Canadees inferno baart grote zorgen, duizenden op de vlucht, ernstig tekort aan brandweerlieden
Psychisch geweld is een sluipmoordenaar en moet strafbaar worden
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (41)
Kijk eens hoe moeilijk het is zoiets als pesten op de lagere school aangepakt te krijgen. Als een onderwijzer al iets durft te zeggen wordt het meestal toch door collega's of directe afgezwakt en wordt het afgeraden er teveel aandacht aan te geven. Ik heb als ouder samen met anderen ooit seksueel misbruik aangekaart, dat ging dus voorbij psychisch geweld als pesten. Dan moet je niet denken dat ze daar als school blij mee waren, dat moest weg, zou wel overgaan etc. Zolang het belang wegkijken groter is dan aanpakken ettert alles door. De meerderheid van de mensen wil dat alles gewoon blijft, zit niet te wachten op nog meer deining. Maar het is wel een groot probleem, kijk maar eens hoeveel mensen er uiteindelijk bij een psycholoog terecht komen met dingen uit hun jeugd of verleden, en wat dat dan ook kost aan zorg.
Ja, leuk verhaal....maar hoe ga je handhaven bij iets wat vaak heel subtiel gespeeld wordt en wat amper te bewijzen is.
Zou de auteur aanraden ook kennis te nemen van de diverse kritische reviews op deze wetgeving. Kijk uit dat je met alle goede bedoelingen niet het tegenovergestelde bereikt. “But the impulse to seek punitive legal remedies to curb abuse — rather than empathetic social ones, such as those included within the restorative justice framework — can be a strong one among those who hear stories like Bush’s or fka Twigs’s. Their allies often feel that something needs to be done quickly, and introducing or lobbying for new legislation can provide people with the satisfaction of taking what seems to be the first step toward tackling the problem. Unfortunately, it’s rarely the thing that survivors need the most.” https://www.google.com/amp/s/www.thecut.com/amp/2021/02/coercive-control-laws-domestic-abuse.html https://www.google.com/amp/s/amp.smh.com.au/national/nsw/coercive-control-law-could-harm-the-women-it-s-meant-to-protect-20210701-p5861e.html
Waarom is er geen verbod op porno? Of pornosites? Als ergens normen en waarden worden overschreden, is het daar wel in bepaalde categorieen. Als ergens vrouwenhaat open en bloot te zien is, is het daar wel. Jongens hieraan blootstellen is vragen om verwarring en uiteindelijk psychische schade. Narcistisch gedrag wordt ook vaak simpelweg gekopieerd door jongeren. Pornosites zijn doorspekt van vrouwenhaat. Lees net een bericht van een vrouw die haar eigen sexueel misbruik (op minderjarige leeftijd) op een grote pornosite tegen kwam. Ik heb wel eens begrepen dat porno op IJsland verboden is. Het zou goed zijn, dit eens te gaan reguleren. Want met als met drugs: de afnemers zijn verantwoordelijk voor het aanbod en dus ook voor al het leed, mishandeling, de uitbuiting en kunnen dus uiteindelijk zelf ook dader kunnen worden. Een vicieuze cirkel.
Net als drugs? Tja, dat verbod op drugs werkt ook al decennia zo goed. Not. Er is geen link tussen porno en psychische mishandeling. Sterker nog, in samenlevingen waar porno beschikbaar komt nemen verkrachtingen en aanrandingen af. Keur ik daarmee porno goed? Nee, dat ook niet. Voor de individuele gebruiker is langdurig porno kijken schadelijk. Het geeft een vertekend beeld van seksualiteit, waardoor o.a. het libido van jonge mannen afneemt. Mannen die minder porno kijken of zelfs helemaal afzweren voelen zich ook over het algemeen scherper, meer gefocust en gelukkiger dan hun porno-verslavende evenknieën.
“Sterker nog, in samenlevingen waar porno beschikbaar komt nemen verkrachtingen en aanrandingen af” Daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Er lijkt in elk geval een correlatie tussen porno consumptie en het seksualiseren van vrouwen, verbaal geweld. https://www.yourbrainonporn.com/nl/ybop-articles-on-porn-addiction-porn-induced-problems/rape-rates-are-rising-again-so-ignore-the-pro-porn-propaganda/ https://be.wikiqube.net/wiki/effects_of_pornography#cite_note-28
Beter idee: verbod op romcoms. Ja, romcoms. Kijk er maar eens een paar. Een vrouw wordt verliefd op een vreselijke man en door haar liefde, verandert hij in iemand die wel lief is... Die destructieve boodschap moet eens gestopt worden.
Jammer dat hier alleen de man als dader wordt neergezet. Vrouwen kunnen dit net zo erg en net zo vaak.
pastafari Is dat wel zo? Wordt alleen de man als dader neergezet? Wanneer je het gewoon leest en het woord "pleger" niet als mannelijk en het woord "slachtoffer" als vrouwelijk opvat, vind ik het heel neutraal geschreven.
Zandb, het zal Pastafari gaan om de stellige uitspraak van de auteur dat in 80% van gevallen de dader een man is en het slachtoffer een vrouw. Er zijn diverse recente studies die toch echt iets anders laten zien. Het geweld van vrouwen ziet er wel anders uit dan mannen en wordt - omgekeerd feminisme - ten onrechte minder snel (h)erkent / geproblematiseerd. Bovendien komt mishandeling ook voor in homosexuele relatie, dader en slachtoffer zijn man. https://www.socialevraagstukken.nl/vrouwen-plegen-even-vaak-huiselijk-geweld-als-mannen/ https://www.huiselijkgeweld.nl/vormen/huiselijk-geweld-tegen-mannen
Jaco Dat is geen stellige uitspraak; dat zijn blijkbaar de cijfers die bekend zijn. In de tekst zelf wordt met geen woord gerept over of daders mannelijk of vrouwelijk zijn of kunnen zijn. Alleen waar het specifiek om vrouwen als slachtoffer gaat van mannen, daar gaat het om vrouwen als slachtoffer en mannen als dader. Zoals al gezegd, dat is dus op grond van de en als uitwerking van getalsmatige gegeven. Ik vind nu juist dat de schrijfster een pluim verdient, omdat ze in zo neutraal mogelijk termen en zeer integer dit in- en aangrijpende onderwerp aan de orde stelt.
“Zandb: In de tekst zelf wordt met geen woord gerept over of daders mannelijk of vrouwelijk zijn of kunnen zijn. Alleen waar het specifiek om vrouwen als slachtoffer gaat van mannen, daar gaat het om vrouwen als slachtoffer en mannen als dader” Ik weet niet welke tekst u voor heeft, maar in de tekst lees ik: “In 80% van de gevallen boven de 16 jaar gaat het om mannen die hun vrouwelijke partner psychisch mishandelen” Ik kan dat niet anders lezen dan dat volgens de auteur in 80% van de gevallen waarin sprake is van psychisch geweld de dader een man is en het slachtoffer een vrouw. Daarbij wordt verwezen naar een bron, ik verwees naar een aantal andere bronnen waaronder de Rijksoverheid dat in 40% van de huiselijk geweld zaken ook mannen slachtoffer zijn. Dat betekent overigens niet automatisch dat een vrouw de dader is, gaat ook om man-man en vader-kinderen. Vrouwen zijn echter ook veel vaker dan gedacht dader.
Jaco Ja, wat wilt u nu. Dat zijn de cijfers die bekend zijn. Over andere cijfers beschikt de schrijfster blijkbaar niet, als het gaat om psychische mishandeling. Dus nogmaals: Die cijfers zijn er niet om mannen in een kwaad daglicht te stellen. Dat is gewoon, wat er bekend is. U kunt prima gelijk hebben, dat vrouwen ook vaak dader zijn, als het om deze specifieke vorm gaat, maar die cijfers zijn er nu eenmaal niet; ook u heeft ze immers niet.
Onderdrukking is de oervader van geweld, het ergste vind ik als mensen zich daartegen niet kunnen verdedigen en slachtoffer worden van agressie, onderdrukking komt in vele gedaanten, in het dagelijks leven, toegespitst op het manipuleren van een ander, waarde ontnemen om zodoende de ander ondergeschikt te maken aan de (zieke) mindset van de dader, zaak is om daar zo snel mogelijk afstand te nemen al zal dat niet altijd even simpel zijn, het begint met bewustwording, de rest is denk ik ook een stukje karakter al moet ik hier voorzichtig zijn, omstandigheden kunnen maken dat je geen kant op kan, hoe dan ook als je je verzet kan eigenwaarde winnen.
Als psychisch geweld strafbaar wordt dan zit het bedrijfsleven zonder managers........
Prins Voor zover dat op managers van toepassing is, wel. Maar ja. In hoeverre is dat dan het geval?
Fijn dat Joop en Sun Yoon hier aandacht aan besteed en heel hard nodig. Wat in Nederland namelijk nog steeds niet begrepen wordt is dat aan alle vormen van (psychisch, seksueel en fysiek) huiselijk geweld dwingende controle van de pleger ten grondslag ligt. In de VK heeft men dat inmiddels wel begrepen. In 2012 stelde de Home Office dat huiselijk geweld door de lens van dwingende controle bekeken zou moeten worden. Het was onder meer namelijk telkens onverklaarbaar waarom een pleger die zijn partner nooit met een vinger had aangeraakt, (maar waar dus wél sprake was van structurele dwingende controle, psychische mishandeling dus) zijn partner had vermoord. Criminologe Jane Monckton Smith deed onderzoek naar 372 partnermoorden, (structurele plegers van zowel alleen psychisch- als van psychisch- en fysiek geweld) herkende een terugkerend patroon in het gedrag van de plegers en bracht dit in kaart middels een tijdlijn. Voor seriemoordenaars gebruikte de politie immers ook een tijdlijn om gedrag te kunnen voorspellen, de grote vraag is; waarom dan niet voor plegers van huiselijk geweld...?? Steeds meer wordt met succes van de tijdlijn gebruik gemaakt door de politie in de VK. Sinds 2015 is daar wél dwingende controle (coercive control) in een aparte wet opgenomen in het strafrecht. Het betekend dat waar Nederlandse politie bakzeil moet halen omdat er geen 'strafbaar feit' -fysiek letsel dus- is gepleegd, maar keer op keer uiteindelijk geconfronteerd worden met een partner- of gezinsmoord, die 'zij niet hadden zien aankomen" (en de meestal allang ingeschakelde hulpverlening óók niet...) in de VK wel strafrechtelijk kan worden ingegrepen in een vroeg stadium. Manipulatie, dreigen, kleineren, degraderen, verbaal geweld, vrijheidsberoving, chantage en dat structureel, ís namelijk gewoon mishandeling, met zeer ernstige psychische gevolgen voor het slachtoffer. De Nederlandse politie geeft in het laatste onderzoek van Verwey-Jonker et al "Meer dan een ruzie"(juni 2021) zelf aan dat zij "handelingsmoe" zijn door gebrek aan "handelingsperspectief". 60% van de meldingen van huiselijk geweld wordt zodoende weggeschreven als "ruzie of twist", zelfs na de 16e melding van het zelfde adres....(!!!) Hieruit blijkt wel hoe naast ontoereikende wetgeving, de Nederlandse politie ook alarmerend weinig expertise in huis heeft. Wie staat stil bij het feit dat niet alleen een poging tot wurging (waarop zelfs nog niet adequaat gehandeld wordt..) maar ook herhaaldelijk dreigen met moord of zelfmoord in geval van psychische mishandeling, het smijten met huisraad en deuren kapot slaan indicaties zijn van de dwingende controle om over te gaan op moord? Alleen agenten die zelf ervaring hadden met (psychisch) huiselijk geweld toonde zich betrokken volgens het onderzoek. Zowel ik zelf als menig lotgenoot kan daar over meepraten. Psychisch huiselijk geweld wegschrijven als "ruzie of twist" is zo bezijden de waarheid als het maar kan en een trap-na aan slachtoffers. Feit is dat niet verder onderzoek wordt gedaan naar de patronen van dwingende controle inzake meldingen van huiselijk geweld. En dat gaat zó ver, dat moeders die jarenlang werden geterroriseerd zelfs door de RB nog gedwongen worden tot omgangsregeling van de pleger met hun kinderen op straffe van een boete. Een manipulatieve vader die niet als alarmerend werd gezien door de talloze hulpverleners rondom de door deze vader vermoorde Famke uit de Eerste Atjehstraat in Amsterdam, hulpverlening die niet luisterde naar de moeder die hen nb zélf had ingeschakeld.... Want...er was geen sprake van fysiek geweld....?! We moeten écht gaan beseffen: dit is meer regel dan uitzondering hier. Als de tijdlijn van Monckton Smith hier tot de instanties zou zijn doorgedrongen, en het belang van herkennen van gevaar van dwingende controle, zou Famke nog leven. Het kwalijke misverstand dat plegers van (psychisch) geweld geen gevaar vormen voor hun kinderen laat zien dat men nog steeds geloofd dat huiselijk geweld een zaak van twee schuldigen is in plaats van een pathologie van dwingende controle bij de pleger. Er is nooit sprake van 'ruzie' in relatie met een pleger, zoals we die in een relatie tussen twee gezonde personen kennen, maar van één partij die out of the blue ontploft en desnoods redenen verzint om tot non-stop verbale agressie over te gaan en wanneer het verlies van controle hem teveel wordt (vaak igv dreigende verlating) tot moord, die vaker zorgvuldig gepland is dan spontaan. In de VK kunnen vrouwen bij vermoeden van- gegevens over hun partner opvragen bij de politie. Dat is hier totaal no- go. Daar begint de bescherming van plegers al. Ik moest er na 1,5 jaar zelf achter komen dat de exen van de pleger net zo mishandeld waren geweest als ik. Jane Monckton Smith vat de koe bij de horens en het is meer dan hoogste tijd dat wij dat ook doen: "We assess domestic abusers as husbands, boyfriends, lovers. We don’t think of them as psychopaths, narcissists, killers. We need to take that leap." https://www.theguardian.com/society/2021/feb/21/jane-monckton-smith-in-control-domestic-abuse-murder-public-protection In haar onderzoek wordt heel duidelijk dat niet het soort geweld (fysiek of psychisch) leidend is voor mishandeling en partner-of gezinsmoord, maar Dwingende Controle bij de pleger de red flag is die al geregistreerd en serieus genomen moet worden door instanties, willen we huiselijk geweld en femicide écht tot nul reduceren. Helaas lijkt dit hier nog steeds niet tot het bewustzijn door te dringen. Dat zegt heel veel over de Nederlandse mentaliteit, gezien het feit dat een conservatieve natie als de VK dat (ook na veel strijd vanuit de slachtoffers die uiteindelijk ook registers van plegers gingen opstellen! ) uiteindelijk wél de wet op Dwingende Controle heeft gerattificeerd.
Ma Ry Andersom, Een heel verhaal maar het klopt niet. Psychisch geweld is wel aan te pakken onder de huidige wetgeving. Dat dit bijna nooit lukt komt niet door ontoereikende wetgeving, maar omdat psychisch geweld heel lastig te bewijzen is. “Ik ben bekend met de petitie “Maak psychisch geweld strafbaar” d.d. 6 februari 2018.11 Hoewel psychische mishandeling in het Wetboek van Strafrecht (Sr) niet expliciet is gedefinieerd, biedt de wet reeds de mogelijkheid om psychische mishandeling strafrechtelijk aan te pakken. Dit kan op basis van artikel 300 Sr, eerste en vierde lid, gericht op respectievelijk het ‘toebrengen van pijn of letsel’ en het ‘opzettelijk benadelen van de gezondheid’. Het Gerechtshof van Den Haag heeft dit in een arrest bevestigd.12 Daarnaast kan psychisch geweld strafbaar zijn wanneer het binnen de reikwijdte van artikel 284 Sr (dwang) of artikel 285 Sr (bedreiging) valt”
Jaco 38, Als slechts 1 keer in 100 jaar psychisch geweld is veroordeeld (in een zaak waarbij ook fysiek geweld aan de orde was) dan is de wetgeving niet toereikend voor de vele slachtoffers van psychisch geweld. Wetenschappelijk- en psychologisch onderzoek wordt nauwelijks of helemaal niet meegenomen bij de rechtsspraak, precies daardoor worden vele slachtoffers nogmaals geslachtofferd. Bekijk de getuigenis van een rechter hier: https://www.rtlxl.nl/programma/humberto/e4b1a5d0-9eff-4c71-8d16-79266d295930 Een aparte wet in het strafrecht op coercive control, (wie kan daar dan tegen zijn vraag ik je?) betekend niet alleen dat eerder strafrechtelijk ingegrepen kan worden in een zaak van huiselijk geweld, maar ook dat slachtoffers en omstanders eerder de zeer schadelijke vorm van huiselijk geweld gaan herkennen naarmate de kennis ervan meer maatschappelijk wordt ingebed. Daar is nu nog helemaal geen sprake van ondanks allerlei campagnes, o.a van Slachtofferhulp. Sterker nog; in het familierecht wordt een slachtoffer van huiselijk geweld die (terecht) moeite heeft een omgangsregeling met de pleger voor de kinderen te accepteren (herhaal:men leeft hier in de illusie dat een structureel pleger geen gevaar vormt voor de kinderen en dus gevaarlijk weinig expertise) als obstakel gezien en niet meewerkend in de RB. Enig begrip van pleger-profielen is heel erg gewenst hier; het sociaal wenselijke, charmante, beheerste masker in de RB zegt namelijk helemaal niets over wat de pleger (m/v) achter gesloten voordeur doet. Het slachtoffer weet wel beter. Daartegenover zit dan een zwaar getraumatiseerde partner, labiel geworden door de PTSS en vaak tegen de wil geconfronteerd met een etterende pleger, die vaak geen ander doel heeft dan iemand die zijn/haar dwingende controle niet meer accepteert, te vernietigen. Daar prikken rechters dus niet doorheen, het zijn geen psychologen, dat is begrijpelijk. Maar er is ook absoluut geen wil om verder onderzoek te plegen. Zie hier hoe een advocate tegen haar principe in haar clienten moet afraden om het huiselijk geweld van de pleger op te brengen in de RB, omdat het haar zaak niet ten goede komt...dat is de omgekeerde wereld: https://www.vrouwenrecht.nl/2020/12/22/huiselijk-geweld-in-het-familierecht-een-ongemakkelijke-waarheid/
Ma Ry Andersom, ik kan uw redenatie eerlijk gezegd niet zo goed volgen: het feit dat weinig zaken tot een veroordeling leiden hoeft helemaal niet te betekenen dat dit anders wordt bij aanpassing van de wet. Immers geeft de minister in zijn reactie aan dat de Gerechtshof bepaald heeft dat psychisch geweld ook geweld is en valt onder de strafbepaling die we al hebben. Iets anders is dat het bewijs moeilijk te leveren is, dat wordt echt niet anders met een specifiek artikel. Dit soort strafbare feiten vinden vaak plaats in besloten setting waardoor de bewijslast altijd ingewikkeld zal blijven zolang dit niet gedocumenteerd kan worden met bijv geluid en of video materiaal, onafhankelijke getuigen die het geweld hebben waargenomen etc. U wijst op speciale wetgeving in andere landen zoals de UK: maar heeft u ook onderzocht hoe effectief de wetgeving daar is? Er klinkt juist in die landen ook veel kritiek, waaronder dat onder lobby druk wetgeving is aangepast waardoor verkeerde verwachtingen zijn gewekt die niet waargemaakt kunnen worden. Andere kritiek is dat juist met strafrecht procedure grotere schade wordt aangericht, ipv te investeren op adequate hulpverlening en begeleiding wordt nu sneller gegrepen naar strafrecht in de verkeerde veronderstelling dat dit de oplossing zou zijn. Er ligt geen grondige juridische analyse aan ten grondslag, maar (hoe begrijpelijk ook) het is vooral ideologisch, emotioneel gemotiveerd.
De wet biedt mogelijkheid ja, maar uit eigen ervaring weet ik dat hier niets op uit wordt gedaan, ook dus niet het psychische mishandeling die in de wet staat. Ondanks dat reclassering van 'gaslighting' weet, wordt ook dit niet opgenomen, de dader komt er dus nog steeds mee weg. Er is ook te weinig kennis over emotionele/psychische mishandeling in hulpverlening. Als dat nou wel eens zou zijn, had dat van mij voorkomen kunnen worden ondanks ik emotioneel/psychische mishandeling heb meegemaakt door andere hulpverleenster die mij monddood heeft gemaakt en 'achter de rug om'' heeft gesproken, wel een jaar lang en ook naar andere hulpverleners waardoor verwarring is ontstaan en mensen tegen mij opgezet zijn, Ik ben voor, en ik ben voor meer kennis delen met rechter/politie(want die pakten het ook niet op) en meer bij hulpverlening.
Als man zijnde die in relatie zat met een vrouw die psychisch mishandelde kan ik dit artikel grotendeels onderschrijven. Je vraagt je af hoe de hel je in zo'n hel bent beland. Alle redelijkheid is weg en dat gaat echt voorbij de gebruikelijke irritaties die je binnen een relatie hebt. Echter wil ik wel wat aantekeningen plaatsen. Ik betwijfel ten zeerste of 80% van de slachtoffers vrouw is. Ook omdat 40% van de slachtoffers van huiselijk geweld man is. Dat zal bij psychisch geweld echt niet anders zijn. Toen ik zelf uit mijn verschrikkelijke relatie wist te komen kwam ik in contact met bizar veel mannen die soortgelijke verhalen hadden. Die een relatie hadden met vrouwen die hun leven hel op aarde maakten, scholden, kleineerden, tijdens een echtscheiding de man valselijk beschuldigden van kindermisbruik. Of de kinderen weghielden bij die mannen. En/of daarom zeer slechte moeders waren. Ik wil nu zeker niet beweren dat nu alleen de vrouwen de daders hierin zijn, maar wel aangeven dat dit probleem veel genuanceerder en daarmee dus ingewikkelder is dan hierboven wordt geschetst
Helemaal mee eens lotgenoot. En het probleem met juridisch vervolgen is ook, het gegeven dat de vaak narcistische daders. Onbewust handelen, omdat narcisme ook een psychische aandoening is.
Dit puntje wilde ik ook maken. Het gebruik van het woord 'femicide' (waarom niet het gender neutrale moord?) geeft het weer dat smaakje dat dit alleen een vrouwenprobleem is. Kennelijk ligt er nog steeds een taboe op dat mannen dit soort ellende ook kan overkomen en dat het gebeurd.
wittecisnoot. Femicide is alleen een vrouwenprobleem. Uiteraard is het omgekeerde ook het geval maar de verhouding slachtoffers bij mannen is verwaarloosbaar tov het aantal vrouwen.
@Paul, Dat kan, maar het zou ook kunnen zijn dat er bij mannen er nog meer een taboe op rust waardoor minder mannen het melden.
@Jozias Ik denk dat je daar de spijker op de kop slaat. Er zal bij veel mannen toch nog veel schaamte zijn om in hun naaste omgeving óf een vertrouwenspersoon psychische mishandeling te melden.
cisnoot Dat is een verkeerd frame waarin u beweert dat de schrijver haar best doet om dit tot een 'met de vrouw als slachtoffer en man als dader probleem' Op grond van de bekende cijfers blijkt dat vrouwen vaker het slachtoffer zijn omdat daar meer van bekend is. Of mannen vaker, net zo vaak of minder vaak slachtoffer zijn van vrouwen is simpelweg niet bekend. Misschien om de reden die Jozias vermeldt? We weten het niet.
Paul, dat is onjuist, zie de linken naar serieuze recente studies die toch echt iets anders laten zien. Zowel geweld richting partner (waarbij de dader uiteraard ook een man kan zijn in een homoseksuele relatie) en geweld richting kinderen. Gaat hier niet alleen om partner geweld maar ook om minde
@Zandb : "Op grond van de bekende cijfers blijkt dat vrouwen vaker het slachtoffer zijn omdat daar meer van bekend is. Of mannen vaker, net zo vaak of minder vaak slachtoffer zijn van vrouwen is simpelweg niet bekend". Des te meer reden om die gender neutrale term te gebruiken.
Cis Jammer dat u dat zo ziet, naar ik vermoed omdat u een gewenste uitslag wil zien. Want toch juist niet is hier een genderneutrale term toepasbaar, want OMDAT de bekende cijfers daar aanleiding toegeven, gaat het in dit gedeelte van de tekst nu juist om de vrouw als slachtoffer.
Aardig stuk, behalve de twee alinea’s die het toespitsen op femicide en ‘vrouwen als slachtoffer’. Ik denk dat psychische mishandeling niet voorbehouden is een der seksen. Ongetwijfeld speelt economische afhankelijkheid een rol en zijn vrouwen helaas vaker finacieel afhankelijk van de man dan andersom. Toch leidt de beperking in deze twee alinea’s niet tot enige meerwaarde. Verder lijkt het onderwerp mij zeker aandacht verdienen.
Daar zette ik ook mijn vraagtekens bij. 80% van de slachtoffers is vrouw? Dat betwijfel ik ten zeerste, ook omdat bij fysiek huiselijk geweld 40% van de slachtoffers man is.
'Ik denk dat psychische mishandeling niet voorbehouden is een der seksen.' Dit.
Femicide is alleen een vrouwenprobleem. Uiteraard is het omgekeerde ook het geval maar de verhouding slachtoffers bij mannen is verwaarloosbaar tov het aantal vrouwen.
Alexander, Miss Piggy Er wordt geconstateerd: "In 80% van de gevallen boven de 16 jaar gaat het om mannen die hun vrouwelijke partner psychisch mishandelen." Dat is dus, wat de cijfers volgens een bepaalde bron vertellen. Er staat nergens, dat die cijfers kloppen met de werkelijkheid. Het zijn slechts de cijfers, zoals gezegd, die bekend zijn. Paul Dat is dus nog maa maar de vraag, of dat in werkelijkheid klopt wat u beweert: "....de verhouding slachtoffers bij mannen is verwaarloosbaar tov het aantal vrouwen."
Sun Yoon, Wat ik mis in uw betoog is waar de minister dan abuis is in zijn juridische analyse dat de huidige strafwetgeving voldoende mogelijkheden geeft om psychische geweld aan te pakken? Het feit dat er weinig veroordelingen zijn betekent niet dat de wetgeving niet toereikend is. De bewijsproblemen die inherent zijn aan dit type zaken worden niet weggenomen met specifieke wetgeving. Onnodige aanpassing van wetgeving vanuit een op zich begrijpelijke therapeutische behoefte (erkenning) kan juist tot verkeerde verwachtingen leiden. Het suggereert iets op te lossen. “Ik ben bekend met de petitie “Maak psychisch geweld strafbaar” d.d. 6 februari 2018.11 Hoewel psychische mishandeling in het Wetboek van Strafrecht (Sr) niet expliciet is gedefinieerd, biedt de wet reeds de mogelijkheid om psychische mishandeling strafrechtelijk aan te pakken. Dit kan op basis van artikel 300 Sr, eerste en vierde lid, gericht op respectievelijk het ‘toebrengen van pijn of letsel’ en het ‘opzettelijk benadelen van de gezondheid’. Het Gerechtshof van Den Haag heeft dit in een arrest bevestigd.12 Daarnaast kan psychisch geweld strafbaar zijn wanneer het binnen de reikwijdte van artikel 284 Sr (dwang) of artikel 285 Sr (bedreiging) valt” https://www.huiselijkgeweld.nl/binaries/huiselijkgeweld/documenten/kamerstukken/2020/09/01/beantwoording-kamervragen-over-psychische-mishandeling/beantwoording-kamervragen-over-psychische-mishandeling.pdf
Goede bijdrage over een belangrijk probleem. En een uitstekend idee om een speciaal artikel in het Wetboek van Strafrecht te wijden aan psychisch geweld.
Dat zou allemaal prima zijn als je het kon bewijzen - en hoe wil je dat doen? Vernemen uit de mond van het slachtoffer? Maar wat als deze gewoon kwaad wil doen? Of wat als deze dit subjectief ervaart maar er feitelijk geen sprake van is ?
In veel gevallen zou je willen dat je absoluut op het woord van het slachtoffer kunt vertrouwen, maar helaas is dat niet zo. Zolang we geen perfecte (lees: werkende) leugendetectors hebben of op een andere manier objectief in de geest van slachtoffers en daders kunnen kijken zal er - met name in dit soort gevallen - onrecht blijven bestaan. Wat is erger: een dader die ongestraft blijft, of een onschuldige die gestraft wordt? Dat is de keuze waar de rechter voor staat. Het onrecht dat het slachtoffer is aangedaan blijft ongewijzigd...
Eirda, ook zonder de geloofwaardigheid van een slachtoffer in twijfel te trekken geldt dat Nederland een rechtsstaat is en de “prijs” die we daarvoor betalen is dat er regels gelden tav bewijsminima. Een belangrijke bewijsregel waar dit soort zaken nogal eens op vastloopt is dat een verdachte niet veroordeeld mag worden op uitsluitend de verklaring van het slachtoffer. Hoe frustrerend dat voor het slachtoffer ook kan zijn. Anders dan deze auteur denkt (anders hoor ik het graag) is dat de reden waarom in dit soort zaken een veroordeling zeldzaam is. Het is nogal eens het woord van de een tegenover dat van de ander. Strafrecht is niet overal het antwoord op.