Sluimerend racisme in de modewereld

Al jaren klaagt men steen en been over modellen. Ze zijn te dun, te ongezond, te onnatuurlijk. Hun voorkomen draagt eraan bij dat jonge meisjes een verkeerd zelfbeeld krijgen, doordat ze zich spiegelen aan de slanke dennen. Modellen zijn de verpersoonlijking van het anorexia-ideaal, dat idee.

In de modewereld wordt tegelijkertijd al tijden een aantal stappen ondernomen om verandering teweeg te brengen. Zo heeft het blad Vogue in 2012 al besloten geen modellen onder de 16 jaar meer in dienst te nemen en modellen met zichtbare tekenen van eetstoornissen ook te weren. Het idee is dat ontwerpers dan gedwongen worden om geen monsters meer te maken in de onrealistisch kleine maten. In Spanje en Italië komen alleen nog modellen aan de bak die een gezonde BMI hebben.

Maar het is niet genoeg. Nu het modeseizoen weer is aangebroken, valt op dat ondanks de afspraken en de grote stappen in de goede richting het credo van ontwerpers nog steeds dun, dunner, dunst is. Maar niet voor Rick Owens.

Hij toonde zijn collectie tijdens de Paris Fashion Week en stuurde boze, volle (lees: realistische) vrouwen de catwalk op. In door diverse vechtsporten geïnspireerde outfits, marcheerden de dames over de runway. De eerste vraag die dan rijst is ‘waarom?’, gevolgd door ‘wat wil de ontwerper hiermee zeggen?’ Is dit een reactie op de economische crisis? Maakt het gewone volk zich op voor een gevecht? Of is dit een reactie op die eeuwige slanke modellen en nemen deze vrouwen het heft in eigen handen door over de catwalks te marcheren? Waar zijn de modellen eigenlijk zo boos over?

Maar er is nog iets aan de hand. Iets dat wellicht nog vele malen belangrijker is dan het formaat van de modellen. Van de 40 modellen die Owens de catwalk opstuurde, hebben 37 modellen namelijk een donkere huidskleur. In een industrie die doorgaans gedomineerd wordt door dunne en blanke vrouwen, durft Owens het patroon keihard te doorbreken. Niet op een theatrale en lacherige manier zoals John Galliano dat jaren geleden deed, maar serieus en doordacht.

Begin september schreef Bethann Hardison, oud-model en activiste, een brief aan alle organisatoren van de wereldwijde Fashion Weeks. Hierin riep ze hen op actie te ondernemen tegen het sluimerende racisme in de modewereld. Ze schreef onder meer:

De ogen zijn gericht op een industrie die seizoen na seizoen toekijkt hoe ontwerpbureaus consistent één of geen gekleurde modellen gebruiken. De intentie doet er niet toe, het resultaat is racisme. Anderen niet accepteren vanwege de kleur van hun huid gaat verder dan ‘esthetiek’, wanneer het consistent is met het merk. Of het nu de beslissing van de ontwerper is, de stylist of de casting director, de beslissing om alleen blanke modellen te gebruiken, onthult een eigenschap die de moderne maatschappij onwaardig is. Het kan niet langer geaccepteerd worden, of verward worden door het gebruik van Aziatische modellen.

Ze sloot haar brief af met een lijst van ontwerpers die zich volgens haar schuldig maken aan racisme. “Op die manier kunnen ze zich niet verstoppen”, verklaarde ze tegenover de Huffington Post. Door kraak helder aan te wijzen waar het mis gaat, kan het probleem ook opgelost worden. Helaas wilden de organisatoren er niets van weten. Ze wuifden de oproep van Hardison weg, onder het mom van “artistieke vrijheid”. Een vrijheid die door ongeschreven regels zo ingekaderd is dat dikke en zwarte modellen een no go zijn.

Maar gelukkig is daar Rick Owens met zijn vrouwen. Zijn sterke vrouwen zijn aanwezig. Ze eisen hun recht op om ook gezien te worden. Kwaad omdat het de hoogste tijd is, marcheren ze binnen en claimen ze hun plek. En ze weten: zij zijn het begin van een revolutie.

Dit artikel staat ook op Hasna.nl