PrinsjesdagProtest en de noodzaak van linkse samenwerking

Afgelopen zaterdag was het zover, het ‘PrinsjesdagProtest’ in Den Haag. Een protest georganiseerd door de SP over een onderwerp dat velen de laatste tijd bezig houd: de stijgende prijzen. Naar schatting waren er 2000 mensen aanwezig, voornamelijk SP-sympathisanten of -leden. Andere partijen zagen wellicht de noodzaak niet of hadden geen interesse om in actie te komen. Of misschien was het wel een bewuste keuzen van de SP om dit ‘naar binnen gerichte protest’ te organiseren.

De oorlog in Oekraïne heeft het laatste zetje gegeven tegen een systeem dat na de coronacrisis en de, nooit opgeloste, bankencrisis al langer op wankelen stond. De rek is er uit en de klassenstrijd wordt zichtbaarder dan ooit. Je zult toch denken dat links de handen ineenslaat om in actie te komen. Helaas is het omgekeerde waar, van actie valt niet te spreken laat staan van solidariteit.

Ieder ‘clubje’ is bezig met hun eigen, zeg maar zinloze, ‘strijd’. Het liefst enkel in de Kamer of op sociale media, aanhoudende demonstraties of stakingen behoren nog zelden tot de gereedschapskist. Neem bijvoorbeeld de spoorstakingen of de boerenprotesten van de afgelopen tijd, en zie: doorzetten heeft zin wat het onderwerp ook is.

Maar een solo actie zoals het ‘PrinsjesdagProtest’ is evenmin de oplossing. De demonstratie had een samenwerking tussen verschillende partijen en organisaties moeten zijn. Op die manier is er een groter publiek en zal de boodschap breder worden gedragen. Gezamenlijk had er een sterkere vuist gemaakt kunnen worden.

Als je wat wilt veranderen moet je dat samendoen, dat heeft de geschiedenis inmiddels wel bewezen. Zodoende moeten linkse partijen leren nader tot elkaar te komen op basis van hun gedeelde idealen. De essentie van een progressieve partij zijn lijkt helaas nu bij velen te ontbreken. Je organiseert je niet om te kunnen zeggen dat jouw club beter is dan die van de ander, je organiseert je om iets te veranderen.

Samen doen is echter niet iets wat alleen partijen zijn verleerd. Opkomsten bij demonstraties zijn niet te vergelijken met die van vroeger en steeds minder mensen zijn lid van vakbonden of politieke partijen. Alles draait om het individu, “verbeter de wereld, begin bij jezelf”. Het is een cultuur die doorbroken moet worden, want als individu verander je helemaal niks.

Links is harder nodig dan ooit en moet leren om samen te strijden voor gedeelde idealen. Want samen sta je sterker dan alleen!