Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Steun aan Turkije kan pas na erkenning Koerden

  •  
01-03-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
Schermafbeelding-2016-03-01-om-11.49.03

© cc-foto: William John Gauthier

Turkije kan de opstand van de Koerden alleen stoppen door hun identiteit en cultuur te erkennen. Er moet tot die tijd geen EU-geld naar Turkije
Het is inmiddels meer dan tachtig dagen dat Sur, een wijk van Diyarbakir, wordt gegijzeld door de Turkse politie en het leger. Vorige week zag ik foto’s van PvdA-Europarlementariër Kati Piri’s bezoek aan Sur. Gisteren kwamen er foto’s van mijn Facebook-vriendin Zeynep uit Sur bij. Ik vond het verschrikkelijk pijnlijk en verdrietig om die foto’s van mijn geboorteplaats te zien. Het lijkt op de steden in Syrië. Complete verwoesting. Ik herkende de straten niet meer. De straten waar ik als kind heb gerend en gevoetbald, waar ik met vrienden afsprak om meisjes te versieren. De Turken hebben niet alleen Sur, maar ook mijn dromen kapotgemaakt. Een gebouw, een straat, een stad kun je opnieuw bouwen, maar verwoeste dromen zijn niet te herstellen.
Geen vertrouwen meer Dit brute geweld is niet het eerste in Sur. Al in de jaren negentig zijn er tientallen Koerden vermoord door de Turkse politie en Hezbollah. Hezbollah – niet te verwarren met de gelijknamige organisatie in Libanon – werd gesteund door de Turkse regering als tegenstander van de PKK. Vervolgens werd Hezbollah een wrede moordmachine. Samen met Turkse politiemensen en soldaten hebben Hezbollah-leden Koerdische denkers, studenten, schrijvers, journalisten en burgers op barbaarse wijze vermoord. Mensen werden levend begraven, zwaar gemarteld en vermoord omdat ze opkwamen voor de Koerdische identiteit.
Van de ooit ruim honderdduizend inwoners wonen er nu nog maar een paar duizend in Sur. Zij leven in angst en hebben eigenlijk geen geloof of vertrouwen meer dat er ooit vrede komt in Koerdistan en Turkije. Er is niets over van de zogenaamde broederschap tussen Koerden en Turken. Er is te veel gebeurd om alles te kunnen vergeten en vergeven. Sterker, dit leed en onrecht draagt de huidige generatie over op de volgende. Ik kan me heel goed voorstellen dat de Koerden geen geloof en vertrouwen meer hebben in vrede en broederschap met de Turken. Hoe kan het zo zijn dat het Koerdische deel van het land in pijn en angst leeft, terwijl in het westen van Turkije een vakantiesfeer hangt in plaats van solidair te zijn met de inwoners van Amed en Sur.
Geen weg terug Er is echter een groot verschil met voorheen: de Koerden van nu zijn niet de Koerden van de voorgaande decennia. De geest der onverzettelijkheid is uit de fles en dat moet de Turkse regering beseffen.
De meeste jongens en meisjes die in de straten van Sur strijden tegen een modern leger, zijn de kinderen van jaren ’90 en ’00. Zij zijn van de generatie van wie het Turkse leger de dorpen heeft verbrand en vaders, moeders, broers en ooms heeft vermoord. Dat zijn de jongens en meisjes van wie de vrouwelijke familieleden zijn verkracht en vernederd door de Turkse soldaten en politici. De Koerden van vandaag zullen blijven strijden. Ze hebben veel meegemaakt en kennen geen angst, want ze hebben niets te verliezen. Van mensen die voelen dat zij niets meer te verliezen hebben, is het verre van makkelijk de strijd te winnen.
Toch is er een manier om deze Koerdische jongens en meisjes te bewegen hun strijd te staken: erken datgene waarvoor ze strijden. Erken de Koerdische identiteit en cultuur, geef de Koerden vrijheid en gelijkheid. Zolang Turkije daar niet toe overgaat en volhardt in haar wrede gewelddadige gedrag, mag en zal het nooit lid worden van de EU en verdient het geen enkele financiële ondersteuning van Europa.
Dit artikel verscheen eerder in Trouw
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.