Shoppen als uiterste vorm van mannelijkheid

Shoppen wordt gezien als iets niet bepaald mannelijk. Mannen shoppen eigenlijk pas zonder zich daarvoor te schamen sinds het enigszins verwijfde metromannentijdperk en veel mannen vinden het inmiddels leuk om de stad in te duiken op zoek naar nieuwe kleding. Spiegel-selfies in nieuwe outfits en Instagram-plaatjes van je nieuwe ‘patta’s’ gaan inderdaad te ver, maar toch vind ik shoppen júist een uiting van ongebreidelde mannelijkheid.

Het is namelijk het exact tegengestelde van het meest ongebreideld ónmannelijke dat er bestaat: je kleding laten kopen door je vriendin, vrouw of – helemaal erg – je moeder. Helaas zie je ze nog steeds veel, die sneue types, meestal stiekem (mogen de vrouwtjes niet weten) rokend rond saaie kantoorpanden of op gedwongen excursies met de kids naar de plaatselijke supermarkt. Mannen met van die ruim opgezette geruite overhemden met grote blokken, fantasieloze zalmroze truien met v-hals of van die ‘lekker mannelijke’ leren halve laarsjes die vrouwen op de één of andere manier altijd leuk vinden. Mannen die zich precies kleden volgens de mode van drie jaar geleden.

Dit is ook het type man dat zonder schaamte toegeeft dat z’n wederhelft z’n kledingkast heeft ingericht en dan in een kansloze poging dat onmannelijke feit te compenseren iets zegt als “ik weet zelf toch niet wat ik moet kopen” of “shoppen is niets voor mij”.

Zoutzak Als shoppen niets voor jou is, is een eigen identiteit hebben en die durven uitdragen niets voor jou. En dan ben je dus een ruggengraadloze zoutzak zonder mening. Dat je haar het huis laat inrichten of een nieuwe tuinset laat uitkiezen wegens “I don’t give a fuck” snap ik wel, maar je kleding, dat is een deel van wie je bént. Daarmee laat je zien waar je voor staat, wat voor persoon je bent.

Boze blikken En als je je kleding door je vriendin uit laat kiezen, laat je precies zien wie je bent: een man die z’n kleding door z’n vriendin laat uitkiezen. En man die het niet uitmaakt wie hij is, als z’n vriendin het maar goed vindt. Een man die “ik blijf wel thuis” zegt als ie haar boze blik ziet wanneer hij zegt dat ie een biertje gaat doen met vrienden. Een man die alleen de samenvatting van zijn eigen club kijkt op zondag omdat z’n vrouwtje hem anders geen seks gunt die avond. Een man die rosébier drinkt. Een man die in de supermarkt boos wordt op de vakkenvuller omdat ie zonder de uitverkochte Oil of Olaze “niet thuis kan komen”.

Het ironische is dat deze mannen zich zo laten transformeren tot zoutloze weekdieren dat hun vrouwen er uiteindelijk vandoor gaan met die stoere jonge vent op de zaak.

Met z’n houthakkersoverhemd.

En z’n weerwoordjes.

Het is een volkomen terechte straf voor de passieve, niet-shoppende man. Want een vrouw wil een man die niet doet wat een vrouw wil (zo werkt vrouwenlogica) dus hoe meer jij aan haar overlaat, hoe minder jij een echte man voor haar bent. En de laatste stap is ook je eigen kledingkeuze opgeven. Schaam je dus niet en duik die winkelstraten in. Koop een houthakkersoverhemd.