Rood-wit-blauw hoort ook bij jou

Ik heb een legerjasje. Je weet wel, zo’n bosgroen, vormloos hemd met van die drukknopen. Op beide mouwen de Nederlandse vlag. Laatst droeg ik het naar kantoor. Ik was amper binnen toen ik de eerste plagende opmerking over rechtse sympathieën naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Het zette me aan het denken over onze nationale symboliek. Het lijkt wel alsof de vlag vooral toebehoort aan een zeer selecte groep Nederlanders die bekend staat als ‘extreemrechts’, ‘ultranationalistisch’ en ‘xenofoob’. Het is opmerkelijk dat aanhangers van zulk verwerpelijk gedachtegoed trots het rood, wit en blauw dragen. Ga maar eens na. Buiten enkele feestdagen, de wedstrijden van het Nederlands elftal en andere sportevenementen, zijn de momenten waarop de Nederlandse vlag zichtbaar is spaarzaam. Onze mooie rood-wit-blauwe vlag is besmet. Gekaapt door een kleine groep extremisten die verdeeldheid zaait en haat predikt.

Jaloers kijk ik naar de Verenigde Staten, waar de stars and stripes een onmiskenbaar onderdeel is van het straatbeeld. De beleving rondom onze vlag staat in schril contrast met die aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Ik zou graag zien dat de nationale vlag ook hier een onbetwist symbool van nationale trots is. Dat hoeven we, nuchter als we zijn, niet te overdrijven met een gelofte, zoals op veel Amerikaanse scholen gebruikelijk is. Maar we moeten ‘m wel met trots kunnen dragen. En daar is alle reden voor.

De Nederlandse vlag deed zijn intrede tijdens de 80-jarige oorlog. Dat wil zeggen een oranje-wit-blauwe variant bekend als ‘de prinsenvlag’. Vernoemd naar, je raadt het al, Prins Willem van Oranje. Met de onafhankelijkheid in 1648 werd de prinsenvlag de officiële Nederlandse vlag. Waarom de oranje baan na een paar jaar vervangen werd door een ‘vermiljoenrode’, is niet duidelijk. Één verklaring is dat de kleurencombinatie van afstand niet herkenbaar genoeg is. Er zijn echter ook geluiden dat een tekort aan oranje kleurstof ten grondslag lag aan de wijziging.

Echter, niet de historie, maar het heden is voor mij de reden om voor het rood-wit-blauw te pleiten. De Nederlandse cultuur staat voor vrijheid, gelijkheid en tolerantie. Het dragen van de Nederlandse vlag is een teken dat je de Nederlandse cultuur ondersteunt en daarmee een statement tegen haat, uitsluiting en ongelijkheid. Noem me naïef, maar ik geloof dat Nederland voor die waarden staat. Om dat kracht bij te zetten moet de vlag zichtbaar zijn. Zeker op de dagen van de vlaginstructie en wat mij betreft nog vaker. Als uiting van vreugde op Koningsdag, Bevrijdingsdag en Veteranendag en halfstok ten teken van rouw.

De prinsenvlag zijn we al verloren. De Nationaal-Socialistische Beweging (NSB) bombardeerde de vlag in de jaren 30 tot ‘ware vlag van Nederland’. De Nederlandse vlag mogen we niet óók verliezen. Hoe verder de overgrote groep goedwillende Nederlanders verwijderd raakt van de Nederlandse vlag, hoe steviger extreemrechts er grip op zal krijgen. Om dat te voorkomen moeten we af van dat ultrarechtse imago dat ‘onze’ vlag ontsiert. Daarom draag ik vandaag mijn legerjasje, met op beide schouders de Nederlandse driekleur.

Deze blog verscheen eerder op bkbcampaignwatch.nl.