Racistische baggerstroom is het beste dat Sylvana Simons kon overkomen

Sinds Sylvana Simons kenbaar heeft gemaakt dat ze zich heeft aangesloten bij de politieke partij DENK, is er een walgelijke stroom racistische bagger over haar uitgestrooid, die in mate en omvang zo ernstig is dat het Openbaar Ministerie overweegt om sommige personen voor de rechter te dagen. Die racistische uitlatingen zijn echter, hoe gek het ook klinkt, het beste dat Simons kon overkomen, omdat ze de aandacht afleiden van waar het werkelijk om gaat: het feit dat ze zich heeft aangesloten bij een partij die zich in toenemende mate de Nederlandse factie van de Turkse AK-partij toont.

DENK is opgericht door de met veel misbaar uit de Partij van de Arbeid gestapte Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk. Beide heren hebben zich sindsdien nou niet bepaald van hun beste kant laten zien. Zo voegde Kuzu Rutger Castricum toe dat hij van plan was om serieus te gaan bekijken of het mogelijk was om Powned als omroep te verbieden. Zoals Erdogan in Turkije aan de lopende band doet, zal ik maar zeggen. Natuurlijk is dat voornemen in Nederland volstrekt kansloos, maar als je dat als Tweede Kamerlid met droge ogen oppert, geef je te kennen volledig de weg kwijt te zijn.

Recentelijk deed Kuzu weer van zich spreken, toen hij zich in Nieuwsuur hardop afvroeg waarom er toch zoveel heisa werd gemaakt om de door de Turkse regering gegijzelde columniste Ebru Umar. Ook hier: als je je dat serieus afvraagt, moet je eens langzaam naar een psychiater. Kuzu geeft hiermee te kennen dat hij, en dus zijn partij, niet veel opheeft met vrijheid van meningsuiting en persvrijheid en plaatst zich daarmee eigenlijk buiten de Nederlandse samenleving.

Bij deze merkwaardige vereniging heeft Sylvana Simons zich aangesloten. Dat ze zich het gedachtengoed van DENK al prima eigengemaakt heeft, bewees ze onlangs in De Wereld Draait Door , toen ook zij de gijzeling van Umar probeerde te bagatelliseren. Dat is dus diezelfde Sylvana Simons die twee weken geleden nog voor alles en iedereen in de bres sprong die niet blank is.

Met haar toetreden tot DENK verbindt Simons zich met een partij die geen afstand neemt van het dictatoriale beleid van Erdogan, de Armeense genocide geen genocide wenst te noemen en die omroepen wil verbieden als ze haar niet welgevallig zijn. Dat Simons’ lidmaatschap van DENK bij deze en gene weerstand oproept, hoeft daarom geen verwondering te wekken. Alleen: daar gaat de discussie allang niet meer over, terwijl die als enige van belang is. Die discussie wordt overschaduwd door de weerzinwekkende rotzooi (compleet met foto’s van apen en bananen) die op sociale media over haar heen gegooid wordt.. De intelligentsia is weer druk aan het fotoshoppen. Simons is daar terecht woedend en verontwaardigd over, maar tegelijkertijd biedt die toestand haar de kans om, op z’n minst tijdelijk, te ontsnappen aan de kritiek op haar toetreding tot DENK.

Door zich te wentelen in haar slachtofferschap wordt de aandacht afgeleid van de kwintessens en durft straks helemaal niemand mevrouw Simons nog tegen te spreken. Want als je mevrouw Simons tegenspreekt, ben je waarschijnlijk een racist of hard op weg er een te worden. Maar dat tegenspreken hoeft misschien ook niet meer. Met haar toetreding tot DENK spreekt ze immers in een klap zelf alles tegen waar ze ooit voor zei te staan.