Schoothondjes van Netanyahu

Wat een opluchting was het in november 2008. Na de duisternis van 8 jaar Bush – de domste Amerikaanse president ooit – kwam de verlosser Obama aan de macht. Met tranen van emoties werd zijn overwinning over de hele wereld door alle verdedigers van vrijheid, vrede en gerechtigheid ontvangen.

Eindelijk werden de zwarten in Amerika in hun eer en trots erkend. Eindelijk zou afgerekend worden met de willekeur in de VS zelf (Guantánamo-Bay) en het onrecht in de wereld, waaronder de criminele invasie van Irak en de militaire bezetting van Palestijns grond door Israël.

Met name met betrekking tot dit laatste onrecht waren de verwachtingen hooggespannen. Immers, een zwarte president zou de positie van de Palestijnen beter aanvoelen dan het projectiel Bush, dat acht jaar lang een gewild speelgoed was in handen van de regering van Israël. Maar de eerste twijfels over zijn ware bedoelingen jegens de Palestijnen lieten niet lang op zich wachten.

In een één-tweetje tussen Bush en Israël kreeg Israël alle ruimte om een ware slachting te verrichten onder de bevolking van Gaza: 1400 doden, waaronder voornamelijk vrouwen en kinderen. Obama was toen al tot president gekozen maar hield zijn mond omdat zijn beëdiging nog niet voltrokken was. Deze onbegrijpelijke en onvergeeflijke medeplichtige passiviteit heeft hij later kundig gecompenseerd met zijn fameuze toespraak van Caïro. Hij gaf weer hoop aan de hopeloze Palestijnen. Deze hoop kreeg verder vorm toen Obama twee jaar later gedurende de jaarlijkse vergadering van de Verenigde Naties verklaarde dat de Palestijnse staat binnen één jaar een feit zou zijn. Eindelijk zou de VS datgene gaan realiseren wat de hele internationale gemeenschap al jaren heeft erkend als dé oplossing voor het Palestijnse vraagstuk: de twee statenoplossing.

Inmiddels weten we beter. Niet alleen heeft Obama zijn toezeggingen niet waargemaakt, ook blijkt hij bij nader inzien – in deze kwestie – een onbetrouwbare leider te zijn. Erger nog: uit alle handelingen van de VS blijkt hij de grootste tegenstander te zijn van de vorming van een Palestijnse staat.

Toen de Palestijnen zelf, vorig jaar, aan de verenigde naties vroegen om erkend te worden als lidstaat, verklaarde hij elk besluit van de VN daartoe te blokkeren met de Amerikaanse veto in de Veiligheidsraad. Toen de Palestijnen met succes erkenning kregen van UNESCO heeft Obama zijn financiële steun aan dit VN-orgaan ingetrokken. Dit jaar vragen de Palestijnen aan de VN om erkend te worden als waarnemer. Ook nu laat Obama weten dat hij tegen dit initiatief is.

Met de tijd is Obama duidelijk ontmaskerd: het beeld van een principiële leider met moed, durf en oog voor de zwakken heeft inmiddels plaatsgemaakt voor Obama het brave schoothondje van Netanyahu, de premier van Israël. Met enige pijn in het hart moet ik dit vaststellen. Want ook ik had zijn overwinning met tranen van vreugde beleefd. Ik had hem graag een betere positie in de wereldgeschiedenis gegund. Maar dat heeft hij tot nu toe allerminst verdiend, evenmin trouwens als de Nobelprijs voor de vrede die hij ten onrechte heeft gekregen.

Is Obama het enige schoothondje? Helaas niet. De Europese Unie zit er vol van. Nederland is – zelfs met de PvdA aan de macht – het beste schoothondje van de klas. De Arabische leiders zijn, ondanks hun doorzichtige retoriek, nog erger, want het zijn schoothondjes van het eigen ras. De Arabische Liga kan de Palestijnen gestolen worden. De conclusie is voor de Palestijnen bitter: alle blokken in de wereld – Amerika, Europa, Afrika, Azië en Australië – steunen verbaal graag de vorming van een Palestijnse staat, maar niemand verzet zich echt tegen de bezetting van Palestijnse grond door Israël.

Al deze blokken hebben in verschillende mate effectieve instrumenten in handen – variërend van onthouding van militaire hulp (VS) tot de handelsboycot of het bevriezen van het Associatieverdrag (EU), om Israël tot ontruiming van de Palestijnse gebieden te dwingen, maar niemand doet werkelijk iets. Iedereen kijkt toe hoe de Palestijnen structureel verjaagd worden van hun huizen en hun grond. Achter de twee statenoplossing gaat duidelijk een niet uitgesproken maar wurgende internationale complot tegen de Palestijnen: Niemand houdt de voortgaande uitbreiding van Israël tegen. Je zult maar een Palestijn zijn en al deze internationale hypocrisie moeten ondergaan! Als je vreedzame initiatieven neemt dan word je geblokkeerd, en als je daartegen in opstand komt ben je een terrorist!

Israël is nu de sterkste: het heeft de modernste wapens en de stille medeplichtigheid van de rest van de wereld. Gaza zal elke keer verpletterd worden, maar toch zal Israël nooit een gerust geweten hebben. Want het heeft alles behalve het recht aan zijn kant. Dat hebben de Palestijnen wel. En dat is hun sterkste wapen.

Dat zien gelukkig al die democratische en humane joden wel, zowel in Israël zelf, als daarbuiten. Ook in Nederland. Die staan zij aan zij met Palestijnen in hun rechtvaardige strijd voor vrijheid. Want ze weten dat macht, hoe groot ook, het uiteindelijk verliest van het recht. Alle machtige rijken zijn in de loop van de wereldgeschiedenis tot hun einde gekomen. En om dicht bij onze eigen geschiedenis te blijven: zelfs de machtige VS moest uiteindelijk Vietnam verlaten. En een superieure militaire macht heeft Frankrijk in Algerije noch het blanke regime in Zuid Afrika kunnen behoeden voor de afgang. En nog dichter bij dit conflict: zelfs de macabere vernietigingskampen van de nazi’s hebben het joodse volk niet kunnen uitroeien.

Het is te hopen dat niet alleen de democratische en humane minderheid in Israël de les van de geschiedenis doorheeft, maar dat meer Joodse burgers in Israël en daarbuiten inzien dat alleen een rechtvaardige vrede met de Palestijnen een toekomst waarborgt. Hopelijk zal de meerderheid van de Joodse bevolking inzien dat morele waarden en vrede voor Israël sterkere wapens zijn dan zelfs de kernbom!

Lees ook over dit onderwerp:

Harrie Verbon: Wie begon er met geweld: Hamas of Israël?

Bart Schut: Doodziek van het Palestijns-Israëlische conflict

Tiny Kox: Heeft ook Frans Timmermans de Palestijnen verlaten?