Prins Geert de Eerste van Venlo, een verbitterde carnavalsprins

Wonderlijk om zo’n discriminatoire boodschap van een Limburger te horen. Want hoe ingeburgerd is de Limburger zelf dan wel in Nederland?

Je kunt met een financieel-economische blik naar fenomenen in de samenleving kijken. Zo'n blik kan veel kennis op leveren en veel verklaren. Zie bijvoorbeeld Follow the money. Maar ik wil hieronder naar het fenomeen Wilders kijken met een nogal onverwachte blik, waarvan ik overigens denk dat hij best veel weet te verklaren van wat tot nu toe nog duister is rondom deze sfinx-figuur, namelijk de Limburgse blik.

Waarom? Wel, omdat ik Wilders als Limburger ver onder de maat vind. En dat mag ik met enig recht  zeggen, want ik ben een geboren en getogen Limburger. Ik heb mijn eerste achttien levensjaren in die provincie  gewoond (Heerlen). Sindsdien werk en woon ik in Rotterdam, waar ik twaalf jaar fractievoorzitter van de Stadspartij was. In 2002 scheidde zich daarvan de rechtervleugel af om vervolgens onder leiding van Pim Fortuyn met 17 leden als Leefbaar Rotterdamde gemeenteraad van Rotterdam binnen te marcheren. Dus ik mag mij óók nog eens een ervaringsdeskundige inzake het rechts-populisme noemen.

Dat rechtspopulisme heeft Nederland met liefst met drie 'prinsen' weten op te zadelen. Prins Pim, Prins Geert & de Kleine Prins Thierry (Prins Wappie). Prins Pim is dood en Prins Wappie is mal geworden. Resteert prins Geert. Hier volgt dus de Limburgse blik op deze prins.

Wilders een bijzonder soort prins, want een carnavalsprins. Een hoogst ongebruikelijke carnavalsprins, want eentje, die niet een exempel van uitgelaten vrolijkheid is, zoals een carnavalsprins betaamt, maar een rancuneuze.

Hier volgt dus een nadere analyse van het fenomeen Wilders, de politicus afkomstig uit Venlo – het stedje van plezeer – het stadje van plezier. Een analyse, die onder andere antwoord meent te kunnen geven op de prangende vraag: waarom blondeertGeert Wilders zijn haar? ‘Het lijkt wel of hij een pruik draagt!’ Het geijkte antwoord daarop luidt: Geert Wilders heeft Indisch bloed. Hij, die te boek wil staan als ‘de Nederlander bij uitstek', maskeert zo zijn ‘Indo zijn’. Ik denk dat er méér aan de hand is.

Als ik het woord ‘inburgering’ lees, heb ik de neiging het te lezen als ‘Limburgering’. Dat is waarschijnlijk omdat ik zelf uit Limburg kom Maar het heeft dus ook te maken met vandaag de dag Nederlands bekendste Limburger Geert Wilders. Maar wat een vreemde Limburger is dat! Naar eigen zeggen lust hij ‘moslims rauw’. Wonderlijk om zo’n discriminatoire boodschap van een Limburger te horen. Want hoe ingeburgerd is de Limburger zelf dan wel in Nederland? Eeuwenlang behoorde Wilders’ geboortegrond tot de zogenaamde Generaliteitslanden. Limburg was een wingewest. Bovendien, als je de landkaart van Nederland beziet, bungelt met name Zuid-Limburg er wat zielig als een blinde darmpje bij. 

Je zou dan ook verwachten dat Limburgers enig begrip zouden kunnen opbrengen met de nieuwe zuiderlingen in ons land. Turken en Marokkanen komen tenslotte uit de Mediterranée. Mediterranée, zo blauw, zo blauw, zoals ons aller Toon Hermans placht te zingen, voorheen de meest gevierde Limburger van ons land.  (Nu is dat dus  Geert Wilders. Stijgen wij? Integendeel wij dalen.) Maar zo werkt het blijkbaar niet. Nieuwkomers, die in een gemeenschap nog maar net geaccepteerd zijn, blijken zich vaak sterker tegen nóg nieuwere nieuwkomers te keren dan de oude hap. Tot zover is er wat Wilders betreft eigenlijk niets nieuws onder de zon.

Nieuw is de ongewone felheid van zijn optreden.  En zijn lompheid. Een VOC-mentaliteit. Wonderlijk voor een jongen uit Venlo. De Limburgse cultuur is er immers een van gemoedelijkheid. Zeker, de Limburger kan zich opwinden en daarbij fiks met de vuist op tafel slaan. Maar nooit zo hard dat zijn bierglas daarbij omvalt! Dat nooit! Op dat punt wijkt Wilders nogal af. Zijn boosheid kent geen grenzen. Wat een wonderlijke tegenstelling oplevert tussen het uiterlijk van deze zachtmoedig ogende man met zijn haast zijige Mozartkapsel enerzijds en zijn keiharde uitspraken anderzijds.

Wilders is een typisch voorbeeld van een (al te) verhollandste Limburger. Een angry young man uit het Donkere Zuiden. Een man die zich harder en lomper voordoet om maar Hollandser dan de Hollanders te zijn. Maar hij is niettemin in de eerste plaats een Limburger. Vrijwel geen van zijn bestrijders heeft dat goed in de gaten, en daarom falen zij zo.

Wat is er dan zo Limburgs aan Wilders? Wel, hij voert een one man-show op in de politiek. Een oppervlakkige analyticus zal opmerken dat hij dat van Fortuyn heeft afgekeken.

Maar wie ook weer introduceerde in Nederland de one man show? Niemand minder dan Toon Hermans! Maar Toon had het weer van het Limburgse carnaval. Dat kent de zogenaamde zietsongen (zittingen) waarin een buuttereedner optreedt, een eenling met een pruik op, die vanuit een ton (buut) grappen maakt en de lokale notabelen bespot. Die grappen kunnen rustig de grenzen van het fatsoenlijke inruime mate overschrijden. “De wethouder is een hoerrrrenloper!” Dat doet er niet toe. De zaal roept Alaaf ! na elke kwinkslag, hoe misplaatst ook, en het dweilorkest valt in met Tsjieng Boem!

Helaas, een zitting van de Tweede Kamer is niet een Zietsong van de Venlose carnavalsvereniging. Niemand roept daar Alaaf! of toetert Tsjieng boem! na alweer een botte oneliner van Geert Wilders. Dat zouden de andere Kamerleden eigenlijk wèl moeten doen. Dan was het gauw afgelopen met die fratsen van Geert.

Wilders’ roots liggen dus in het carnaval. Daar deed hij behalve de inspiratie voor zijn ‘pruik’ mijns inziens ook de inspiratie op voor zijn ‘kopvoddentax’. Het woord ‘kopvodden’ is een diabolische taalomzetting zijn van het woord ‘nonnenvod' (‘achterwerk van een non‘). De nonnenvod is Limburgs favoriete carnavalsgebak! Ach, het is maar een gesuikerde gedachte.

Kortom, Wilders, ken jezelf! Word tot ons aller profijt de Limburger, die je hoort te zijn. Besef je dan niet, dat Limburg levensnoodzakelijk voor ons Vaderland is? Dat het zogezegd ‘zijn geestelijke reden’ heeft, dat de (geografische) band met Holland nooit is doorgesneden.

Wat die geestelijke reden betreft, keer ik terug tot Toon Hermans. Tot voor kort dé Limburger. Heel Nederland kende hem als zodanig. En had hem als zodanig lief. Maar dat was dus wel een héél ander soort Limburger dan de meest bekende Limburger van heden: Geert Wilders. Toon Hermans kweet zich van de historische taak die de Limburger ten opzichte vanNederland mijns inziens heeft, en wel grondig. Dat is: de Hollander menselijk houden. Niks VOC-mentaliteit, Bonhomie!

Zo heel anders dan Toon is Geert. Die redeneert zo: Wil ik als Limburger serieus genomen worden, dat moet ik nòg Hollandser zijn dan de Hollander. Weet je wat? Ik verf mijn haren geel. Dan ben ik nog meer kaaskop dan koning Willem Alexander!

Geert, hou op met dat ueber-Hollands gedoe. Wordt wat je dient te zijn. Een Limburger in de goede zin des woords. Wees werkelijk een soort Mozart! Draag niet alleen zijn pruik! Blaas eens een tsunami aan humaniteit op je (b)lokfluit. Papageno! Papagena! Voeg eens een touch of humanity toe aan je PVV!

Hou op met een vijand van de democratie te zijn!

                                             *

Een Hollands cabaretier
Je grappen zijn hard. Hèèl hard!
Dat hoort ook zo!
Je bent immers een Hollands cabaretier

Mag je Wilders vergelijken met Hitler?
Nee, Hitler blondeerde zijn haar niet
Maar…het kan harder.
Het moèt!
Je bent immers een Hollands cabaretier

Willen jullie meer of minder Limbo’s?
Meer!
Meer!
Mooi. Dan gaan we dat regelen!
Aldus onze VOC-Man uit Venlo