Strenge zorgregels leiden tot hachelijke toestanden

De strengere zorgregels leiden soms tot hachelijke situaties voor patiënten met een al dan niet tijdelijke beperking. Michel Gorissen uit Oud-Beijerland vertelt in het AD hoe hij tot gisteren dagenlang klem zat in zijn eigen bovenwoning, gekluisterd aan een rolstoel. Gorissen vind de beslissing om hem na een zwaar scooterongeval vanuit het revalidatiecentrum naar zijn onaangepaste huis te sturen onbegrijpelijk.

Gorissen :

Er werd me verteld dat ik alles kon doen. Op zich klopt dat. Ik kan mezelf wassen of naar de wc. Maar wat ze dan over het hoofd zien, is dat de kamers in de Egmontshof de grootte hebben van een ballroom. De douche is er net zo groot als mijn woonkamer. Alles is gebouwd voor rolstoelen. Hier niet. Nu heb ik het grote geluk dat familie en vrienden naar mij omkijken. Toch voel ik mij niet prettig. Breekt er brand uit, dan kan ik geen kant op. Ik woon alleen.” 

Toen Gorissen gisteren een bezoek aan het Erasmus MC moest brengen was er een ambulance en een hoogwerker van de brandweer nodig om hem uit zijn huis te krijgen. Dit terwijl hij ongeveer een week geleden nog verbleef in het Oud-Beijerlandse revalidatiecentrum Egmontshof, waar hij nog herstellen was van een zwaar scooterongeval toen hij ineens naar huis werd gestuurd: ‘geen indicatie, dus geen recht op een plek’.

Ambulancemedewerkers die de man uit Oud-Beijerland thuisbrachten, hadden er een flinke kluif aan om hem boven te krijgen. Het complex heeft geen lift. Vervolgens zat hij dagen vast in huis. De thuishulp beperkt zich tot verzorging van de wond op zijn been. Eind 2013 raakte Gorissen met zijn scooter betrokken bij een aanrijding en liep gecompliceerde arm- en beenbreuken op. De platen die in zijn been waren gezet raakten geïnfecteerd. Dat is niet niks, vertelt Gorissen:

In deze toestand komt zoveel op je af. Als je zo’n infectie hebt, ben je mentaal alleen nog maar daarmee bezig. Het vreet alle energie. Het probleem is dat je ook bezig moet zijn om jouw zorg te regelen. Een betere begeleiding zou dus wel zo elegant zijn. Je krijgt steeds weer met andere instanties te maken, maar niemand neemt echt verantwoordelijkheid. Het gaat me er niet om specifieke mensen of organisaties zwart te maken. Ik wil dat niemand thuis vast komt te zitten. Misschien ben ik een uitzondering, maar ergens heb ik een eng gevoel dat er meer mensen in dit schuitje zitten. Mensen die misschien niet hun mond durven open te trekken.”

Cc-foto voorpagina: Baijg