Vrouwen in de politiek: Schelden

Vrouwen en politiek blijkt niet altijd een vanzelfsprekende combinatie. In de Nederlandse politiek zijn vrouwen slecht vertegenwoordigd. Voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 staan voor de PvdA in de twee grootste steden vrouwen aan het roer. In aanloop naar de verkiezingen schrijven PvdA-lijsttrekkersBarbara Kathmann (Rotterdam) en Marjolein Moorman (lAmsterdam) wekelijks een brief over hun perikelen als vrouw in de politiek.

Lieve Bar,

“Je moet het goede voorbeeld geven, HOER” schreeuwde de man mij toe, met zijn dochtertje aan de hand.

Hij maakte zich boos omdat ik met mijn kinderen een stukje over de stoep reed op weg naar school. Niet goed natuurlijk, daar had hij gelijk in. “Wat is een hoer?”, vroeg mijn jongste. Ik vroeg me af of het dochtertje van de man het wel wist. Zou hij vaker op deze manier het goede voorbeeld geven? Ik typte een ironisch tweetje. Een uur later kopte AT5: “PvdA-lijsttrekker uitgescholden voor hoer”. O ja, verkiezingen… “Als vrouwen voor elke seksistische opmerking een euro krijgen, is de inkomenskloof snel gedicht”, merkte een vriendin op.

Net zoals elke politicus word ik op social media regelmatig voor rotte vis uitgemaakt. Laatst merkte ik dat ik meer geraakt werd door ‘tuttebel’ dan door ‘kutwijf’. Terwijl dat eerste toch liefelijker klinkt dat het tweede. Maar precies dat is het punt. In tuttebel klinkt ook minachting door. Tuttut, stel je niet zo aan, meisje toch. Blijkbaar wil ik als het op schelden aankomt, ook voor vol worden aangezien.

Schelden doet geen pijn, zeiden ze vroeger. Maar leuk is het allerminst. En het went niet. Heel soms reageer ik op scheldkanonnades. Zoals op de Twitteraar die mij bij herhaling ‘muts’ bleef noemen. Ik stuurde hem een foto terug van onderstaande buitenreclameposter die ik toevallig zag hangen. Hij kon er niet om lachen. Ik wel weer.