Russen – een ode aan mijn haters

Vorige week lag ik weer eens onder vuur. Dat hoort erbij als je je mengt in het publieke debat, en al helemaal wanneer je iets zegt over islam of feminisme – of een combinatie daarvan. Het was niet de eerste keer, en het gaat ook niet de laatste zijn. Toch is het iedere keer weer schrikken. Op de dag dat mijn nieuwe EP uitkwam werd mijn twittertijdlijn gedomineerd door berichten aan mijn adres waarin me verteld werd dat ik besneden moest worden met een roestig mes. Heel gezellig allemaal.

Haattweets zijn een vreemd fenomeen waar je als publiek figuur “nou eenmaal” rekening mee moet houden. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen, zo zeggen veel mensen. Het lijkt wel of de anonieme haters geen moment het idee hebben dat er achter elke publieke figuur een mens schuilgaat. Ik krijg vaak de vraag hoe het me lukt om ermee om te gaan. Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Het went, maar nooit helemaal. Inmiddels weet ik dat het het slimst is om haattweets gewoon te negeren, maar zo af en toe heb ik de behoefte om de haat zichtbaar te maken voor anderen. Dit is hoe we blijkbaar met elkaar omgaan.

Toen het nieuws over mijn nieuwe EP vorige week totaal onder dreigde te sneeuwen door alle haat, bedacht ik: waarom combineer ik het één niet met het ander? Op de EP staat een nummer, Russen, dat gaat over mijn haters. Over hoe ik er soms over fantaseer dat ik ze allemaal uitnodig om thee te komen drinken, en wat voor mensen het zouden zijn. Dat ik appeltaart voor ze zou bakken, en dat sommigen heel normaal zouden blijken te zijn, anderen lichtelijk paranoia. De clip die we gemaakt hebben is een ode aan al mijn haters. Ik kan ze niet bestrijden, dus omarm ik ze maar.