Louise Fresco draait lezers een rad voor ogen met tegenstelling stad-platteland
Schone kleren
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (7)
Enorm confronterend! Zo invoelbaar. Een kinderloos echtpaar... En de zorg die blijft. .
Ik kan me daar zoveel bij voorstellen. Je hebt gelijk, niet thuis. Dan zie je iedere keer weer Job die opgebaard ligt, en dat tegen wil en dank. Dat beeld blijft zich vervolgens ongewild aan je opdringen. Ik weet nog zo goed hoe je het moment omschreef toen je hoorde dat Job gehandicapt was en je dacht dat de wereld instortte. Waarom? Je kon je toen niet voorstellen hoeveel vreugde en liefde hij jullie samen zou geven, alles was ongewis. Je huis moet een huis van leven blijven waar het leven met Job de plaats heeft die het verdient, vertrouwd en warm, liefdevol. Tijd, het zal onwennig zijn. je hebt tijd een zee van tijd en dat is onwennig. Tijd die je met Job hebt doorgebracht, een zee van tijd. Het zou me niet verbazen als je automatisch eens voor de de deur van zijn kamertje staat, Ach ja, gewoon omdat je het gewend bent, en je hem mee terug naar de huiskamer brengt waar hij je met die grote ogen tevreden aankijkt.
Lieve Annemarie, Dat is heel heftig. Het zal wel lang duren voordat je er aan gewend raakt dat je nu opeens veel dingen samen kunt gaan doen. Misschien went het wel nooit. Mooie herinneringen vast blijven houden. Veel sterkte de komende tijd. Jannie.
'onvrijwillig vrij' Zo dan. Auw. Een grotere waarheid is er niet. Gelukkig heb je, was je, weet je, kon je, heb je nog... Was je maar niet zo gelukkig. Sterkte.