Rotterdam weer helemaal aan kop

Het is nooit leuk als je stad goed is in iets slechts. Joepie, we zijn koploper in het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames. Onze IC’s zijn helemaal vol. Ons gebied is zwarter dan zwart. Met de zwaarst getroffen stadswijken van Europa. Wellicht worden straks de wegen in en uit de stad afgezet door het leger.

We wachten met spanning op nieuwe decreten van onze burgemeester Aboutaleb. Ahmed zit nu te broeden, welke extra maatregelen hij als meest getroffen veiligheidsregio moet nemen. Gelukkig kan hij de onbenullige affaire op het Emmauscollege overlaten aan zijn collega in Capelle aan de IJssel, want hoewel 010 is dit een aparte gemeente. Ikzelf wil er eigenlijk het liefst helemaal niets over zeggen. Een ding dan: aanleiding was een paar vervelende pubers die een leraar het leven zuur wilde maken en hem via de sociale media aan de paal nagelde. De cartoon was niet eens een spotprent van de profeet en hing er al vijf jaar. De meisjes zijn waarschijnlijk niet eens gelovig maar hadden gewoon de pest aan die leraar. En heel Nederland stond op zijn kop omdat we nu ook een “Franse geschiedenisleraar” hebben. Wat een onzin.

Maar waarom loopt Rotterdam zo voorop in de coronagevallen? Omdat we allemaal van die losbollen zijn? Omdat studenten hier meer feesten dan in andere steden? Of aartsknuffelaars die niet van elkaar af kunnen blijven? Als het nieuws meldt dat het percentage niet-westerse allochtonen op de IC’s niet in verhouding staat tot het percentage in de totale bevolking dan is dat wellicht een clou. Rotterdam strijdt met Amsterdam om de eerste plaats zowel met de coronagevallen als met het hoogste percentage niet-westerse Nederlanders. Dat Amsterdam ons daarin op een haar na verslaat komt wellicht door alle ex-toeristen die in dit openluchtmuseum zijn blijven hangen. Bovendien, hier in Rotterdam moeten we natuurlijk blijven werken om de Nederlandse economie op gang te houden terwijl als er geen toeristen meer zijn de halve werkende bevolking van Amsterdam ook veilig thuis kan blijven.

Okay serieus dan. In Rotterdam wonen veel allochtonen maar nog groter is het percentage mensen dat onder de armoedegrens leeft. Dat is meer dan 15,4% (CBS, 2018) en dat is twee keer zoveel als gemiddeld in Nederland. Nog erger is dat in sommige wijken dat percentage soms boven de 30% komt. Eén op de vier Rotterdamse kinderen groeit op in een arm gezin. En dat zijn alleen nog maar de mensen die boven de radar leven want er zijn er ook nog duizenden die daaronder blijven (illegaal, ongeletterd, wars van loketten, dakloos). En dat zijn zeker niet alleen allochtonen.

We hebben een burgemeester die elk week zo’n armoedewijk bezoekt. We hebben initiatieven (Warm Rotterdam, Dock, Keju Kitchen) die iets aan de problemen proberen te doen. Maar het is dweilen met de kraan open, structureel kunnen we nauwelijks iets oplossen. Als je met te veel mensen in een kleine ruimte woont, nog niet de kans hebt om de taal voldoende onder de knie te krijgen, geen geld hebt voor een internetaansluiting, geen vertrouwen hebt in de overheid, dan is het niet raar dat we hier de coronarecords breken.

Zo legt de pandemie ook hier weer iets bloot dat we allang wisten maar liever onder de mat schuiven.

Een minuut voor twaalf: bestrijd de armoede