Sylvana, begin alsjeblieft geen eigen partij!

Eigen roem stinkt en je moet niet vooraan gaan staan om je eigen gelijk te halen zodra je het krijgt. Toch kan ik het deze keer niet nalaten. Toen Sylvana Simons zich aansloot bij Denk, heb ik een stukje op Joop geschreven om dat dringend af te raden.  Nu is het opnieuw tijd voor advies: Sylvana alsjeblieft, begin geen eigen partij. Het is nog niet te laat.

Die partij gaat Artikel 1 heten, zegt ze in de Volkskrant , omdat het uitgangspunt zal zijn alles wat in de samenleving gebeurt, te toetsen aan dit artikel in de grondwet, dat discriminatie verbiedt. Daar komt niks van terecht. Sylvana zal er op zijn best in slagen om te midden van alle concurrentie op het stembiljet een mager zeteltje binnen te halen en waarschijnlijk dat nog niet zodat de elfduizend euro borgtocht verloren zijn en voor de rest alleen maar bittere teleurstelling over blijft. Ze zal het voornamelijk moeten hebben van niet-blanke kiezers en die vormen – voor zover zij etnisch willen stemmen – niet zo’n grote groep. Die wordt nu ook nog een strijdperk tussen Denk en Artikel 1.

Gelukkig is er voldoende gelegenheid om deze noodlottige koers te verleggen. Sylvana en haar medestander Ian van der Kooye kunnen de partij in statu nascendi nog omvormen tot een massale pressiegroep, een democratisch georganiseerde beweging waarvan de leden racisme en discriminatie actief opzoeken, aan de kaak stellen en bestrijden binnen de instanties waar zij lid van zijn: belangenorganisaties zoals vakbonden en werkgeversclubs, pressiegroepen, bedrijven, en last but not least politieke partijen.

De beweging Artikel 1 maakt een prioriteitenlijst, de leden stellen die continu aan de orde  in hun eigen organisatorische omgeving: ze streven naar een stevig antidiscriminatoir aspect in elke CAO bijvoorbeeld, zij oefenen druk uit op de Kamerfractie van hun partij (ja óók de VVD) om een consequent  antiracistische houding af te dwingen. En wat denk je van de media? Hoe leden van Artikel 1 binnen de media gezamenlijk kunnen strijden voor een kleurrijker palet?

Kijk maar eens hoe Martin Luther King in de Verenigde Staten voor een omwenteling zorgde: dat was niet door zich kandidaat te stellen voor het Huis van Afgevaardigden of de Senaat. Dat was door continue en massale actie, die gepaard ging met gecoördineerd optreden van zijn aanhang binnen en rond de politiek. Artikel 1 zou bijvoorbeeld anti-racisme keurmerken kunnen uitdelen aan partijprogramma’s en doelstellingen van organisaties. En ook – als het nodig is – boycots organiseren, bijvoorbeeld tegen bedrijven met een discriminatoir personeelsbeleid.

Het is natuurlijk maar een ideetje,  opgeschreven in de zeer vroege morgenuren na een uiterst aangename avond in de stad, maar toch snijdt dit meer hout dan de zoveelste politieke partij. Gelijk hebben in de zijlijn levert weinig op. Je kunt beter proberen aanwezig te zijn waar de werkelijke beslissingen worden genomen, op alle niveaus aanwezig te zijn op sleutelpunten.

Wellicht dat mensen die op dit stuk willen reageren, ideeën kunnen aandragen over een concrete aanpak en een strategie.