Joop

Skin in the game-activisme

  •  
15-09-2020
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
82 keer bekeken
  •  
48769698128_d086e444a6_c

© cc-foto: Simon Evans

Milieuactivisten zoals de Extinction Rebellion kunnen wat leren van de weerstand op Noord-Sentineleiland
Op een afgezonderde plek in de Golf van Bengalen ligt het Noord-Sentineleiland. Over de daar wonende Sentinelezen is weinig bekend anders dan hun notoire agressie jegens bezoekers. Nog in 2018 kwam een jonge Amerikaan om het leven die hen wilde bekeren tot het christendom. Officieel mocht hij daar niet komen, want de Indiase overheid heeft al lang geleden het eiland tot verboden terrein verklaard.
Het blijft raden naar hun motieven, maar wellicht doen zij aan zelfverdediging. Zijn de bezoekers hier niet de werkelijke agressor? Hen toelaten leidt historisch gezien immers tot exploitatie. Een introductie in de wereldeconomie om de eventueel daar aanwezige grondstoffen te delven betekent dat de Sentinelezen hun levensstijl moeten opgeven om te werken voor een grijpstuiver, terwijl het ecosysteem van Noord-Sentineleiland achteruit gaat. De weerstand tegen indringers is zo bezien dus een verstandige intuïtie.
In het Westen voeren milieuactivisten al decennialang actie om de ecologische catastrofe omtrent het klimaat en de biodiversiteit te stoppen. De Extinction Rebellion verscheen eind 2018 in de scene als nieuwe beweging. In Nederland eisen zij dat de overheid de waarheid vertelt over die catastrofe, vergaande maatregelen neemt en burgers via democratische hervormingen daarover laat beslissen. Men zet druk achter de eisen door middel van burgerlijke ongehoorzaamheid zoals het blokkeren van een weg bij het Rijksmuseum in oktober 2019. Aangezien de actievoerders de wet overtreden leiden acties soms tot massale arrestaties of bestuurlijke verplaatsingen.
De diverse acties bevatten een symbolische en artistieke dimensie. Zo zijn er de geschminkte en verklede rode rebellen of bezet men al dansend op discomuziek een weg bij de Discobedience. Met de krachtiger symboliek van een rode rebel hoopt men de massa te overtuigen van de urgentie van de ecologische catastrofe en uiting te geven aan veel voorkomende gevoelens daarover. Bij vrolijker acties zoals de disco is de inzet om milieuactivisme zo toegankelijk mogelijk te maken.
De acties van de Extinction Rebellion verschillen op fundamentele wijze met de zelfverdediging van de Sentinelezen. De agressor waar Noord-Sentineleiland moedig weerstand tegen biedt is namelijk een technologisch systeem gebaseerd op groei. De fundamentele paradox van milieuactivisme in het Westen is dat men deel uitmaakt van het systeem dat moet stoppen. De acties van burgerlijke ongehoorzaamheid en de daarmee samenhangende symboliek missen deze paradox.
Het wezenlijke verschil tussen de twee groepen zit namelijk in het hebben van ‘skin in the game’. Dit idee van denker Nassim Taleb houdt in dat iemand die een risico neemt ook de consequenties van die beslissing ondergaat. Volgens hem wordt verantwoordelijkheid steeds meer afgeschoven in de moderne samenleving. Men kan denken aan het redden van KLM waardoor het bedrijf geen consequenties ondervindt van het missen van een financiële buffer.
Ook de activist van de Extinction Rebellion mist skin in the game. Na afloop van een protest tegen een destructieve samenleving keert zij daarin terug. De worst case voor een enkeling is seponering van een rechtszaak, maar het overgrote merendeel wacht nog steeds op de eerste boete die de meesten ook gemakkelijk kunnen dragen. Maar zelfs een fikse boete kan niet op tegen de situatie van de Sentinelezen, voor wie echt wat op het spel staat als zij hun eiland verdedigen.
De symbolische lading van Extinction Rebellions acties versterkt het gebrek aan skin in the game. Er kleven weinig consequenties aan de keuze voor de diverse parafernalia. Daardoor veranderen de valide punten over de urgentie van de ecologische catastrofe in goedkope praatjes. De acties wekken de indruk van deugdzaam handelen maar doordat de persoonlijke urgentie mist bagatelliseert het de ernst van de situatie.
De opoffering ontbreekt. Daarmee geeft de actievoerder het signaal af dat er voordelen kleven aan deelname in een destructieve samenleving. Het niet afstaan van deze voordelen wekt de indruk dat het technologische systeem gebaseerd op groei kan worden hervormd. De Extinction Rebellion past de gewenste democratische hervormingen intern toe, maar dat bewijst dus lippendienst aan het idee van noodzakelijke verandering. Zo houdt deze beweging de agressor waar wij allen onderdeel van zijn in stand. De acties zijn niet alleen ineffectief maar werken daarom averechts.
Milieuactivisten zoals de Extinction Rebellion kunnen wat leren van de weerstand op Noord-Sentineleiland. De uitdaging zit in het confronteren van de fundamentele paradox en het creëren van een geloofwaardige situatie voor zelfverdediging. Skin in the game-activisme kan vele vormen aannemen en zaak is deze te vinden in plaats van de doodlopende weg van hedendaags Westers milieuactivisme te blijven bewandelen.
Delen:

Praat mee

Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.

avatar

Reacties (9)

Armando3
Armando316 sep. 2020 - 13:58

Je hebt een punt dat de meeste activisten die 'skin in the game' missen, ja. Dat zag je bijvoorbeeld toen Covid-19 toesloeg, waar de klimaatactivisten toe stonden te kijken toen zwarte mensen - mensen met 'skin in the game' - ons lieten zien dat activisme niet over was. Van die klap die Covid ons gaf is Extinction Rebellion pas net (heel hard!) terug aan het komen, en dat is inderdaad een schande. Terwijl miljarden vergeven werden stond de klimaatbeweging praktisch toe te kijken, en dit gaat niet de laatste crisis zijn. Weerbaarheid en toewijding opbouwen is dus belangrijk, maar de oplossing lijkt mij niet om dan maar - refererend naar eerdere interne gesprekken - onszelf door sabotage en andere guerrilla-tactieken mijlenver van de samenleving te verwijderen. Angst of het onvermogen om terug te keren is niet de enige manier om weerbaarheid en toewijding te creëeren. 'Skin in the game' creëeren kan ook door alternatieve structuren op te bouwen waar activisten elkaar vinden, door mogelijkheden te vinden voor mensen om zichzelf 100% toe te wijden aan de beweging, en door mensen op de noodzaak daartoe te wijzen.

Jacquitaa
Jacquitaa16 sep. 2020 - 8:53

"Na afloop van een protest tegen een destructieve samenleving keert zij daarin terug" ??? Terugkeren impliceert dat ze het eerst hebben verlaten. Ben je geen onderdeel van de samenleving op het moment dat je protesteert? Wat een rare gedachtengang. Wat we hieruit kunnen opmaken is dat Sjoerd onlangs een boek heeft gelezen van Taleb, een youtube video of een artikel over Sentinel heeft gezien, en zijn brein een associatie met Extinction Rebellion heeft gemaakt. Zonder zich af te vragen of het hout snijdt heeft hij zijn associaties gepubliceerd. Extinction Rebellion draagt niet specifiek de risico's of consequenties omdat die algemeen zijn. De baten zijn ook algemeen, er even van uitgaande dat de premisse waar is. Skin in the game is pas interessant wanneer actoren persoonlijk grote baten hebben maar de kosten door het publiek gedragen worden indien beleid faalt. Je zou kunnen stellen dat aandacht de beloning is van Extinction Rebellion, wat zeker niet ondenkbaar is maar de validiteit van de beweging natuurlijk onderuit haalt. Dan is Taleb's term Intellectual Yet Idiot zeer toepasbaar op deze groep: "The IYI pathologizes others for doing things he doesn't understand without ever realizing it is his understanding that may be limited. He thinks people should act according to their best interests and he knows their interests, particularly if they are "red necks" or English non-crisp-vowel class who voted for Brexit. When plebeians do something that makes sense to them, but not to him, the IYI uses the term "uneducated". What we generally call participation in the political process, he calls by two distinct designations: "democracy" when it fits the IYI, and "populism" when the plebeians dare voting in a way that contradicts his preferences" https://newaustralianbulletin.com/2019/06/09/the-bourgeois-cult-of-extinction-rebellion/

EricDonkaew
EricDonkaew16 sep. 2020 - 5:15

Wat Noord-Sentinel betreft: in 1880 deed een expeditie het eiland aan. Kennelijk had de groep weinig tot geen last van een vijandige, agressieve houding van de eilandbewoners, want ze konden daar een aantal dagen verblijven. Het leek de expeditie een leuk idee om een echtpaar en vier kinderen te ontvoeren naar het vaste land. Niet gewend aan aldaar heersende virussen werd de hele groep ziek. Het echtpaar overleed snel en de kinderen werden teruggestuurd naar het eiland, waar iedereen in de kleine gemeenschap elkaar van haver tot gort kent en de verhalen tot de dag van vandaag rondzingen. Sindsdien worden westerlingen en andere vastelanders door de Sentinellezen gezien als ontvoerders en moordenaars, wat ze in feite ook waren. De vijandigheid naar niet-eilanders is dus, na wat er gebeurd is, goed te verklaren. Milieubewustzijn et cetera van de eilandbewoners heeft er allemaal niet zo veel te maken.

Jo No
Jo No15 sep. 2020 - 20:17

Wat een slap verhaal. Wat is je theorie van verandering nou? Dat de overheid heftigere boetes moet opleggen of dat XR activisten acties moeten doen waar heftigere boetes voor staan? En wat voor acties dan? Ga zelf eens op een veilige manier acties organiseren. Voor een goede actie zitten zo honderden uren aan voorbereidingstijd. Voor de massa-actie zoals die van Oktober 2019 zeker duizenden uren. Bijna alles vrijwillig en onbetaald. En als je denkt dat nog geen enkele XR activist een boete heeft gehad heb ik ook slecht nieuws voor je. Maar fijn dat je het zelf zo goed weet, brugman.

Eric Minnens
Eric Minnens15 sep. 2020 - 16:08

Ik zou willen dat de 400 inwoners van Noord-Sentinel een toverdrankje hadden à la het dorpje van Asterix en Obelix, om zich de boze buitenwereld van het lijf te houden. Mijn steun hebben ze. Maar ook Extinction Rebellion heeft mijn steun. Bij hen gaat het niet om fysieke strijd, maar om mentaliteitsverandering. Prachtig toch? Die rode kleur en die disco? Skin in de game en opoffering ontbreken weliswaar, maar wat wil je dan? Dat iemand zich in de fik steekt? Of nog erger, anderen? Of wederom acties voert à la Rara en Rote Armee Fraction? De Sentinelezen gebruiken defensief geweld, prima. Maar Extinction Rebellion zou offensief geweld moeten gebruiken. Niet prima.

1 Reactie
Pater
Pater15 sep. 2020 - 16:47

Precies. Van Wijk geeft geen voorbeeld van wat er wel zou moeten gebeuren. Terugtrekken in de natuur helpt ook niet.

Henri Zwols
Henri Zwols15 sep. 2020 - 14:32

"Het blijft raden naar hun motieven [..] De weerstand tegen indringers is zo bezien dus een verstandige intuïtie." Dit is aangenomen dat de Sentinelezen op de hoogte zijn van de historische consequenties van kolonisatie en grondstofwinning. En gezien hun isolement is dat erg onwaarschijnlijk. Wat we hier zien is onversneden xenofobie, al dan niet terecht. En wellicht is westerse xenofobie wel het recept als het je puur om klimaat en milieu te doen is. Immers, iedere migrant uit een armer of oorlogsgebied die hier komt en zich een westerse levensstijl aanmeet, vergroot zijn of haar ecologische voetafdruk aanzienlijk. Dus wil je een westerse levensstijl voor de 'happy few' beperken. En als het je erom te doen is zoveel mogelijk mensen van de apenrots af te trappen, gaat dat het makkelijkste vanaf de top. Als het Extinction Rebellion puur en alleen om het klimaat en milieu te doen is en niks anders dan gaat dat het beste zonder 'skin in the game'.

Max6
Max615 sep. 2020 - 14:05

"De opoffering ontbreekt. Daarmee geeft de actievoerder het signaal af dat er voordelen kleven aan deelname in een destructieve samenleving." Helemaal waar... maar zelfs in een destructieve samenleving kun je er voor kiezen zelf minder destructief te zijn... makkelijk/zichtbaar is het afzweren van mobiele telefoons/social media, simpele kleding, duurzaam voedsel, minder reizen... maar zelfs daarvan is bij de meeste klimaatprotesten niets te merken.

1 Reactie
GoudenBergen
GoudenBergen15 sep. 2020 - 21:51

Voor veel mensen geldt: I don't practice what I preach. Na de Haagse klimaatprotesten van vorig jaar lagen de straten bezaaid met Mc Donald verpakkingen. Het ging hier veelal om jongeren, die kun je dat eigenlijk niet kwalijk nemen. Er zijn maar weinig mensen die serieus bezig zijn met de door jou genoemde zaken. Ik heb de grootste bewondering voor dergelijke mensen.