Het getuigt van waanzin en weinig respect voor alle pensioendeelnemers.
De discussies over het al dan niet invoeren van het nieuwe pensioenstelsel maken duidelijk dat het Nederlandse poldermodel ook kan leiden tot meer dan bizarre uitkomsten, die haaks staan op wat in een democratische rechtsstaat goed geborgd moet zijn. Namelijk het kunnen voeren van een open debat over nieuwe wetgevingsvoorstellen door deskundige parlementariërs met deskundige bewindspersonen, ondersteund door deskundige ambtenaren, die oog hebben voor zorgvuldige wetgeving. Die de toets der kritiek van deskundigen en experts over de wijze van totstandkoming van een wet en vooral de uitvoering ervan glansrijk kan doorstaan.
1500 miljard euro is de inzet van het huidige pensioendebat. Een bedrag waarvoor miljoenen burgers gespaard hebben met het doel om na hun pensionering een goed en inflatiebestendig pensioen te kunnen ontvangen. De huidige pensioenwet heeft dat doel voor reeds gepensioneerden bij lange na niet gehaald. Jarenlang konden pensioenen immers niet geïndexeerd worden.
Naast andere tekortkomingen in het huidige pensioenstelsel was dit aanleiding voor de overheid om met alle belangrijke partijen die over pensioenen gaan jarenlang te gaan onderhandelen om een beter pensioenstelsel handen en voeten te kunnen geven. Onderhandelingen die uiteindelijk een pensioenakkoord opleverden, volgens een beproefd Nederlands recept van polderen tot je een ons weegt. Een vaag en schimmig akkoord op hoofdlijnen. De details zouden later uitgewerkt moeten worden.
Van meet af aan was na het behaalde pensioenakkoord één ding glashelder; pensioendeskundigen spraken hun zorg uit over de uitwerking van het vage pensioenakkoord in zorgvuldige, werkbare en uitvoerbare wetgeving om dit akkoord het benodigde wettelijke kader en waarborgen te kunnen geven. Aan die gefundeerde kritiek werd nauwelijks aandacht geschonken. De pensioentrein denderde maar door met één doel: om de nieuwe pensioenwet er voor 1 januari 2023 door het Parlement aangenomen te krijgen.
Intussen zijn de pensioendeelnemers getuige van een ware pensioensoap over de nieuwe pensioenwet. Deze burgers horen aan de ene kant van pensioenexperts felle kritiek op de uitvoeringsrisico’s van dit nieuwe pensioenstelsel en tegelijkertijd zien ze Tweede Kamerleden van de coalitiepartijen in al hun op het complexe pensioengebied uiterst beperkte wijsheid een snelle invoering van dit stelsel bepleiten. Waarbij ook een enkele oppositiepartij dit streven ondersteunt.
Zelfs een zeer recente brandbrief van veertig topexperts op het gebied van pensioenen wordt door pensioenminister Schouten, met een achtergrond als bedrijfskundige, afgedaan als reeds bekende oude kritiek waar geen waarde aan moet worden toegekend. Kan je deskundigen nog meer schofferen?
Pieter Omtzigt verwoordt vaak met simpele bewoordingen waar het in de kern om draait. Al eerder gaf hij aan dat het pensioenakkoord gesloten is in een tijd waarin de inflatie niet hoog was, de rente laag en de energiecrisis nog niet zichtbaar in prijzen. Ook de oorlog in Oekraïne was er nog niet. De ontwikkelingen op de beurzen waren nog redelijk voorspelbaar.
Al die factoren zijn inmiddels drastisch ten nadele veranderd en ondanks die wetenschap wordt deze financieel zeer ingrijpende wet voor alle pensioendeelnemers in Nederland er gewoon doorgedrukt. Omdat het volgens voorstanders moet om een koopkrachtig pensioen voor alle deelnemers te kunnen borgen.
1500 miljard euro verdelen in miljoenen individuele pensioenpotjes in een tijd van grote onzekerheden, op alle gebieden waar financieel immense risico’s voor alle pensioendeelnemers manifest aanwezig zijn, door een op pensioengebied uiterst ondeskundige bewindsvrouw, parlement en ambtenarenapparaat, getuigt van waanzin en weinig respect voor alle pensioendeelnemers.
Maar vooral van het negeren van pensioendeskundigen die niet voor niets hard aan de alarmbel hebben getrokken.
Dit is de harde werkelijkheid anno 2022 van onze zo vaak geprezen democratische rechtsstaat!