Lang leve de grote schoonmaak bij de PvdA

Inmiddels volg ik als PvdA-lid de politiek en mijn eigen partij alleen nog op internet, in de krant en op televisie. De laatste weken bekruipt mij een ernstig gevoel van geluk over de staat van de partij. We houden alleen nog maar overtuigde en positieve sociaaldemocraten over!

De afgelopen jaren heb ik de droefgeestige polonaise voorbij zien komen:  (ex)-leden, journalisten, critici, kiezers, deskundologen, azijnpissers en andere betweters. De kern van hun kritiek is dat de PvdA de sociaaldemocratie te grabbel zou hebben gegooid en de kiezer zou hebben ‘bedrogen’.

Mijn mening is een andere.  Grote delen van het kiezersvolk ‘zwalken’ van economisch links naar rechts, van cultureel progressief naar extreemrechts en xenofobisch en van atheïstisch naar eng religieus. Over de oorzaken hiervan is al voldoende geschreven. In mijn ogen is de PvdA inhoudelijk zo goed als stil blijven staan en beweegt juist het kiezersvolk zich op een onvoorspelbare wijze.

Het uitgangspunt is, was en blijft voor de PvdA een sociaal-rechtvaardige samenleving waar iedereen kansen krijgt. Scholing, gezondheidszorg, huisvesting,  arbeidsvoorwaarden, evenwichtige inkomensverdeling, culturele- sportvoorzieningen, milieu, internationale en Europese samenwerking en de verplichting een bijdrage te leveren aan bestrijding van armoede en ongelijkheid over de zijn tijdens het laatste kabinet in mijn ogen zeker niet verkwanseld. Sterker nog, ik denk dat de Tweede Kamerleden en  de kabinetsleden van de PvdA binnen het kabinet Rutte op vele van deze terreinen een wereldprestatie  hebben geleverd, zeker bij het slechte economische gesternte.

Door toename van emancipatie is het niet meer zo dat sociale klasse, status en afkomst stemkeuze bepalen. We hebben deze beweging binnen de partij eerder meegemaakt met de ‘arbeider’ en de Surinaamse gemeenschap. Deze stemden ooit en masse PvdA. Gelukkig ging het ook hen in de jaren beter qua opleiding en inkomen en dit bracht hen tot andere politieke keuzes. Hetzelfde geldt voor migranten uit Turkije en Marokko, ook zij hebben dit automatisme losgelaten. Het nadeel, voor zover je dat een nadeel mag noemen, is dat er enorme schommelingen plaats kunnen vinden bij verkiezingen. Daar hebben partijen, en in het bijzonder de PvdA, dan maar mee te leven.

Ja, de sociaaldemocratie in Nederland is voor het grootste deel gerealiseerd. De gezondheidszorg is prima op orde, het is hier veilig, de democratie functioneert goed, de arbeidsomstandigheden zijn bijna perfect te noemen, iedereen heeft een dak boven zijn hoofd en er is voldoende te eten. Natuurlijk is er een deel van de bevolking dat het niet getroffen heeft in zijn of haar leven en zijn er mensen die er met de pet naar gooien. Ook staan de eerder genoemde verworvenheden onder druk, maar dat is natuurlijk niets nieuws. Daarbij zijn er voldoende (ex)-leden, journalisten, critici, kiezers, azijnpissers en andere deskundologen om ons daarop te blijven wijzen.

In mijn ogen moet de PvdA de ingezette politieke koers vasthouden. De kans dat de ‘zwalkende’ kiezer ook weer terug beweegt richting de partij is levensgroot. Een kleine vingerwijzing was te zien bij mensen die de StemWijzer hadden ingevuld. De PvdA bleek na de PVV de populairste partij.

Ja, en dan komt het op het verkopen van de boodschap. Met enige weemoed denk ik terug aan Job Cohen, een integere man en goed bestuurder, maar iemand die werd vermorzeld in de politieke arena. Het is mooi meegenomen als je de retorische vaardigheden beheerst, maar het zegt werkelijk niets, maar dan ook niets over het politieke programma. Zo komt er ook wel weer een einde aan het tijdperk van de politieke wonderdokters, charlatans en clowns.

Mijn hoop is dat er nog vele leden hun lidmaatschap gaan opzeggen en dat er een aantal mensen overblijft die graag op deze prachtig sociaaldemocratische winkel willen passen. Mensen die het geduld hebben dat kiezers weer meer gaan kijken naar de inhoud, waar een partij vandaan komt en wat de PvdA voor nu en de toekomst tot stand wil brengen. Partijgenoten die er mee kunnen leven dat stemmers ook maar mensen zijn en niet ongelukkig of onrustig worden van het golvende kiezersgedrag.