Recycle or die

Terwijl ik door de winkelstraten van Utrecht struin, zie ik een winkelend hipster meisje. Ze is goed bezig, want ze geeft een impuls aan de economische crisis. In haar handen de striemen van diverse plastic tasjes: H&M, Zara en Pull&Bear. Over haar schouder bungelt een linnen tasje. Hierop staat in kapitalen: RECYCLE OR DIE.

Aha! Leuk hoe zij rondloopt als de vleesgeworden ambivalentie van haar eigen motto.

Hoewel ik Petrus kort aan de hemelpoort zie grijzen, troost ik mijzelf dat ik haar hipstertribunaal zelf waarschijnlijk wel overleef. Ik ben oprecht een fervent recycler. Ik doe de ‘gewone dingen’: scheid -behoorlijk fanatiek- mijn afval, gebruik spaarlampen en doe mijn panty’s met ladders in de Humana bak.

Voor mij is hergebruik verbonden aan duurzaam en zuinig leven in het algemeen. Mijn vriend zegt dat ik een ‘schrapersfamilie’ kom: een restje courgette moet niet wachten tot het zelf de koelkast uitwandelt, maar verwerk je de volgende dag in je eten, het laatste restje honing krijg je uit een potje door er warme melk in te gieten en tandpasta knip je open. Bonustip: het lichtelijk ingedroogde theezakje van gister is vandaag heus nog rijp voor herplumping. Vies? Ik sluit het niet uit.

Ik zeg niet dat ik dit elke dag doe, maar ik weet wel hoe het moet. Vaak kan ik het simpelweg niet laten. Het is een way-of-living. Ik kan geloof ik niet zo goed tegen verspilling in het algemeen. Veel in deze westerse Facebook wereld is zo gericht op individueel uiterlijk, status en materie. Natuurlijk vind ik het fijn als jouw leven lekker loopt, en daar moet de mens ook absoluut naar streven, maar iedereen kent in meer of mindere mate het gevoel van hopeloos- en verlorenheid. Als iets van die materie goed terechtkomt, vormt dit voor mij een tegenwicht. Het geeft een vorm van voldoening.

Arme Roemeense kinderen Een voorbeeld. Als (daarvoor óók gekregen) kleding in mijn jeugd totaal was afgedragen ging het ‘naar Roemenië’. Elke avond wilde ik graag het Jeugdjournaal zien. Mijn doel: het zien van een Roemeens kind dat nu lachend huppelde in een te klein en verwassen t-shirtje van De Eerste Nederlandse Snorrenclub. Het T-shirt heb ik nooit teruggezien. Roemenië was te weinig in het nieuws, helaas.

Deze recycle way-of-living is een uitvloeisel van de doorwrochte Calvinistische opvoeding van mijn ouders. Soberheid troef, te allen tijde. Het paste daarnaast ook in de christelijke gedachtegang om goed voor deze planeet te zijn. Ik hoor mezelf, toen braaf gelovig, op de zondagschool nog luidkeels zingen: “Wees goed voor deze aarde, het dier, de boom, de plant. Want alles heeft zijn waarde, is schepping van Gods hand.”

Afgelopen Lowlands heeft één op de vier bezoekers zijn kampeermaterie en toebehoren laten liggen. Dat is 25%. Nieuwe tenten, slaapzakken en complete maaltijden. Daarna op Mysteryland hetzelfde verhaal. Op deze festivals waren best veel hipsters, dat zag ik op tv. Ze gaven vast een impuls aan de economie door gemiddeld voor 50 euro per dag aan weedburgers en cocktails te besteden. Ik gok zomaar dat 50 procent van deze een linnentasje bij zich hadden met een Iphone6, zonnebrand en wat MDMA – gewoon voor de fun. Hoe groot zal het percentage zijn dat ook met de tekst RECYCLE OR DIE erop rondliep?

Vluchtelingen Momenteel lopen er vluchtelingen door Europa, de meeste mensen sinds de Tweede Wereldoorlog. Elke mogelijke crisis is hen al overkomen, of kan hen elk moment overkomen. Geen geld, werk of huis. Opgejaagd door oorlog en honger. Opgejaagd door de dood.

Het lijkt een situatie die zo ver van ons rijke westerlingen afstaat. De festivalgangers – nu als makkelijk gekozen belichaming hiervan – dachten hier waarschijnlijk niet aan toen ze hun natgeregende spullen weer helemaal naar die warme auto moesten slepen. “Lowlands is altijd duur, dan kan volgend jaar een nieuwe tent er ook nog wel bij.” Dan maar even niet invulling geven aan je motto. Morgen weer. Is dat verwerpelijk? Misschien. Maar niet totaal onbegrijpelijk.

Maar voor de vluchtelingen is dat motto er wel elke dag. Dat kun je niet op hun linnentasje, maar wel in hun ogen lezen.

Doneer je deken Ik zag in het nieuws dat er een actie naar mijn hart is gestart: Doneer je Deken, voor het dichtstbijzijnde vluchtelingenkamp van Nederland, de Jungle in Calais Frankrijk. Het idee is dat je je oude dekens en warme kleding naar één van de inzamelpunten brengt. Je vindt er van alles over op doneerjedeken.org. En toevallig: eerder werd er al ingezameld op Lowlands en Mysteryland.

Kun jij ook moeilijk afstand doen van die ene toffe trui, maar heb je hem al twee jaar niet meer aan? Deze vluchtelingen zijn wél elke dag op het Journaal te zien! En als je ziet dat iemand er iets warmer bijzit, geeft dat misschien ook een impuls aan jouw voldoening. God knows.

CC foto: Turnbeutelundstoff