Teun van de Keuken, we bedoelen het goed

Teun van de Keuken vindt het vreemd dat mensen 40 kilometer lopen om geld op te halen voor Syrische vluchtelingen. Ik was zelf een van de deelnemers. Pervers noemt Teun mij. Hoe haalde ik het in mijn botte hoofd om mee te doen aan de Nacht van de Vluchteling?

In Vrij Nederland spreekt Teun van de Keuken over zijn boek ‘Puur en Eerlijk’, waarin hij op zoek gaat naar de waarheid achter voedselclaims. Teun groeide op in een gezin dat biologisch at in de tijd dat biologisch eten niet te vreten was. Gelukkig is dat nu wel anders, want Teun vindt niet dat mensen smerig moeten eten om de wereld te redden. Eveneens vindt hij het vreemd dat mensen moeten afzien voor het goede doel. Een emmer ijs over jezelf heen gooien of veertig kilometer lopen om geld op te halen voor vluchtelingen tijdens De Nacht van de Vluchteling: Teun kan het niet bekoren. Waarom doén we dat in godsnaam? Alsof het tijdelijke leed dat wij ervaren ook maar een beetje in de buurt komt van degenen waarvoor je het doet! ‘Ik had ook gewoon geld kunnen storten, maar geen 1000 euro’.

In mei liep ik mee met De Nacht van de Vluchteling. Die veertig kilometer vond ik persoonlijk nogal een vermoeiende exercitie; ik had mijn wandelkwaliteiten rijkelijk overschat. De dagen daarna waren een waar drama want mijn voetzolen bleken niet gemaakt voor dit soort grappen. Maar goed, het valt natuurlijk in het niets bij het drama dat echte vluchtelingen moeten doorstaan. Ik kon na die 40 kilometer op de bank neerploffen, huilend een Snickers eten (puur noch eerlijk) en klagen tegen mijn vriend dat het allemaal zo zwaar was. Terwijl de Syrische vluchtelingen van nu met doodsangst veel meer kilometers maken. Geen warm huis of Snickers in het vooruitzicht. Geen vriend om tegen te klagen omdat die onthoofd is door de rebellen van IS. Hoe komt het dan in mijn botte hoofd op om toch die 40 kilometer te gaan lopen?

Welnu Teun, ik loop die 40 kilometer niet omdat ik echt denk dat mijn leed vergelijkbaar is met dat van een vluchteling. Ik loop die 40 kilometer omdat het leed van de vluchteling mij raakt. En omdat ik iets wil doen, ook al is dat in jouw ogen volslagen belachelijk. Ik had natuurlijk ook gewoon geld kunnen storten op het gironummer van Stichting Vluchteling. Dan had ik misschien een tientje kunnen storten. Of, nu ik het bedenk, had ik ook wel honderd euro kunnen missen. Maar door die veertig kilometer te lopen, heb ik meer dan duizend euro opgehaald. En dát is meer dan het bedrag dat ik zelf had kunnen storten. Bovendien heb ik samen met alle andere lopers de vluchtelingenproblematiek aangekaart in de media en politiek.

‘Eigenlijk verschillen we niet zoveel van elkaar’

Ik had natuurlijk ook niets kunnen doen. Met een cynische blik het nieuws kunnen aanschouwen, mijn schouders ophalen voor de vluchtelingenproblematiek en denken: we kunnen toch niets doen aan al dat leed. Eigenlijk is het net als met al die mensen die gedachteloos voedsel in hun mond proppen zonder te beseffen wat dat voedsel eigenlijk is. Die halen ook hun schouders op, maar dan voor de betekenis van E-nummers en gezondheidsclaims op verpakkingen. Lekker boeiend, is ook veel te moeilijk voor de consument om daar iets van te begrijpen.

Je kúnt er daarentegen ook voor kiezen om dubieuze keurmerken aan de kaak te stellen, om iets te doen tegen onwetendheid van burgers en te kiezen voor actie. Zoals jij doet met de Keuringsdienst van Waarde en met je boek Puur en Eerlijk. En zoals ik doe door veertig kilometer te lopen. Eigenlijk verschillen we niet zoveel van elkaar. Nou ja, jij bent natuurlijk een stuk succesvoller en met je hilarische tv-programma’s waarvan ik geen genoeg kan krijgen kan jij heel veel mensen aan het denken zetten. Maar laat de rest van de mensheid gewoon op kleine lullige manieren hun best doen voor een betere wereld. Ook als dat met een beetje zelfkastijding gepaard gaat. Heus Teun, we bedoelen het goed.