PvdA moet weer van de arbeider worden

De Partij van de Arbeid heeft, zoals iedereen weet, een historische verkiezingsnederlaag geleden. Dit is een klap die we samen moeten op vangen. Samen was toch het sleutel van de Partij van de Arbeid? “Samen vooruit” was toch het campagnemotto? Dan nu ook samen een stap achteruit. Het is niet alleen de partijvoorzitter of een van de andere individuele partijprominenten die voor deze situatie verantwoordelijk is. Het zijn hele congressen met hun besluiten, over tientallen jaren, die verantwoordelijk zijn. Dus ook ik als partijlid ben hiervoor verantwoordelijk. Door niet op tijd mijn mond open te trekken.

Ik ben een werkzoekende van middelbare leeftijd, ben tweeëneenhalf jaar geleden werkloos geworden, nu gaan studeren en doe al twee jaar vrijwilligerswerk in de schuldhulpverlening. Ik leer veel. Alleen krijg ik geen betaalde baan in dit werk omdat ervaring ontbreekt. Het enige betaalde werk dat ik heb is een oproepbaantje op nul-urenbasis, waarbij ik voor een paar uur per week mag invallen, indien nodig. Aangevuld met een WW-uitkering die ook in de loop van dit jaar gaat stoppen. Betaalde leerwerkbanen voor ouderen zijn er niet. In de schuldhulp werken gemeenten liever met goedkope onbetaalde vrijwilligers dan dat zij betaalde junior leerwerkbanen creëren waarmee tijdens de crisis overbodig geworden arbeidskrachten weer in het arbeidsproces kunnen stromen.

Wat ging er aan de klap van afgelopen woensdag vooraf? Ik stel vast dat de ziel van de arbeider uit de PvdA verdwenen is. Dat de klassieke PvdA-arbeiders niet meer bestaan en voorzover zij nog betrokken zijn bij een politieke partij, vertrokken zijn naar partijen als bijvoorbeeld SP, Denk en PVV en als collectief versplinterd zijn. De PvdA is op dit moment een verzameling hoogopgeleide dames en heren die vanuit het partijkantoor met al hun opgedane kennis wel weten wat goed voor de arbeider is. PvdA’ers met al hun kennis trekken canvassend, gewapend met rozen de wijken in en luisteren naar wat de burger vindt maar hoe is de follow-up? Als je niet naar diezelfde burger retour communiceert wat je hebt gedaan, dan heeft canvassen geen zin en gaat het zelfs tegen je werken.

De burger is bang en onzeker geworden. Heeft hij morgen zijn baan nog? De burger is ook heel erg boos en staat met de rug tegen de muur. Waar is de PvdA? Wat doet de PvdA? Hooguit “foei” roepen aan de zijlijn tegen een bekend rechts parlementslid die burgers met succes tegen elkaar uitspeelt via de lijnen van afkomst en religie.

Er heerst een klassenstrijd. Deze klassenstrijd is nooit weg geweest en bikkelhard. Alleen wordt deze aan werknemerszijde nauwelijks gevoerd. De strijd wordt enkel gevoerd door het grootkapitaal, grote bedrijven met enkel winstoogmerk zonder oog voor de belangen van de arbeider. De arbeider is verworden tot een sluitpost van de bedrijfsbegroting, tot tevredenheid van de werkgever en/of aandeelhouder. Hetzelfde grootkapitaal dat via financiële constructies belastingen ontduikt. Legaal nog wel. Hebzucht en haat regeren. De partijen van deze bedrijven zijn nu na de verkiezingen in grootte nummer één en twee.

De PvdA moet weer terug de werkvloer op. Alle linkse partijen en de vakbeweging zijn nalatig geweest in het mobiliseren van de arbeider. Dit proces is al tientallen jaren gaande, niet enkel de huidige generatie kan daar verantwoordelijk voor worden gehouden. Macht is iets is dat je niet alleen kunt bevechten vanaf je mooie plek in Den Haag of partijbureau met enkel je kennis als wapen. Macht betekent ook collectief aanwezig zijn op de werkvloer. De PvdA moet weer zij aan zij met de arbeider knokken en strijden op de werkvloer. Voor goede arbeidsomstandigheden, wereldwijd.

Dit betekent dat waar nodig acties gevoerd moet worden als de werkgever te ver gaat. Door samen te zeggen: tot hier toe en niet verder. En eerlijk is eerlijk: ook dit gaat offers brengen. Maar we mogen niet bang zijn, gelet de offers aan arbeidsplaatsen die wegvielen de afgelopen jaren omdat de bedrijfswinsten zo nodig nog groter moesten worden. Ook onze voorouders hebben zo’n honderd jaar geleden offers gebracht in hun strijd voor het bereikte resultaat, waarvan we nu nog steeds profiteren. In tegenstelling tot onze voorouders hebben wij wetten tot onze beschikking die zij mede hebben vormgegeven, dus in vergelijking daarmee hebben we in onze strijd alleen maar makkelijker.

De PvdA heeft enkel nog bestaansrecht als de ziel van de arbeider weer terug keert in de partij. Dit gaat een zware klus worden. Het zal een lange adem vereisen maar niet onmogelijk zijn. Het vertrouwen van de arbeider in de PvdA is weg en moet teruggewonnen worden. De PvdA kan immers enkel functioneren als de kennis van de partij in goede verhouding staat tot de macht van de werkvloer. Sterker nog: de macht van de werkvloer is de basis die wordt aangevuld met kennis, niet andersom. Dat de arbeider zich gesteund weet door een goed partij-apparaat en daar ook het vertrouwen in heeft. Hebzucht en haat kunnen zo gestopt worden. Die strijd is onze voorouders gelukt, dan moet het ons ook lukken.