Reinout, redt ons uit de debat malaise

Een open brief, deze keer aan Reinout Oerlemans

Beste Reinout,

Of je het gezien hebt gisteravond weet ik niet, maar het was een aanfluiting. Het lijsttrekkersdebat in Carré bedoel ik, niet de herhaling van Sterren jumpen in een gierput.

De heren en dame politici kregen over het algemeen een halve minuut om iets te zeggen over een bepaald onderwerp en soms zelfs 45 seconden! Dat is toch veel te lang! Straks gaan de kijkers tussen de reclameblokken door nog denken dat het om iets ingewikkelds gaat en dat de heren en dame het hebben over iets dat van belang is. Dat moeten we niet willen met z’n allen.

Het eerlijke verhaal, daar gaat het om. Zo belangrijk is die hele politiek niet. Miljarden euro’s waarover wordt beslist: ach, we moeten allemaal wel eens bezuinigen en dan ga je een jaartje niet drie keer op vakantie maar twee keer. Big deal.

De heren en dame lijsttrekkers moeten zich maar eens druk gaan maken om écht belangrijke zaken. Zaken die aansluiten bij het volk. Daarom schrijf ik je deze brief, Reinout. We moeten een nieuw format bedenken voor die debatten, want dit intellectuele gezwets leidt nergens toe. 

Nee, ik zat te denken aan het volgende. Als we de hele kliek van gisteravond nou eens dumpen op een onbewoond eiland voor een paar weken? En dat ze het daar dan maar moeten zien te redden? Lekker back to nature: verhalen vertellen bij een kampvuur, gemaakt door Wilders. Die is namelijk wel goed in het stoken van vuurtjes om vervolgens snel de bosjes in te rennen. En als dat kampvuur gedoofd is, moet men ’s nachts de wacht gaan houden. Dat zou Rutte dan moeten doen, aangezien hij ook in Brussel zo’n goede poortwachter is gebleken. Mocht er een tijger langs komen, geeft Rutte hem wat marshmallows mee, en nog één en nog één terwijl hij ondertussen zijn tanden bloot zal lachen en Roemer tegen die tijger roept: ‘Over my dead body!’ Niets aan het handje.

Brussel en een onbewoond eiland is één pot nat. Enfin, om het toch nog een beetje over politiek te hebben zou je een onderdeel kunnen inbouwen waarbij de heren en dame politici aan een palmboom gaan hangen om vragen te beantwoorden zolang men kan blijven hangen. Moeten ze los laten, stopt de tijd en vallen ze in het mulle zand. Lachen! Ik zie Gerard Joling al voor me, die Van Haersma Buma opvangt na een onfortuinlijke smak. 

‘Dat zag er niet best uit, Bumabeer!’

‘Ik kom uit Friesland, Geer. Wij zijn opgegroeid met fierljeppen maar dit is wel even wat anders!

‘Dat was het zeker, Boempie! Ééénig! Wil je nog iets zeggen tegen je kiezers? Veel heb je er niet meer, dus niet te lang, hè? Anders gaan mensen zappen.’

‘Nou ja, eeh… kijk, zo’n palmboom is net het echte leven. De moraal van dit verhaal is dat je soms een kokosnoot op je hoofd krijgt, maar dat we er samen altijd weer uit komen.’

‘Prachtig, Boempie. Wilde je nog iets kwijt over het verbinden van mensen? Of bedoelde je het verbinden van je hoofd nadat je een kokosnoot op je kneiter hebt opgevangen? Ik gíer het uit, mensen. Of we het droog houden hier weet ik niet!’

Het is maar een idee, Reinout. Zo leren we de politici eens van een andere kant kennen, zonder die hinderlijke onderbrekingen over koopkrachtplaatjes, hypotheekrente aftrek en andere saaie onderwerpen.

We kunnen het ook anders aanpakken. Bijvoorbeeld door politici van een duikplank te laten springen? Dat noemen we dan Sprong in het diepe of Een duik naar de macht. Is toch enig? Roemer na drie pirouettes en vierenhalve binnenwaartse salto het water in zien glijden in een modieuze zwembroek van een Grieks merk? En dan een jury aan de kant, die met omgedraaide stoelen naar het bad zit en slechts omdraait als de politicus in kwestie na uit het zwembad te zijn geklauterd met drie gebroken ribben nog iets uit kan brengen over bezuinigingen in de zorg? 

Dat wordt een kijkcijferkanon, Reinout. Gegarandeerd. Nou goed, een laatste ideetje nog dan. Het is niet zo goed als de voorgaande twee, maar ik wil het je toch even voorleggen.

Als we nou eens een kale ruimte nemen, met een tafel in het midden en twee stoelen. Geen afleidend décor, geen fratsen. Net de C1000, zal ik maar zeggen. Hooguit twee glazen water voor twee politici, die plaats zullen nemen op die stoelen en dan een uur lang, of misschien wel langer, zullen discussiëren over uiteenlopende onderwerpen. Geen onderbrekingen door presentatoren of acties en reclame voor- en achteraf. Ik weet het, een absurd idee, maar nogmaals, ik wilde het je toch even voorleggen. Denk er maar over na, ik hoor het wel, 

Groeten!

Dennis

Dennis L’Ami debuteerde in 2011 met de roman De Eeuwige Mens. Volg Dennis ook op Twitter