Schop onder je kont

Igor zit zenuwachtig met zijn voet te wippen als hij de rechter weerwoord geeft. In zijn stem trilt iets van woede. Boosheid over zijn vrouw. Zijn ex. De vrouw die ooit de politie belde toen hun dochter met een verhaal op de proppen kwam. Omdat ze door pappa was geslagen.

Oké, zegt Igor. Ik heb haar een draai om de oren gegeven. Ze haalde me dan ook het bloed onder de nagels vandaan. En daarom stuurde ik haar naar haar kamer. Waar ze maar bleef huilen. En ja, ik ben toen naar boven gegaan en heb haar een tikje gegeven. Tegen de wang. Dat is alles. Toen ik de kamer verliet, was er geen sprake van een buil. En ook niet van een verbogen bril.

Igor heeft de schijn tegen. Zijn optreden bij de rechtbank is niet zo handig. Hij toont niet bijster veel berouw.

Bovendien.

Op zijn strafblad prijkt al een mishandeling. Van dezelfde dochter. Sterker nog: hij liep nog in een proeftijd. Bovendien zagen gealarmeerde agenten een buil op het hoofd van het meisje. Niet echt tikletsel.

Ai.

Officier van justitie Johan Severs spreekt van een misdrijf. “Ik weet dat het slaan van kinderen in bepaalde milieus een geaccepteerde manier van opvoeden is. Maar de Hoge Raad heeft inmiddels duidelijk gemaakt dat een dergelijke corrigerende tik valt onder mishandeling.” De advocaat van Igor denkt daar anders over.

“Veertig jaar geleden was dit nooit voor een rechter gekomen. Als je een schop voor je kont kreeg, schaamde je je als kind voor wat je zelf had gedaan. Laat staan dat er een aangifte kwam.  Het zal te maken hebben met die scheidingen tegenwoordig. Dan krijg je dit.

De rechter van dienst duikt in de technische kant van de dagvaarding. Ziet dat de verdachte het zelf heeft over een slaande beweging. En accepteert het bewijs van de agenten die de buil hebben gezien.

Agenten en de waarheid. Daar komt niet zo snel iets tussen. Slaan en letsel. Pijn. Een voor een verdachte dodelijke combinatie.

De rechter is er dan ook snel klaar mee. Slaan. Letsel. Mishandeling. Werkstraf van 100 uur.

Zoals de officier van justitie al naar voren bracht.

Je hebt gewoon je handen thuis te houden.

Ook in de opvoeding.

Oeps.

Dit artikel verscheen op de weblog van Chris Klomp