Schreeuwerige mannelijke branieschoppers zijn leuker aan tafel

Afgelopen week werd ik gebeld met de vraag in een radioprogramma op te treden. Dit in het kader van Internationale Vrouwendag. Het gesprek zou gaan over de vraag waarom er zo weinig vrouwelijke deskundigen in talkshows en actualiteitenprogramma’s op radio en televisie zitten.

Daar moest ik eens heel hard over nadenken. Over waarom dit het geval is maar vooral ook over waarom ze mij daar in godsnaam voor belden. Konden ze dan niet beter bij bijvoorbeeld een hoogleraar communicatiewetenschappen of vrouwenstudie-promovendus te raden gaan? Of iemand uitnodigen die daar publiekelijk al eerder ergens een enorm uitgesproken mening over had geventileerd? Wat wist ik nou van dat onderwerp en zou het dan wel een interessant gesprek worden voor de luisteraar, vroeg ik me af. Ik modderde nog een tijdje voort in mijn hoofd, het moment van toe- of afzeggen voor me uitschuivend.

En toen opeens viel het kwartje.

Dit was dus precies waarom we zo weinig vrouwen horen en zien in talkshows en aanverwanten. Vrouwen zijn veel te bescheiden en onzeker om en plein public hun ongezouten mening over het een of ander te geven. Ze twijfelen te vaak aan hun eigen deskundigheid of, als kennis van zaken geen vereiste is in een gesprek, over hun mate van interessantheid voor de toehoorder. Dus draaien ze wat om de hete brei heen na een uitnodiging om vervolgens opgelucht te concluderen dat ze onmogelijk kunnen op het betreffende tijdstip omdat het tijdens etenstijd is, tijdens yoga, te vroeg, te laat, te … íets.

En mocht een vrouw onverhoopt op de uitnodiging ingaan, dan is ze tijdens de uitzending zo bezig vooral een genuanceerd verhaal neer te zetten, niemand te beledigen en niet over te komen als volkomen onbenul, dat het vaak niet al te spannende radio of televisie oplevert. Met als gevolg dat de redactie de volgende keer toch maar weer die schreeuwerige mannelijke branieschopper uitnodigt. Die zegt regelmatig dingen die geen hout snijden maar is in ieder geval niet bang op zijn bek te gaan en dus is vuurwerk tijdens de uitzending verzekerd.

Ik belde terug naar de redactie, zei dat ik graag wilde komen. Een voorgesprek? Nee hoor, dat had ik niet nodig. Ik zou me er wel doorheen lullen. De avond voor de uitzending kon ik het niet laten me toch nog even in te lezen over Internationale Vrouwendag in het algemeen en vrouwen in de media in het bijzonder. Tsja, ik blijf een vrouw hè.

Eenmaal in de studio viel het allemaal weer eens reuze mee. Het interview was in een vloek en een zucht voorbij en de enthousiaste reacties van luisteraars deden vermoeden dat ik een redelijk luisterwaardig verhaal had verteld. Bij thuiskomst nam ik me voor vanaf nu altijd ‘Ja’ te zeggen op een uitnodiging te gast te zijn in om het even welk programma, debat of expertmeeting. Dan zou ik maar domme uitspraken doen of slaapverwekkend zijn, nou en! Pauw&Witteman, Netwerk, RTL Boulevard, here I come!

Uh, behalve natuurlijk als het onderwerp is : ‘moeten we ‘onze’ jongens wel of niet naar Afghanistan sturen’ of ‘gaat Griekenland failliet?’ (om zomaar twee willekeurige onderwerpen te noemen.) In dat geval kunnen ze toch beter een deskundige uitnodigen misschien. Want wat weet ik daar nou vanaf?

Zucht.