Thee met Theodora: De pedoring bestond, maar de ‘helden’ bleken klanten

Makkers. Kinders. Kom even zitten. Er moet namelijk even thee geschonken worden. Tante moet iets bekennen, en dat doe ik niet lichtzinnig, want zelfkritiek is geen hobby maar een spier die je moet trainen. Dit keer — hou je vast — moeten we complotrechts een ieniemienie kruimeltje krediet geven. Want laten we eerlijk zijn: ze zijn perongeluk daadwerkelijk over de waarheid gestruikeld.

Er was namelijk echt een pedoring. Hij zat alleen niet in een pizzakelder, maar in het landhuis van Jeffrey Epstein. Het enige jammere — en hier begint het lachen door tranen — is dat hun eigen helden er tot aan de ellebogen in zaten te roeren.

Volgens de QAnon-mythologie was Trump de prins op het witte nationalistische paard, die de pedo-elite wel eventjes zou bevechten. In de praktijk blijkt hij eerder een vaste gast van die ranzige illegale stamkroeg. De Epstein-files lezen inmiddels niet als een fantasy-thriller van J.K. Rowling, maar als een adressenboekje van de macht. En kijk eens aan: Er staan geen dragqueens in, geen lhbti-jongeren, geen feministen met blauwe haren. Nee hoor. Alleen mannen met geld, status en het vaste idee dat regels iets zijn voor mensen, die niet op hen lijken – of dat nou komt door ras, economische status, geslacht of geaardheid.

Die eindeloze beschuldigingen aan minderheden? Die bleken bekentenissen van mensen die de macht hebben. Het zijn niet de mensen zonder macht die kinderen misbruiken, het zijn de mensen mét macht die weten dat ze ermee wegkomen. Alsof je betrapt wordt met de koektrommel in jouw hand en roept: ‘Wat doe jij hier? Jij wilde vast koekjes snacken terwijl iedereen sliep, hè? Ik heb jou wel door!’

En dan die andere propaganda uit dezelfde hoek door bijvoorbeeld Matt Walsh of Pearl Davis: scheiden moet weer illegaal worden, vrouwen moeten jong trouwen – snel weer veel baren – en het liefst voordat hun hersenen zijn uitgehard. Dat stelt mij dus totaal niet gerust. Integendeel. Het klinkt verdacht veel, alsof men dondersgoed weet dat je iemand met een volgroeid brein niet zomaar kunt commanderen. Dus moet je er vroeg bij zijn. Preventief. Dan is tegenspraak lastig en blijft “orde” lekker intact. Jij hebt een grote bek? Daar gaat jouw economische zekerheid, moppie! Toedels!

Let op hoe het taalspel werkt. Het is pas “genderideologie” als je mensen economische zelfstandigheid en keuzevrijheid biedt. Maar als jij mensen dwingt jouw wereldbeeld en hiërarchie te onderhouden, heet het ineens “een natuurwet”. Heel toevallig altijd uitgesproken door een man die in een verwarmde Hummer naar de supermarkt rijdt om daar – op uiterst mannelijke wijze – op voorverpakt vlees te gaan jagen. Soms besteedt deze trotse jager zelfs die taak uit aan een vrouw, omdat hij er zelf te lui voor is. Dan maakt zijn vrouw dat vlees in een voorverwamd huis klaar, zodat ze samen ‘één kunnen zijn met de natuur’ om zich heen. Dezelfde natuur die ze zonder gewetenswroeging volplempen met mest, PFAS en gif totdat ze het reduceren tot een leeg, gecontroleerd en vooral gehoorzaam decor.

De thee is op en we kunnen van tafel – met de rug recht graag. Want wie na dit alles nog steeds liever wijst naar dragqueens dan naar de mannen met veel invloed, heeft niet per ongeluk de waarheid gemist — die heeft actief besloten haar niet te willen zien. Door rookgordijnen, zondebokken en morele paniek te produceren, zodat niemand kijkt naar waar het écht schuurt. En wie dat lawaai blijft napraten — over dragqueens, migranten, gender en ‘verval’ — fungeert als vrijwillige bewaker van het systeem dat hij zegt te wantrouwen.

Zet jullie kopjes maar bij de vaat. Het gesprek is klaar. Tante gaat zo als een echte dame de vaat doen. Wie nu nog wegkijkt, kijkt niet weg uit onwetendheid, maar uit loyaliteit naar een macht die liever zichzelf beschermt – zelfs als dit ten koste gaat van kinderen.