Rutte en Erdogan speelden een spel elk voor hun eigen domkoppen

Het was te verwachten dat Marc Rutte en Recep Tayyip Erdoğan het nog voor de jaarwisseling weer goed zouden maken. Beide politici hadden er belang bij de agressieve domkoppen onder hun aanhang binnenboord te houden. In Nederland haalde de VVD de oogst binnen door weifelende aanhangers van de VVD en misschien Thierry Baudet af te houden. Erdogan kreeg ondertussen het broodnodige applaus en waarderende spreekkoren door het op te nemen voor zijn landgenoten (zo ziet hij het) die in het naar fascisme neigende Nederland worden onderdrukt. Dat opzwepen van volksmassa’s heeft hij nodig want Turkije is tot op het bot verdeeld. De helft van de kiezers moet weinig tot niets van deze politicus hebben met zijn zogenaamde vroomheid en de vijftienhonderd kamers van zijn splinternieuwe presidentieel paleis. Het steekt topkapi in Istanboel naar de kroon.

Lion’s tail De politieke tactiek van beide leiders komt uit de Verenigde Staten waar in de negentiende eeuw politici aanhang verwierven onder de Ierse immigranten door gratuit te keer te gaan tegen het onderdrukkende Britse koninkrijk waaruit zij waren vertrokken. ‘Twisting the lion’s tail’ heette dat. Nadat men de verkiezing had gewonnen, liet men zich uiteraard gaarne fêteren op de recepties van de Engelse ambassadeur want het was allemaal voor de Bühne.

Ja, je kunt in deze postmoderne tijden volk aan je binden door de raciale of de etnische kaart te spelen. Goedgelovige en domme mensen hebben nu eenmaal ook stemrecht. Zij laten zich graag een rad voor ogen draaien als leiders een flinke trap geven in de richting van de zondenbok die ze voor al hun problemen en falen verantwoordelijk houden. Rutte en Erdogan, ze deden aan een potje armworstelen op het plein om de brooddronken aanhang reden tot juichen te geven maar het was allemaal spel. En het mocht uiteraard niet te lang duren want dan ging het geld kosten. Nu denken ze samen terug aan de mooie dagen na nieuwjaar toen ze allebei de politieke winst konden binnenharken.

Doelwit Het feest is afgelopen. Het moment is aangebroken om te benadrukken dat Nederland en Turkije al meer dan vier eeuwen in vriendschap verbonden zijn. Turken kunnen niet alleen schelden maar ook kussen. Luister maar naar Miljenko Turk. En als de nood aan de man komt, doet zich wel een ander doelwit voor.