Republikeinen verdeeld; begrotingscrisis VS duurt voort
Praat mee
Reacties (19)
Als dit echt uit de hand loopt daar dan denk ik dat we binnenkort terug verlangen naar de 'problemen' als 130 op de snelweg, kunstbezuinigingen of de Hedwigepolder... We zijn dan wel gelijk klaar met het pensioendebat want dat is dan heel 'eerlijk' opgelost: niets voor de jongeren en niets voor de babyboomers...
Wat betekent dit voor ons en voor Europa? Dat hangt ervan af hoe lang de loopgravenoorlog in het Congres gaat duren. Als de kredietbeoordelaars besluiten de rating van de VS, die nu nog triple A is, te verlagen, zal dat een enorme schok teweegbrengen in het vertrouwen in de hele finan ciële wereld. Veel ander schuldpapier is van de dollar afhankelijk. Net als de ondergang van de Amerikaanse financiële dienstverlener Lehman Brothers, in de zomer van 2008, zal dat tot een mondiale crisis kunnen leiden. Ook al omdat Europa momenteel geen baken van stabiliteit is. Bron: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/2822367/2011/07/29/Schuldencrisis-VS-wat-betekent-dit-voor-ons.dhtml
na een prima begin heeft Obama er verder niets van gebakken .. zijn roemruchte verkiezingsspeeces heeft hij nooit meer kunnen herhalen. De afgelopen 3 jaar heeft hij moeten balanceren tussen de 2 (gelijkwaardig qua stemmen) partijen, de buitenlandse politiek, de lobby van grote firmas (auto, electro, olie) en banken. Hij heeft zich verkeken op de politieke spelletjes van lobbyisten. Met deze ''plafond'' onderhandelingen spelen de Rep's een hoog spel, maar ik ben bang dat ze oa hierdoor de komende verkiezingen zullen gaan winnen. Overigens: op 2 augustus wordt er gewoon (met wat slimme woorden om niemand te laten verliezen) voor een verhoging vh plafond gekozen. Resultat? op naar de volgende hobbel en de aandelenkoersen zullen wel weer omhoog knallen (ik sta al op scherp...)
Republikeinen zijn zo onverantwoordelijk als maar kan....onder Bush de tekorten mega hoog op laten loepen met zijn uitdelen van geld aan de rijksten der aarde en nu echt gezorgd moet worden dat het niet uit de hand gaat lopen geven ze niet thuis. Zeg het gewoon hardop Obama...."Jullie zijn de schuld dat we in deze situatie zitten,toon verantwoordelijkheid of ga je anders heel heel diep zitten schamen republikeinen!" Toen Bush nog president was zei ik al...."De president die hem op gaat volgen krijgt financieel het zwaarste karwei ooit op te lossen want Bush heeft de kas totaal leeggeroofd"
De politieke impasse in Washington duurt onverminderd voort, want de onderhandelingen over het schuldenplafond van de Amerikaanse overheid duren maar voort voort. De Republikeinen hebben dan wel een meerderheid in het Huis van Afgevaardigden, maar ze zijn ook verdeeld. Boehner, de fractievoorzitter van de Republikeinen, probeerde de verdeeldheid uit zijn fractie te halen, maar dat is hem niet gelukt daar veel leden van de fractie onder de invloed van The Teaparty staan. Men onderhandeld ook vandaag weer verder, maar ik ben bang dat Barack Obama over een paar dagen moet zeggen dat de salarissen van het overheidspersoneel niet meer uitbetaald kunnen worden, doordat er in de VS twee politieke partijen zijn die standvastig bij hun uitgangspunten blijven staan, waardoor ze dus ook geen duimbreed aan elkaar toe willen geven. Ik schreef al eerder dat de Amerikanen sinds de tweede wereldoorlog steeds meer op de pof zijn gaan leven, en daarmee bedoelde ik dat ze steeds meer de creditcard zijn gaan gebruiken, en dat is nooit goed voor de economie daar een creditcard eigenlijk niet veel meer dan plastic money is. Ik schreef toen ook dat we nu al meerdere financiële crisissen aan de Amerikanen te danken hebben, en ik schreef toen ook dat wij maar eens wat minder achter de Amerikanen aan moeten hollen, daar Nederland en nog een paar andere landen hun huishoudboekje in ieder geval beter dan de VS op orde hebben, en daar blijf ik bij. Als er door de politici van de Democraten en de Republikeinen nu niet zeer snel een compromis over het schuldenplafond van de Amerikaanse overheid wordt bereikt, is de kans levensgroot aanwezig dat er een nieuwe financiële crisis ontstaat, waar waarschijnlijk de hele wereld de lasten dan weer van zal ondervinden, daar vele landen bedrijven hebben die ook filialen in de VS hebben, en daar komt dan ook nog eens bij dat de Dollar de munt is waarmee onder andere de olie wordt betaald. Daarom vind ik dat het maar eens tijd wordt dat de wereld wakkergeschut wordt, en dat de wereld voor een andere munt waar de olie mee betaald wordt gaat kiezen.
Misschien zie ik iets fundamenteels over het hoofd, maar wij gewone stervelingen weten uit ervaring dat een krediet als een molensteen om je nek kan gaan hangen. Door oplopende rente en onvermogen om aan te vullen. Simpel. Hoe kan het dan dat een land, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, op een virtueel oneindig krediet mag voortbestaan? Ik denk dat we terug tot de kern van de zaak moeten komen. Kortom, een land dat op krediet van 14.300 miljard dollar leeft is volgens mij ter plekke, nu, op dit moment, bankroet. Punt... Krediet betekent schuld. Schuld betekent boete. Wanneer doet de USA boetedoening? OOit of nooit? Dat is de uiteindelijke vraag. Het tekent de innerlijke moraal van het land, de hybris, de overmoed en zelfoverschatting. De VS zien zichzelf als absolute heerser over de planeet en haar volken. Zij erkennen geen hogere macht die hen dwingende bepalingen kan opleggen. Daarom kunnen zij het Internationaal Strafhof in Den Haag niet volledig omarmen, want Amerika laat zich door geen enkele instantie bepalingen en regels opleggen. Het superioriteitsgevoel van de Amerikaan is waarachtig angstaanjagend. De VS menen werkelijk de door God gezonden onfeilbare afgezant op aarde te zijn. Vandaar dat men dit land gerust als de gevaarlijkste natie ter wereld kan beschouwen. Want zij lijdt aan een pathologisch superioriteitscomplex. Wetende van deze ziekte kan men tevens de ongehoorde kredietbalans begrijpen. De VS erkennen geen rechter die over hen oordelen zal. De overheid oordeelt dat de eigen linkerhand het krediet verleent die de rechterhand verspeelt. Er is geen sprake van een strenge toezichthouder. Er is geen sprake van een rem, een limiet, een grens. Amerika ervaar de betalingsachterstand als de normale nul-lijn. Ze gevoelen zich onkwetsbaar, onaantastbaar. Dat getuigt van een ziekelijke zelfoverschatting. De opperste vorm van hoogmoed. En die hoogmoed zal aldus uiteindelijk voor de val komen: de USA is in feite al heel lang bankroet, haar burgers weten het echter nog niet. Totdat een jongetje roept: "De keizer heeft geen kleren aan!"
Na jaren peinzen hoe de gemiddelde republikein denkt dat hun land moet worden georganiseerd zag ik deze week in een speach van hun frontman Boehner eindelijk de achterliggende gedachte verwoord. De reps vinden dat je de overheid als een soort particulier bedrijf moet moet laten opereren, want Boehner haalde aan dat hij ooit ergens in de Midwest een bedrijf runde dat WINST maakte. En dat moet de overheid volgens hem ook doen, dat gebeurt nu niet (, 'dat is fout'). Kijk, en dat begrijp laatste ik niet. Want hoe kun je door het centraal organiseren van onderwijs, gezondheid, sociale zekerheid én DEFENSIE in hemelsnaam budgetneutraal of zelfs winstgevend opereren? Als je aanwezigheid in Irak en Afganistan dagelijks al meer dan 2 miljard dollar kosten, kun je nooit geld overhouden om de andere drie centrale overheidstaken uitvoeren zonder dat er geld bij moet. En toch houdt Boehner namens de reps vol dat dit zou moeten! Met andere woorden: schaf die zaken maar af, want in het verleden hebben de reps telkens weer herhaald dat ze de oorlog in het Middenoosten een speerpunt in hun strategie vinden! Gek, dat vind ik nu asociaal. Buiten de deur soldaatje spelen en de grote meneer uithangen en je thuisfront laten verrekken! Ben ik nu echt gek of ben ik een vliegtuig?
Het is Auyn Rand's utopie tegenover John Maynard Keynes' logica.
Ja, al die jaren van deficit spending hebben geen enkele invloed gehad op de fiscale crisis waarin de VS zich nu bevind.
Jahoor Joop, Ayn Rand heeft inderdaad altijd gepleit voor hoge overheidstekorten. Helemaal haar schuld weer. Keynes logica verteld ons dat overheidstekorten goed zijn voor de economie, daar ze het bnp van een land verhogen. Veel geld lenen om bijvoorbeel oorlog is volgens hem 'goed' voor de economie. Gelukkig beginnen we in te zien dat het keynesiaanse systeem niet werkt, en waarschijnlijk belanden zijn ideeen de komende paar jaar in de dustbin of history. Hayek, kom er maar in.
Waar zijn ze daar eigenlijk mee bezig? Potje vérplassen met het oog op electoraal gewin? De gevolgen laten ze koud?
"Waar zijn ze daar eigenlijk mee bezig? Potje vérplassen met het oog op electoraal gewin?" De Tea Party ziet zijn kans schoon om de zaken op scherp te zetten. "De gevolgen laten ze koud?" Of ze zien de gevolgen als winst. Ik las vanmorgen in de krant dat een woordvoerder van de Tea Party liever heeft dat de boel in de soep loopt en dat er noodgedwongen een koude sanering plaatsvindt dan dat er nu voor "halfzachte oplossingen" wordt gekozen. Die koude sanering is natuurlijk ook min of meer de verkleining van de overheid die ze willen. Dus gaat het mis, dan zien ze dat nog als winst.
De echte reden waarom Ben Bernanke, topman van de Amerikaanse Federal Reserve, blijft doorgaan met het pompen van biljoenen dollars in de Wall Street banken is: derivaten. Volgens de Amerikaanse controlerende autoriteit voor bankzaken en derivaten hebben Amerikaanse commerciële banken voor $ 223,4 biljoen aan derivaten in hun bezit, waarvan 95% in handen is van slechts vijf banken. Onafhankelijke financiële experts schatten dat de totale waarde van derivaten nog veel hoger is, namelijk ruim $ 1 biljard (2)- zo'n 16 x meer dan de totale waarde van de hele wereldeconomie. Daarom kunnen deze banken nooit oneindig overeind gehouden blijven worden, hoeveel geld er ook wordt bijgedrukt. De vijf banken die de Amerikaanse dollar leegzuigen en daarmee de hele financiële wereldeconomie steeds verder ondermijnen zijn: JP Morgan, Bank of America, Citibank, Goldman Sachs en het Britse HSBC. Ondanks het feit dat Ben Bernanke -'dollar vernietiger par excellence'- vele biljoenen in deze banken pompte zijn de koersen van deze banken nog steeds niet teruggekeerd op het niveau van vóór het bankroet van Lehman Brothers in 2008. JP Morgan bezit meer derivaten dan de totale waarde van de wereldeconomie (ca. 60 biljoen). Bernanke blijft volgens eigen zeggen geld bijdrukken -zo wordt er al weer enige tijd gepraat over Quantitative Easing ronde 3- om de rente laag te houden, wat de huizenprijzen zou moeten ondersteunen. Wat hij er niet bij zegt is dat $ 188 biljoen van de $ 223 biljoen aan derivaten -13 x het BNP van de VS- op de balansen van de grote banken gerelateerd zijn aan rentetarieven. Nu loopt niet al dit geld risico, omdat deze derivaten op een groot aantal manieren verhandeld kunnen worden, waardoor het risico is verspreid. Maar stel dat slechts 4% van deze derivaten risico loopt en daarvan slechts 10% daadwerkelijk in elkaar klapt, dan zijn deze vijf belangrijkste banken ALLES kwijt wat ze bezitten. Met andere woorden: dan zouden JP Morgan, Bank of America, Citibank en Goldman Sachs ophouden te bestaan. Bernankes voorganger, Alan Greenspan, wist al in 1999 dat als de derivatenmarkt opengesteld zou worden voor controle door derden, dit de hele markt in elkaar zou doen storten. Dat is geen verzinsel maar officieel vastgesteld. Natuurlijk weet Bernanke dit ook en daarom is alles wat hij doet gericht op maar één ding: proberen de door derivaten opgeblazen en daarom doodzieke huishoudboekjes van de 'too big to fail' banken overeind te houden. Het feit dat de bankdirecteuren en -managers dit geld gebruiken om zichzelf en hun werknemers record bonussen te betalen bevestigt de bij de burgers heersende overtuiging dat het lot van de aandeelhouders -laat staan dat van het volk- deze mensen geen lor kan schelen. Het enige wat hen interesseert is voor zichzelf zoveel mogelijk geld bij elkaar te graaien, zolang deze megafraude nog voort kan blijven duren. Wanneer dit stinkende systeem in elkaar klapt is niet bekend, maar DAT het in elkaar zal storten is een zekerheid. Op een bepaald moment zal de complete wereldwijde $ 600 biljoen tot ruim $ 1 biljard grote derivatenmarkt met een donderend geraas imploderen, iets waar geen enkele geldpers, hoe snel deze ook drukt, tegenop gewassen is. Dan is het definitief GAME OVER voor Wall Street en de Federal Reserve.
En het boeiende is, dat niemand precies weet wat er gaat gebeuren. Rien ne va plus.
Waarom wordt er iedere keer gesproken van een nieuwe crisis...het is nog steeds dezelfde crisis sinds '08. De crisis zal nog wel even blijven. Er is geen nieuwe mondiale groeimarkt, er is geen nieuwe technische innovatieve bubbel en er is geen wereldwijde omvattende gebeurtenis (lees grootschalige oorlog/ramp etc) wat een economische verschuiving/verandering/verbetering kan betekenen. De VS zal dieper en dieper in de schulden raken. Jaren geleden waren er schitterende documentaires op de VPRO genaamd: "Wat als de Dollar valt" en "De dag dat de dollar valt... " Beide docu's lieten perfect zien wat er nu aan de hand is.
Groei Amerikaanse economie afgezwakt – ‘teleurstellende cijfers’ e groei van de Amerikaanse economie is in de eerste zes maanden van 2011 afgezwakt tot het laagste tempo sinds het einde van de recessie. Uit een eerste raming van het Amerikaanse ministerie van handel blijkt dat de economie in de periode tussen april en juni 1,3 procent gegroeid is. Update 15.43 uur: De Dow Jones-index is in reactie op de cijfers zo’n 1 procent lager geopend. De cijfers over de eerste drie maanden zijn daarnaast naar beneden bijgesteld. De groei in januari tot en met maart bedroeg 0,4 procent, het laagste tempo sinds de recessie twee jaar geleden eindigde. Dat is aanzienlijk lager dan de eerder geschatte 1,9 procent. Amper groei uitgaven consumenten Opvallend is dat de groei van de uitgaven van consumenten vrijwel tot stilstand is gekomen. Die uitgaven stegen slechts 0,1 procent, na een groei van 2,1 procent in de winter. Dit komt onder meer door gestegen gasprijzen en het feit dat de inkomens van Amerikaanse huishoudens amper omhoog zijn gegaan. De uitgaven aan goederen, zoals auto’s en apparaten, zijn met 4,4 procent gekrompen. Voor het derde achtereenvolgende kwartaal zijn de overheidsuitgaven gedaald. De cijfers betekenen dat de Amerikaanse economie dit jaar waarschijnlijk minder snel zal groeien dan vorig jaar. Bron: http://www.nrc.nl/nieuws/2011/07/29/groei-amerikaanse-economie-afgezwakt/ ... Gek hè?
Goed helder stuk met een overzicht van de problemen.: Hoge staatsschuld? Laten we de echte problemen oplossen TROUW Van Esther Bijlo − 29/07/11, 20:15 1. De ene schuld is de andere niet "Wij zijn echt Griekenland niet", roepen Amerikaanse analisten en economen al weken hard in koor. Dat klopt. In Griekenland ballen verschillende problemen zich samen tot een bijna onoplosbare mix. Een hoge staatsschuld gaat gepaard met het onvermogen netjes belasting te innen, veel corruptie en een economie die te weinig groeit om die problemen op te vangen. Die schuld is dan op een gegeven moment niet meer te financieren omdat het vertrouwen dat die nog wordt terugbetaald, slinkt. Omdat Griekenland geen eigen drachme meer heeft, maar deel uitmaakt van een muntunie, kan het geen bankbiljetten bijdrukken om op die manier uit de problemen te komen. De VS kunnen dat wel en doen dat ook. Het Amerikaanse probleem is dat de hoogte van de staatsschuld onderwerp is van democratische besluitvorming. Het plafond van de schuld ligt vast en er is telkens toestemming van het Congres nodig om het te verhogen. Dit keer levert dat een hoop gedoe op. De Republikeinen ruiken politiek bloed en maken het president Obama en zijn Democraten zeer lastig door in ruil voor hun stem hoge bezuinigingen te eisen. Ook in de Europese Unie kunnen landen met recht zeggen 'dat ze Griekenland niet zijn'. Ierland en Spanje kampen niet met hoge overheidsschulden maar met uit elkaar gespatte vastgoedbubbels. De Ierse overheid is zo dom geweest garant te gaan staan voor de banken die te grote risico's met bouwprojecten waren aangegaan. Daardoor kwam de Ierse staat alsnog in de problemen. 2. Niemand weet hoe hoog een staatsschuld mag zijn Bij de invoering van de Europese muntunie beloofden de deelnemende landen in het Stabiliteitspact dat de overheidsschulden niet hoger mochten zijn dan 60 procent van het bruto nationaal product. Dat is een uit de lucht gegrepen getal. Er is geen economische onderbouwing voor, stelden economen die kritisch waren over de opzet van de muntunie toen al. Er is geen hard bewijs dat een land met een schuld van 50 procent het economisch beter doet dan een land met een schuld van 70 procent. Recent hebben de Amerikaanse economen Carmen Reinhart en Kenneth Rogoff geprobeerd wel een verband aan te tonen tussen de hoogte van de schuld en economische groei. Zelfs na een uitgebreide data-analyse van 44 landen over 200 jaar moeten de twee tot de conclusie komen dat er bij staatsschulden die onder de 90 procent blijven, weinig zinnigs over te zeggen is. Komt de overheidsschuld boven die grens uit, dan lijkt dat, grosso modo, ongeveer 1 procent aan economische groei per jaar te kosten. De conclusie is voorzichtig. 'Meer onderzoek is nodig', constateren Reinhart en Rogoff dan ook. Zelfs op die voorzichtige uitkomst valt nog wel wat af te dingen, stelde Robert Shiller, hoogleraar economie aan de Amerikaanse Yale University vorige week. Want als je die conclusie nader bestudeert, blijkt dat vooral landen met een oplopende staatsschuld een lagere economische groei laten zien. Het gaat dus niet om het percentage op zichzelf maar om de beweging. Bovendien kun je dan net zo goed omgekeerd redeneren: minder groei zorgt ervoor dat de schuld oploopt. Een kip-en-ei-probleem dus. Volgens Shiller is het fundamentele probleem van de VS en Europa op dit moment juist de totale fixatie op de hoogte van de schuld. Het debat gaat alleen maar daarover en de financiële markten reageren er veel te sterk op. In zo'n klimaat kan iedere zorg over de hoogte van de overheidsschuld een self-fulfilling prophecy worden. 3. De uitgang uit het doolhof van schulden: meer uitgeven De voormalige minister van werkgelegenheid onder Clinton, Robert Reich, roept het al tijden op allerlei fora en schreeuwt het steeds harder uit in zijn tweets: de obsessie met schuld moet plaatsmaken voor een obsessie met banen. Er zijn 15 miljoen Amerikanen werkloos, de huizenmarkt is in diepe malaise, consumenten houden het geld in de portemonnee, bedrijven investeren veel te weinig en in Washington krakelen politici de hele dag over het schuldplafond. Achter de noodkreten van Reich, en hij is niet de enige, schuilt een fundamenteel probleem van de Amerikaanse economie en diepe onenigheid in Washington over het recept om het op te lossen. Die economie is bleekjes aan het herstellen maar nog steeds een kwetsbare patiënt. Dat bleek een paar weken geleden uit de laatste werkgelegenheidscijfers, waar Amerika van schrok. Ondanks de lichte economische groei was de werkloosheid niet gedaald maar gestegen. Aangezien burgers het geld niet laten rollen, bedrijven afwachten met investeren en de VS het niet van de export moeten hebben, blijft er maar een partij over die de economie kan aanzwengelen: de overheid. Die zal moeten investeren, in infrastructuur of energieprojecten bijvoorbeeld, om de banenmotor weer op gang te krijgen. Dan krijgen mensen weer meer te besteden, zien bedrijven er weer brood in, komt er weer meer belasting binnen en gaat via de weg van de groei en hogere belastinginkomsten de staatsschuld weer omlaag. De Republikeinen en de Tea Party doen dit medicijn echter af als verderfelijke spilzucht van de overheid. De tegenstellingen tussen de conservatieven en de Democraten op dit punt zijn zo groot, dat de discussie zich op een andere vraag toespitst: hoeveel uitgaven moet de overheid schrappen om de schuld terug te dringen? 4. De schuldenmalaise is nog lang niet afgelopen Stel dat de Amerikanen volgende week een compromis bereiken over het ophogen van het schuldplafond. Dan nog kan de wereld niet opgelucht adem halen. Zo'n compromis is waarschijnlijk omdat de gevolgen niet te overzien zijn als Amerika niet meer aan zijn verplichtingen zou kunnen voldoen. Dan komt er een moeilijk voorspelbare dominoreactie op gang, te beginnen bij de ratingbureaus die de VS als een minder betrouwbare betaler zullen bestempelen. Maar gesteld dus dat die crisiskermis niet gaat plaatsvinden, zijn de VS nog niet uit de problemen. Voor gezonde Amerikaanse overheidsfinanciën moet niet alleen de economie weer meer gaan groeien, er moet ook structureel meer belastinggeld binnenkomen. De tarieven zijn in de loop der tijd zodanig verlaagd, dat de basis te klein is geworden voor een land dat nog enig niveau van gezondheidszorg, onderwijs en publieke voorzieningen in stand wil houden. Ook hier zal Obama stuiten op een ferm 'no' van de Republikeinen en de Tea Party. Ook in Europa zijn de problemen na het sluiten van de Griekse deal vorige week nog lang niet voorbij. Het noodfonds dat nu is opgetuigd dicht wel een van de weeffouten van de muntunie: het kan door de eurolanden gegarandeerde obligaties uitgeven. Landen in problemen kunnen dan makkelijker en goedkoper aan geld komen om er weer uit te komen. Maar het fonds is maar half gevuld, klonk deze week al als kritiek van economen en analisten. Er moet eigenlijk zeker twee keer zoveel geld in als de 750 miljard euro die er nu voor staat om geloofwaardig te kunnen opereren. Op de lange termijn zal de muntunie verder moeten integreren naar een echte economische unie, met een gezamenlijk begrotingsbeleid. Dat zal een pijnlijk proces worden waarbij de euro slechts overeind gehouden kan worden als alle landen bevoegdheden uit handen geven en in Brussel neerleggen. Sterke regio's zullen de zwakken moeten helpen als dat nodig is, zoals ook in de VS gebeurt. Tot voor kort waren van Amerikaanse economen triomfantelijke stukken te lezen met de strekking: 'we zullen Europa wel eens even leren hoe je een muntunie runt'. Nu gaat de aandacht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan even uit naar andere problemen. ... Alles heeft met vertrouwen te maken terwijl alles constant veranderd. Deze vond ik interessant: '...data-analyse van 44 landen over 200 jaar moeten de twee tot de conclusie komen dat er bij staatsschulden die onder de 90 procent blijven, weinig zinnigs over te zeggen is. Komt de overheidsschuld boven die grens uit, dan lijkt dat, grosso modo, ongeveer 1 procent aan economische groei per jaar te kosten.' Ik ben benieuwd. Welterusten.