Science faction

Naar aanleiding van de vraag hoe hij de ultieme vrijheid voor zich ziet, antwoordt Kerr Avon: “A new identity. A job in the Federation banking system. Three months with their computers I could lift a 100 million credits and nobody would know where they were. Then let anyone try to touch me.”

Credits, Bitcoins, digitale fraude… en dit fragment stamt uit een science fictionserie uit 1978, geschreven door de immer creatieve Terry nation; ‘Blakes seven’.

Die fiction van toen is de faction van nu. De zogenaamde ‘Yahoo-boys’ die o.a. middels datingfraude, deep fakes en sextortion vanuit Nigeria uw centjes aftroggelen zijn inmiddels oud nieuws. Natuurlijk blijven zij (hyper-)actief via Snapchat, Insta- en Telegram maar nieuwe horizonten worden alweer gretig verkend.

‘Memecoins’ heet het nieuwe werkgebied, weer zo’n doldwaas fenomeen dat het succes van zijn fysieke voorganger, de ‘Flippo’, ruim in de schaduw zet. Hyperdepieperdehype!

Dat digitale oplichting, identiteitsfraude en oneindig veel schadelijker infiltratie nog veel verder kan gaan bewees het geval Christina Chapman dit jaar. De vrolijke roodharige (gek op haar hondjes, K-pop en haar TikTok-account) werd tot 9 jaar cel en een half miljoen dollar boete veroordeeld.

Haar acties, aanvankelijk vanuit haar wooncaravan in Minnesota, resulteerden binnen vijf jaar in onomkeerbare (digitale-) schade in het Amerikaans bedrijfsleven en een slordige 17 miljoen dollar aan ‘illegale revenuen’ die richting Noord-Korea waren verdwenen.

Vooral de infiltratie van Korea in meer dan 300 (!) bedrijven werd Chapman zwaar aangerekend. Praktijken waar door het FBI en het departement van financiën nota bene in 2022 al voor werd gewaarschuwd.

Chapman werd begin 2020 verleid tot het opzetten van een zogenaamde ‘laptopfarm’. Noord-Koreaanse itr’s proberen voet aan de grond te krijgen bij buitenlandse bedrijven en doen zich daarbij voor als een ‘Amerikaanse’ werknemer. Doel daarvan is uiteraard onbeperkte toegang tot de computersystemen van grote multinationals met alle spionage-resultaten van dien.

De gebruikte oplichtingsmethodes zijn buitengewoon omvangrijk maar in enigszins behapbare notendop: Middels valse identiteitspapieren en soms zelfs A.I.-gemanipuleerde videobeelden wordt gesolliciteerd. Met valse bankgegevens en een gestolen identiteit kan men nog weinig, en zeker niet zomaar overzees inbellen op beveiligde bedrijfsnetwerken. Daarom heeft men voor dergelijke operatie een fysieke handlanger in dat land nodig. Niet alleen als postadres voor het loonstrookje of een fysieke handtekening maar vooral om zich bij een werkgever te legitimeren als een ingezetene van de U.S.A., alvorens men bijvoorbeeld een ‘laptop van de zaak’ ter beschikking krijgt.

Met een flauwekulsmoes als een last-minute verhuizing wordt gevraagd die laptop niet naar het (valse) adres te sturen maar naar het ‘nieuwe adres’. Chapmans adres in dit geval, die op het hoogtepunt van haar criminele werkzaamheden meer dan 90 laptops bediende (allen voorzien van een memootje met naam van de nepwerknemer en diens werkgever).

Zij installeerde vervolgens de benodigde software waarna haar ‘klanten’ op afstand konden inloggen en zelfs aan teammeetings meededen. Was door lastige tijdsverschillen de ‘werknemer’ verhinderd, dan klaarde Chapman ook dat klusje onder valse naam (bij lastige vragen was de microfoon danwel de camera steevast defect).

Onder de gedupeerde bedrijven bevonden zich een groot entertainmentbedrijf, een tv-station, een autofabrikant en een ruimtevaarttechnologie-leverancier. Allen Fortune 500 topbedrijven.

Experts in deze zaak spreken van A.I.-vervalste ID-verificatie, biometrische hacks en zelfs Noord-Koreaanse dubbelgangers die fysiek een ID-kaart ophalen bij een bedrijf of een fysieke bloedafname (drugs) laten doen.

Hier kan geen Hollywoodscenarist tegen op.