Prinses Amalia mag niet met Belgische prins trouwen

Stel dat prinses Amalia (10) later verliefd wordt op de Belgische prins Gabriël (11), dan zou dat natuurlijk interessante staatsrechtelijke gevolgen kunnen hebben. Maar een huwelijk tussen de twee zit er niet in. Ook niet voor de andere Nederlandse prinsesjes trouwens. De Belgische wet verbiedt namelijk dat een lid van het koningshuis trouwt met een Oranje-telg.

Een decreet uit 1830, uitgevaardigd kort na de Septemberrevolutie , verbiedt dat een lid van het Nederlands Koninklijk Huis in België een machtspositie bekleedt. Voor altijd. De Belgen waren de Nederlandse overheersing goed zat en de wet was een poging dat ze daar voorgoed vanaf wilden. Nadien heeft niemand de regeling weer ongedaan gemaakt.

De opvallende wet staat in een overzicht van bizarre wetten  dat de Nederlander Jogchum Vrielink, werkzaam aan de Universiteit van Leuven samenstelde. Het zijn wetten die in onbruik zijn geraakt maar nooit werden afgeschaft. Zo kan de Belgische koning nog steeds troepen in Congo, vroeger privé-bezit van de vorst, mobiliseren. En als het transport naar Afrika een probleem vormt dan hebben militairen het recht om van burgers ‘paarden, ossen en honden’ te vorderen en ze als trekdieren voor de voertuigen te spannen. Deurwaarders is het verboden om bij iemand die in de schulden zit zijn laatste koe, varken of 24 kippen in beslag te nemen. Eerder meldde Joop al dat volgens de wet de Belgen al 183 jaar hun vlag verkeerd uithangen.

Sommige wetten zin inmiddels afgeschaft. Zo was het tot voor kort voor buitenlanders verboden om duiven te houden. Het wettelijk verbod werd in 1923 ingevoerd om spionage-praktijken tegen te gaan.

Plaatselijke verordeningen, die officieel nog steeds geldig zijn, gaan ook ver. Zo is het in Lokeren verboden iemands ‘dromen uit te leggen’, ongeacht of je daar geld voor vraagt. in Leuven kun je een boete krijgen als je op straat muziek probeert te maken maar vals speelt. En in Lede mogen kinderen alleen op straat voetballen als ze schriftelijk toestemming hebben van de burgemeester.

De allermooiste Belgische wettelijke dwaling zit echter in de wet die de beëdiging van tolken regelt. Daarbij moeten de vertalers een eed afleggen en die luidt officieel:

Ik zweer getrouwelijk de gezegden te vertolken welke aan personen die verschillende talen spreken, moeten overgezegd worden”.

Het is een onbegrijpelijke zin. Hoe kan dat? Nou, de wet is oorspronkelijk in het Frans opgesteld en daarna omgezet in het Nederlands. Dus ja, de Belgische wet die officieel het waarheidsgetrouw vertalen regelt, is zelf verkeerd vertaald. We ♥ Belgium!