Soms zijn ouders ook gewoon eikels

De bioscoopreleases die deze week het meeste aandacht trekken zijn The Fault in Our Stars en Transformers. The Way, Way Back wordt klein uitgebracht in Nederland en kan je daardoor makkelijk over het hoofd zien. Dat is jammer, want het is een van de grappigste films die ik dit jaar heb gezien.

Het verhaal gaat over de veertienjarige Duncan, die met zijn moeder en haar hufter van een nieuwe vriend de zomer doorbrengt in een badplaats. Dwarse puber als hij is, heeft Duncan zich teruggetrokken in zijn schulp. Hij ziet de onuitgesproken relationele verwikkelingen tussen de volwassen zwijgend aan en durft geen initiatief te nemen met zijn mooie buurmeisje. Een baantje in een waterpretpark en een vriendschap met levendige badmeester Owen halen hem uit zijn isolement.

Vastklampen aan jeugd Er zijn weinig verrassingen in The Way, Way Back. Er zijn zwakke plekken aan te wijzen in het script. Het verhaal valt soms in herhaling en sommige ontwikkelingen zijn niet helemaal overtuigend. Dat Owen Duncan onvoorwaardelijk onder zijn vleugel neemt, voelt bijvoorbeeld wat geforceerd. Een patroon in de film is dat de volwassenen zich allemaal proberen vast te klampen aan hun jeugd. Dat is een originele invalshoek voor een coming of age film, maar dit thema wordt niet helemaal consequent uitgewerkt.

Maar dit soort zaken doen er uiteindelijk weinig toe, als een film je laat lachen. En ik moest lachen om The Way, Way Back. Heel vaak en heel hard. Dat is te danken aan het script van Nat Faxon en Jim Rash (The Descendants) en aan de acteurs. Steve Carell was zelden onplezieriger als stiefvader en Allison Janey nimmer schaamtelozer als opdringerige buurvrouw. Sam Rockwell is een heerlijk charismatische puber-van-in-de-dertig en Toni Collette kan als geen ander alleenstaande moeders vertolken met humor en waardigheid. Tieneracteur Liam James is een solide anker tussen al dit komisch natuurgeweld.

Verrot schamen Door het plezier waarmee de film overduidelijk is gemaakt, krijgen individuele scènes soms een beetje de overhand over de film als geheel. Maar de acteertalenten zorgen ook dat de soms wat crue schakelingen tussen komedie en drama geloofwaardig worden.

Dus ondanks wat rafelrandjes, kan ik The Way, Way Back aan iedereen aanraden: aan volwassenen die deze zomer op vakantie zich willen laten gaan en aan kinderen die zich verrot schamen voor hun ouders. Het is een troostrijk feest der herkenning.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film.  Volg Bart ook op Twitter