Hoe wetenschappers kinderen kwellen. En waarvoor eigenlijk?
Ivan Wolffers schrijft elke dag een gezond weetje, gebaseerd op onderzoeken met merkwaardige en soms ongelofelijke uitkomsten. Door de weetjes van Wolffers leer je van alles over bijvoorbeeld verschillende ziektes, medicijngebruik en gezond afvallen, maar ook over de vaak komische verschillen tussen mannen en vrouwen.
Heb je wel eens van de marshmallowtest gehoord? Nou, ik nooit en ik heb er vandaag met stijgende verbazing over gelezen. Niet zo zeer over de test zelf ben ik verbaasd. Die is simpel: laat kinderen kiezen tussen 1 en 2 marshmallows. Wat denk je dat ze kiezen? Juist.
Dan zegt de onderzoeker dat ze even ergens moeten wachten, maar ze krijgen 1 marshmallow mee plus de boodschap dat als ze even wachten ze alle 2 de marshmallows mogen hebben. Een camera houdt ze vervolgens in de gaten. De meeste kinderen wachten, maar eten de marshmallow tenslotte op. Een beetje kindermishandeling dus. Het zou een test zijn om te bepalen hoe lang een kind wacht met het eten van die marshmallow en ‘dus’ hoeveel zelfcontrole je hebt omdat je in staat bent beloning uit te stellen.
Tot zo ver snap ik het allemaal wel, maar wat ik nooit heb geweten is dat er een flinke hoeveelheid onderzoek naar die marshmallowtest is gedaan. Er ging dus een marshmallowwereld voor me open.
Wetenschappers blijken elkaar te bestrijden over de waarde van de martshmallowtest ten aanzien van beslissingen die kinderen nemen. Zit er kinderlijke ratio achter? Gaat het wel echt om wilskracht? Het lijkt namelijk allemaal onlogisch. Waarom zou je lang wachten om dan ineens toch die marshmallow te pakken? Als je toch wacht, kun je net zo goed nog even langer wachten. Onderzoekers moeten dat verklaren en doen dat door te wijzen op het feit dat je maar een beperkte hoeveelheid zelfbeheersing hebt en op een gegeven moment is die op. Hup marshmallow in je mond. Maar ja, wie zegt dat wilskracht in hoeveelheden kan worden afgewogen?
Dit nieuwe onderzoek gaat verder op die vreemde paradox en de onderzoekers leggen uit dat bij de marshmallowtest eigenlijk geen rekening is gehouden met dat de kinderen niet weten ‘hoe lang ze moeten wachten’. Het lijkt dat hoe langer je wacht, des te dichter je bij de beloning komt, maar het is in feite juist andersom, hoe langer je wacht des te verder lijk je bij je beloning te vandaan te gaan. ‘Opwindend’ noemen de onderzoekers hun experiment, want als je de juiste verwachtingen creëert dan zullen mensen beter in staat zijn de marshmallow uit te stellen.
Wat ben je van beroep? Marshmalloloog. Wat heb je de wereld te bieden? Wat je van marshmallows mag verwachten, zeker als je erop zit te wachten. Doe de test eens met spruitjes en geef die test een heel andere naam, want naar mijn idee draagt het bestaan van de marshmallowtest alleen maar bij aan de mythe dat marshmallows onweerstaanbaar zijn. Eet je een keertje helemaal misselijk aan die zoete wattenbollen die precies in de wangzakken passen en je hoeft ze echt nooit meer.
Het doet me denken aan een onderzoek naar de 'homo economicus' waarbij de onderzoekers tot hun eigen verbazing tot de conclusie kwamen dat er in de realiteit weinig van klopt; Hun eindconclusie was dan ook, hoe kan het ook anders, dat de realiteit dan niet klopt, want de theorie is onaantastbaar.
De onderzoekers gaan er vanzelfsprekend van uit dat het kind kostte wat kost meer wil dan hij al heeft.
Voor het kind is het een heel logische afweging tussen wat 'ie heeft en wat 'ie kan krijgen: Hij heeft al een marshmallow maar hij kan er alleen één bij krijgen als hij de ellende doorstaat van eindeloos wachten met nog niet eens de zekerheid dat 'ie er nog een marshmallow bij krijgt. Dan is de keus snel gemaakt: het nadeel weegt niet op tegen het voordeel. Volkomen logisch en rationeel.
Het bewijst dat mensen keuzes maken om de leefkwaliteit te verhogen, niet om steeds meer bezit te vergaren.
ik denk dat eigen smaak ontdekken in gezond eten erg belangrijk is. niet eten wat de pot schaft, maar eten wat gezond en lekker is. en dan ook zelf koken van jongs af aan. dan kunnen we de volgende generatie helpen hoe weer te leven. herstellen wat we kapot hebben gemaakt.
