Razernij om de Rabobank

De Rabobank heeft wat uit te leggen. In een brief die van de week werd verstuurd aan ouders van kinderen tussen de 12 en 18 jaar met een Raborekening, werd gecommuniceerd dat binnenkort gebruik zal worden gemaakt van Touch ID voor de Rabo-app. Wat dat inhoudt is dat kinderen in die leeftijd, die in bezit zijn van een Apple telefoon met vingerafdrukscanner, voortaan via hun eigen vingerafdruk al hun bankzaken kunnen beheren.

Maar, zo stelt de brief, wie liever niet heeft dat zijn of haar kind een vingerafdruk gebruikt om het spaargeld of zuurverdiende loon uit een bijbaantje overal en nergens heen te kunnen sturen, kan bij de bank langs om de toestemming voor Touch ID in te trekken.

Klein detail:

Pech dus, als we de brief kunnen geloven. Of je staat toe dat er gebankierd kan worden met niets meer dan een vingerafdruk, of je gaat maar weer lekker ouderwets op het bankkantoor je geldzaken regelen. Zoals opa en oma het vroeger deden. Die brief verscheen online nadat iemand hem via Twitter deelde.

Of nou ja, iemand… sorry, dat was ik.

‘Rabobank biedt de keuze: of je staat de vingerafdruk van je kind af, of we schakelen online bankieren geheel uit,’ schreef ik erbij. Wat kort door de bocht, maar ja, 140 tekens he. En er zat dus een screenshot bij van de brief, speciaal voor hen die behoefte hebben aan wat meer nuance.

Nu vergeet ik soms dat ik niet per se een heel klein aantal volgers heb op Twitter en dat wanneer ik iets de wereld in slinger het nu en dan door aardig wat mensen wordt gezien. En hoewel er ook wel wat mensen waren die tussen de Raboregels door lazen of een lans braken voor de veiligheid van vingerafdrukscanners, kreeg de bank toch al gauw de volle laag van een groot aantal twitteraars die zich, met recht, zorgen maken om hun toch al steeds meer in het gedrang komende privacy.

Mijn eigen probleem met de boodschap van de Rabobank was het dwingende. Of je gaat met je vingerafdruk aan de slag, of we werpen je twintig jaar terug wat betreft bankiersgemak. Ik heb liever niet dat mijn kind met slechts een vingerafdruk al z’n geldzaken via z’n telefoon kan regelen. Ik heb graag dat hij leert goed met geld om te gaan en hoe dat via internetbankieren gaat. Maar ik heb daar graag de nodige controle over. Nu heeft hij daar zowel z’n pas als een bijbehorend apparaatje voor nodig. Hoe goed je je kroost ook opvoedt, het puberbrein staat doorgaans niet bekend om het gebrek aan impulsiviteit. En dan heb ik het alleen nog maar over de plotselinge verleiding van de webaankopen, nog niet eens over het gemak waarmee je kind op straat gedwongen kan worden om even z’n vinger op de knop te leggen en tegen zijn zin in moet bankieren. Het is 2016 en ook straatcriminelen gaan met hun tijd mee.

Ook hoeft die vingerafdruk van mij niet. Terecht wezen meerdere mensen er al op dat die afdruk lokaal wordt opgeslagen, dus op de telefoon zelf, en dat de bank die verder niet in het bezit krijgt. Niet dat ik daar vanuit was gegaan, maar ja, die 140 tekens dus. Maar dat de bank je vingerafdruk niet in de kluis heeft, betekent natuurlijk niet dat-ie dan dus veilig is. Sterker nog, er zijn zat serieus te nemen geluiden die het tegendeel beweren. Vorig jaar nog verscheen op Forbes een artikel waarin uitgebreid werd gewaarschuwd om de vingerafdrukscanners op nieuwe smartphones vooral níet te gebruiken. Touch ID bleek voor ervaren hackers vrij makkelijk te kraken. Het enige wat ervoor nodig is, is een vingerafdruk. En laten we die nu net de godganse dag overal achterlaten. En daar schuilt het volgende gevaar: in tegenstelling tot een pincode, zijn we nog niet zo technologisch geavanceerd dat we onze vingerafdruk kunnen resetten op het moment dat die in verkeerde handen is gevallen. En zo zijn er zat redenen te noemen om die afdrukken niet te gebruiken voor bijvoorbeeld toegang tot die plek waar we al ons geld bewaren.

Ben ik zo naïef te denken dat we er uiteindelijk niet onderuit komen? Natuurlijk niet. De technologie gaat mee met de ontwikkelingen net zolang tot het de standaard wordt. En eerlijk is eerlijk, het is bij mij vaak ook gewoon de gemakzucht die het wint van de bezwaren. Zo was ik tegen het contactloos betalen met m’n pinpas tot ik het een keer toch deed. Sindsdien pin ik de boodschappen vaker zonder code, dan met. Maar dat is mijn keuze en eentje die ik niet voor mijn kind wil maken. Als hij zijn vingerafdrukken achter wil laten in ruil voor gebruiksgemak, dan moet hij dat zelf weten. Die keuze mag hij maken zodra hij meerderjarig is. Tot die tijd doe ik m’n best hem nog iets van z’n privacy te gunnen.

En de Rabobank? Die is inmiddels al twee dagen bezig om via de webcare klanten gerust te stellen en uitleg te geven. Dat is goed, de mensen die ons geld, en daarmee onze bewegingsvrijheid in de wereld, beheren mogen we best vaker scherp houden.