Quote 500 van duurste zieken en gehandicapten van Nederland

Elke middag ren ik naar de brievenbus. Is het al zover? Ik kan niet wachten tot ik de ziekenhuisrekeningen van mijn zoon thuisgestuurd krijg. Graag met terugwerkende kracht. Zo’n schedeloperatie, wat doet dat nou? Job had er twee. Dagtarief OK, een stuk of tien arbeidsuren van twee (!) chirurgen, kosten anesthesie. Ik hoop dat alle boutjes en moertjes ook op de rekening staan.

In 2004, een paar dagen nadat ik was bevallen van de zwaar gehandicapte Job, kreeg ik zo’n brief. Ons kind had de maatschappij al ruim tienduizend euro gekost. Aan slangen en snoeren lag hij op de highcare-afdeling van het universitair medisch centrum te overleven. De pasgeboren zeldzaamheid werd aan de lopende band onderzocht. Had hij hersenen? Waarom lagen zijn darmen gedraaid? Bleef zijn hart slaan? Op de rekening stonden ook lab- en verpleegkosten. De bedragen waren schrikbarend hoog. Toen, in mijn kraambed, raakte ik volledig in paniek: waarom die factuur? Waren we voor dit ongeluk niet verzekerd? Een telefoontje met de verzekeringsmaatschappij wees uit dat de kosten waren gedekt. Ik voelde me alleen nog maar ontzettend schuldig, vanwege de financiële ramp waarmee ik de samenleving onbedoeld had opgezadeld.

Bij dezen kan ik de VVD laten weten dat het dus werkt, de ziekenhuisrekeningen voortaan naar de burger sturen. ‘Zodat die inzicht krijgt in de kosten.’ De kille optelsom van bedragen uit februari 2004 staat in mijn geheugen gegrift.

Inmiddels zie ik er de lol van in. Laat maar komen, die rekeningen. Ik ga er heel leuke dingen mee doen. Wat te denken van een wedstrijd? “Hoe duur is jouw kind?” Op de speciale school van Job hang ik intekenlijsten op. Alles meetellen graag: rolstoelen, korsetten, protheses, sondepompen, luiers, opnames, therapieën, begeleiders. Om Job te vervoeren hebben wij een aangepaste fiets van drieduizend euro, daarmee scoren we meteen hoog. Zo’n elektrische rolstoel krijg je ook niet voor minder dan een paar duizend. Job heeft al acht keer op de operatietafel gelegen. Pas nog kreeg hij een bloedtransfusie, we rollen ziekenhuis in en uit voor priksessies. En als hij over een paar jaar aan zijn kromme rug wordt geopereerd, zijn we een rappe stijger in de lijst.

Ik denk aan een nieuw magazine: de ‘andere’ Quote 500. Wie is de duurste van het land? Job is pas zeven, hij eindigt niet hoog. Maar over een jaar of vijftig? Mijn glossy verspreiden we in revalidatiecentra en ziekenhuizen. Leuk voor in de wachtkamer.

Achterin drukken we een lijst af met de jaarsalarissen van alle topbestuurders in de zorg. Want in het gedachtegoed van de VVD lijkt het me functioneel dat we daar ook inzicht in krijgen.

Wacht, volgens mij hoor ik de brievenbus.

Deze column verscheen eerder op de weblog van Annemarie Haverkamp