Populisme op Mars

Open brief aan de man achter Mars One

Geachte heer Lansdorp,

Al enige tijd loopt u rond met het plan een permanente bewoning van Mars mogelijk te maken, vanaf 2023. Sterker nog, met uw bedrijf Mars One heeft u al concrete plannen ontwikkeld om daar te komen. Via nationale realityseries worden er in de komende jaren kandidaten gekozen die richting de nieuwe habitat worden geschoten om nooit meer terug te keren.

Dit is natuurlijk dé ultieme natte droom van een televisie-producent. Hier is het medium ooit voor uitgevonden, zou je zeggen. Big Brother op Mars! Ik zie legers van BN’ers aan me voorbij trekken die verdwalen op eindeloze rode vlaktes waar de lage zwaartekracht hen doet opspringen als teletubbies met een ruimtepak aan.

Zo zie ik Patty Brard voor mijn geestesoog, die bij aankomst in haar oortje te horen krijgt dat het een enkele reis was die ze gemaakt heeft, waarop haar gekerm tot in alle uithoeken van de Melkweg te horen zal zijn. Producent blij, kijker blij, Marsmannetjes minder blij.

Alle gekheid op een stokje: het prikkelt wél de fantasie. Een lege planeet, aan u om er iets mee te doen. Waar begin je, als je de eerste problemen hebt overwonnen?

Het stralingsgevaar blijft aanwezig maar is te verhelpen met de juiste bescherming. Het verbouwen van gewassen moet mogelijk zijn, volgens experts. Vervolgens zit je daar. Alle fouten die we hebben gemaakt op aarde kun je daar voorkomen. Je kunt bouwen aan een paradijs, een hemel! Temidden van de eindeloze leegte moet je toch iets moois kunnen bouwen. Eerst even terug naar planeet Aarde.

Zondagavond zag ik De erfenis van Pim. Heeft u het ook gezien, meneer Lansdorp?  Het ging om een reconstructie over de zeldzaam hilarische periode die zich voltrok rondom het aantreden van Balkenende I en de drie maanden die volgden. Ik zeg voor het gemak maar even ‘hilarische’, omdat ‘diep- en dieptrieste’ zo melodramatisch overkomt. Figuren die ik hardhandig had weggedrukt in door mij vergeten spelonken ergens in mijn hersenpan verschenen weer op het toneel alsof het niet 2012 maar 2002 was.

Toen Hilbrand Nawijn in beeld verscheen wist ik weer waarom ik er nooit zeker van ben geweest of Marsmannetjes wel of niet bestaan. De fractie waar hij deel van uitmaakte hing van roddel en achterklap aan elkaar, en zo nu en dan een vechtpartijtje.

Ik zag Haantje Heinsbroek die bovenaan de trappen van paleis Huis ten Bosch zwaaide naar het volk. Iets knaagde aan dat plaatje. Het had iets van een BN’er die na aankomst op Mars de eerste heuvel gaat beklimmen en nog eens zwaait in de camera naar de miljarden kijkers op aarde alvorens zich in het diepe te storten.

Welnu, in het geval LPF was dat diepe in 2002 diep. Heel erg diep. Nadat vliegtuigspotter Mat Herben ons de JSF in had gefrommeld trad Harry Wijnschenk aan als nieuwe fractievoorzitter. Het ging van kwaad tot erger en eindigde met een kabinetsval. Tot zover de realitysoap LPF.

Tien jaar later zit de rancune nog altijd diep, zag de kijker zondag. De rancune tegenover de gevestigde orde lijkt inmiddels plaats gemaakt te hebben voor onderlinge wrijving. Sommige LPF’ers leken het adagium te huldigen dat fundi-economen ook vaak aanhalen: als de markt niet funcioneert, is er méér markt nodig. In het geval LPF betekent dat bij een niet functionerende LPF méér LPF. Dat bracht mij op een idee, meneer Lansdorp.

Die realityseries om kandidaten voor Mars te werven zijn niet meer nodig. Trommel de gehele LPF-fractie uit 2002 op en stuur ze naar Mars. Desnoods gaat Heinsbroek met zijn eigen raket, net zoals hij zijn eigen dienstwagen had toen hij minister was. Mag allemaal. Daar aangekomen gaan ze met elkaar een nieuwe samenleving bouwen, op de fundamenten van het Fortuynisme. Een soort Starwars meets Expeditie Robinson . Ze zullen daarbij geen last hebben van een meeregerende elite, meeschrijvende media of andere verstorende elementen. Ik zie gegarandeerde kijkcijfers opdoemen en Nederland weer als gidsland.

ET, here comes Nawijn!

De debuutroman van Dennis l’Ami is: De Eeuwige Mens