na Willem-Alexander?”, orakelde de CBR-directeur. Aangezien Pechtold een ijdele beroepspoliticus is, vind ik de man zelf een prima argument tegen een bijvoorbeeld door de Tweede Kamer aangewezen staatshoofd. Ik moet niet denken aan president Pechtold, Rutte of Rosenmöller.

Maar omdat erfopvolging niet meer van deze tijd is, en we bovendien op de centen moeten letten, pleit ik voor een SBS 6-achtige first family van Nederland. Voor een tonnetje per jaar willen Martien Meiland of Hanna Tokkie deze symbolische functie best op zich nemen. Zo kleeft er toch nog iets dynastieks aan ons landsbestuur, feitelijk zitten we voor een dubbeltje op de eerste rij.

Voor de huidige vorst is het hopen op een of andere situatie waarin hij zichzelf alsnog kan bewijzen.