Ramdas-Zwagerman clashen over Nederlandse beschaving

Anil Ramdas maakt na tien jaar de balans op van het ‘multiculturele drama’ dat Paul Scheffer in 2000 beschreef. Volgens hem is er in de discussie een probleemcultuur over het hoofd gezien, de platte boersheid. Reden voor Joost Zwagerman om een felle tegenaanval te openen.

Op de Vlaams-Nederlandse debat-site De Buren schrijft Ramdas over het effect van het veelbesproken stuk van Paul Scheffer. Hij constateert dat Scheffer zich vergist heeft in het ontwikkelingsniveau van de autochtone Nederlanders die er materieel weliswaar op vooruit zijn gegaan maar qua beschaving zijn blijven steken op het niveau van de aso.

Scheffer ging er vanuit dat de meeste Hollanders langzaam tot de middenklasse waren gaan behoren. Want zie: ze hadden een eigen huis, een eigen auto en ze konden op vakantie gaan. Is dat niet erg kortzichtig? Behoor je echt tot de middenklasse als je de spullen hebt die vroeger alleen de middenklasse zich kon veroorloven?  (…) Die Hollanders die in die eigen huizen wonen en een eigen auto hebben en met vakantie kunnen, zijn voor een groot deel white trash. Het zijn tokkies, het zijn families Flodder, met achterlijke ideeën en onbeschofte omgangsvormen. Wat kun je anders zeggen van de meeste Telegraaflezers, SBS-6- en RTL-kijkers en PVV-stemmers, dan dat ze boers, onbehouwen, ruw, plat, vulgair, ordinair en ongemanierd zijn? Primitieve, rancuneuze, rechtse en extreemrechtse types zonder moraal, zonder principes, zonder idealen; kan het anders worden geformuleerd?

Anil Ramdas, die in de jaren negentig de gewoonte had achter iedere boom een fascist te ontwaren, bereikt in dit stuk nieuwe dieptepunten – zelfs voor zijn doen. Ramdas zet alle stemmers op Geert Wilders weg als ‘achterlijk’ en inferieur. Natuurlijk. Dat zich links noemende intellectuelen de gemiddelde Jan Modaal als ‘achterlijk’ wegzetten, gebeurt niet voor het eerst. Hoezo, opkomen voor de onderklasse? Maar zelden gebeurde het zo haatdragend als bij Ramdas. Wie maar lang genoeg door types als Ramdas voor achterlijk wordt uitgescholden, wendt zich uiteindelijk tot Wilders. Anil Ramdas is geen haar beter dan de man wiens ideeën hij wenst te bestrijden. Sterker: hij is erger. Verblind door withete haat jegens white trash meent hij dat anderen hem hierom vooruitstrevend zullen vinden. Die taxatiefout zal zelfs Wilders niet maken.

Hij valt vervolgens Ramdas persoonlijk aan. Die zou niet te best bekend staan bij zijn opdrachtgevers. Dat is de opening van een woordenstrijd die qua beschavingsniveau niet onderdoet voor de clash tussen Kelder en Storms bij DWDD. 

Ramdas herleidt het venijn van Zwagerman tot een kritische opmerking uit 1997 toen:

ik mij afvroeg hoe het kwam dat er in de Nederlandse literatuur geen volwaardige zwarte personages voorkomen. Als voorbeeld haalde ik ondermeer Zwagermans boekje ‘De Buitenvrouw’ aan, waarin hij een zwarte gymnastiek docente op een middelbare school neerzet als iemand met de mentaliteit, de denkwijze en het taalgebruik van een zwarte bediende of een zwarte hoer. Het waren kennelijk de enige soort zwarten die Zwagerman kende; dat heeft hem toen erg pijn gedaan.

Zwagerman trekt dan ook zijn tweede handschoen uit en slaat opnieuw toe:

Ramdas is ook veertien jaar na 1994 nog steeds de lamentabele en woordverdraaiende querulant die ook al in dat vermaledijde jaar 1994 kennelijk in hem opstond. 

Vervolgens legt hij uit hoe het volgens hem werkelijk was gegaan en concludeert:

 Van Ramdas mag je nog steeds geen personages creëren die er kwestieuze ideeën op na houden en die met de beste bedoelingen de meest rampzalige dingen denken en doen en zeggen. Tja. Achteraf waren de overige deelnemers er snel over uitgepraat. Exit Ramdas.  Overigens zal het Ramdas vast deugd doen om te horen dat ‘De buitenvrouw’ tot op de dag van vandaag veel gelezen wordt in Suriname en op de Antillen. Nog enkele jaren geleden maakte ik samen met, wederom, Adriaan van Dis en ook Ellen Ombre en Jan Brokken een inspirerende tournee langs diverse scholen op de Antillen, een tournee die later wegens succes geprolongeerd werd in Suriname, met dezelfde auteurs.  Had Ramdas toen niet protest moeten aantekenen? Waar was ‘ie toen?  Maar polemiseren kan Ramdas nog steeds niet, blijkt ook nu. Ik reken hem een doorgeschoten stigmatisering aan van Nederlanders die hij smalend wegzet als ‘white trash’ – en wat doet meneer? Hij begint te zemelen over mijn ‘boekje’ uit 1994. Ja hoor, vriend. Lees eens een beginnersboekje argumentatieleer. 

Tot slot kopt Zwagerman in:

Zoals bekend stemde de meerderheid van de vroegere PVV-stemmers in vroeger tijden op de PvdA. Betekent dit dan dat die volgens Ramdas’ wél koosjere partij vroeger groot was dankzij de adhesie en het stemgedrag van ‘achterlijke’ witte Nederlanders die xenofoob zijn? Daar zullen ze van opkijken bij de PvdA. 

Anil Ramdas en Joost Zwagerman: Het culturele drama

cc-foto: wikimedia , wikimedia