Sylvana Simons: Zwarte Piet hoeft niet meer terug te komen

Het is pakjesavond maar de discussies over Zwarte Piet gaan door. In Pauw heeft Sylvana Simons vrijdagavond weer eens helder uitgelegd wat er moet gebeuren met de kindervriend, namelijk landelijk beleid maken om hem definitief te veranderen. De rest van de samenleving zou dan vanzelf volgen. In een discussie met een hulpsint uit Ommeren krijgt zij versterking uit verrassende hoek, namelijk Jeroen Pauw zelf.

Simons legt nogmaals uit waarom Zwarte Piet echt niet meer kan en hoe het invloed op haar persoonlijk maar ook op vele andere Nederlanders heeft.

Ik zou willen dat ik kon uitleggen hoe ik al mijn hele leven en met mij velen tussen september en december ons bewegen door het publieke domein. Ik sprak laatst een vriendin van mij. Die heeft een afro en ging naar een feestje. Ze zei: ‘ik doe geen rode lippenstift op en geen gouden oorbellen in want we weten allemaal wat er dan gebeurt’.

Dus zij moet haar zijn aanpassen om vooral niet op die karikatuur te lijken. Wat er heel lang gebeurt is dat we het er heel lang niet over gehad hebben. Ik vind het fijn dat we het er nu wel over hebben en wat ik nog fijner zou vinden is als dat wat gezegd wordt serieus werd genomen. En ik zou het helemaal te gek vinden als we eens met elkaar openlijk durven te praten over die racistische reacties die komen als je je erover uitspreekt.

Daarnaast pleit de presentatrice voor verandering via het Sinterklaasjournaal. Dat zou als ‘kompas’ moeten fungeren voor de samenleving.

(…) Het Sinterklaasjournaal heeft bij uitstek de functie en mogelijkheid. We hebben het hier over iets sinds de zestiger jaren. Dat vind ik een enorm zwaktebod. Ik vind het armoe van ons land. Met één keer door een regenboog varen is alles opgelost. Er is een roep en vraag maar ‘we’ doen het niet. De reden dat je als Sinterklaasjournaal of organisatie dat niet doet, dát is waar dit debat werkelijk over gaat.

Wel zegt Simons het jeugdsentiment en herinneringen die bij het Sinterklaasfeest komen te begrijpen maar dat het tijd wordt voor een inclusief feest voor álle Nederlanders. Zij gaat in discussie met een hulpsint uit Ommeren die verklaart vast te willen houden aan de traditie simpelweg omdat het traditie is. Ook vraagt hij zich af wat voor kleding mensen die voor Zwarte Piet worden uitgemaakt dan aantrekken want ‘hij ziet er toch heel anders uit’. 

Weet u wat ik heel pijnlijk vind en ik kan er heel emotioneel van worden soms. Ik zit hier aan tafel te vertellen over pijn. Het is misschien een pijn die u niet kunt voelen en een pijn die u niet kunt begrijpen maar ik geef het wel aan. Wat u vervolgens doet is zeggen: ‘u hebt pijn…maar…ja ik hoor het wel…maar’.

U wuift het weg en maakt er iets van ‘ja maar dan heb je vast hele gekke kleren aan’. Ik zit hier uit de grond van mijn hart te vertellen en ik weet dat ik dat namens mezelf en heel veel mensen doe van allerlei leeftijden, kleur en afkomst. Het is iets dat we niet langer moeten wegwuiven en waar we heel luchtig over moeten doen. Het gaat over heel veel meer dan alleen het symbool van een man in een gek pakje. Uw maar kwetst mij, uw maar geeft aan dat u eigenlijk wat er voor die ‘maar’ zit niet serieus neemt.” 

Wanneer de hulpsint daarop antwoordt waarom Simons zelf niet als gekleurde piet de straat op gaat, wordt het zelfs Jeroen Pauw te veel. 

Ik vind het een beetje ongemakkelijk om nou heel scherp tegen jou te doen maar dit is toch eigenlijk een beetje onzin wat je nu uitkraamt. Je hoort toch dat er iemand is die zegt: ‘Ik word gekwetst en ik praat niet alleen namens mezelf maar namens veel andere mensen. En dit is niet één iemand. Als je enige interesse voor dit onderwerp hebt, weet je dat we de afgelopen jaren hierover praten. Dan kun je toch niet zeggen: ‘maar ga dan eens zelf Zwarte Piet spelen?’.