Politiek moet nu echt werk maken van nakomen VN-Verdrag Handicap
© cc-foto: Mando Gomez
- Overleven met een uitkering en werken
- Recht op een behoorlijke levensstandaard
- De kostendelersnorm en de partnertoets
- Waar begint het participeren?
Praat mee
Reacties (9)
@ CRaanDaan Jij schrijft: @DaanOuwens en gezien ad baculum de geprefereerde modus operandi is v het normatieve merendeel Er staat nog steeds Russisch, Chinees of Klingon.
Klingon heeft een beperkte woordenschat. Dat kan een voordeel zijn wat Russisch en Chinees weer niet hebben.
@ CR Gezien de teksten die je aanlevert maak je gebruik van google Translate om de teksten die je hier aantreft te vertalen naar het Russisch, ze leest, vervolgens in het Russisch een reactie schrijft, deze weer met Google Translate dumpt op deze site. Dat soort programma's is nog niet goed genoeg om iets zinnigs te produceren dus jij dropt hier hysterische waanzin. Het kan overigens ook Chinees of Klingon zijn.
Je oproep is terecht. Maar de logica ook. Dat mensen met een beperking zich weinig laten zien en horen aan de politiek. Nu bevat de nieuwe Tweede Kamer een aantal partijen die zelfs geen of weinig beleid hebben voor deze groep mensen in dit land. Een aantal partijen hebben die kennis en mensen wel, maar dan nog is het dringend nodig dat mensen met een beperking zichzelf en elkaar gaan helpen. Voor een volwaardig bestaan voor iedereen. Dat noemen we bij de SP solidariteit. Om dit verdrag ook veel meer bekendheid te geven. Mensen met een beperking laten zich weinig zien en horen en dat is toch wel nodig voor het verbeteren van je eigen kansen en rechten, maar ook die van anderen. Organisaties zijn steeds meer bezig met hun subsidie, maar ze organiseren nauwelijks de solidariteit met en voor mensen, waardoor een inclusieve samenleving minder aandacht krijgt dan nodig. Bij de SP doet Jasper van Dijk dit dossier, met als verzoek om de initiatief nota voor een moderne sociale werkvoorziening te steunen. Die nota heeft al een meerderheid in de Tweede Kamer, maar nu moet de nota ook wetgeving gaan worden. En er is een CAO beschikbaar voor mensen met een arbeidsbeperking die werken via de participatiewet. Wie lid is van de vakbond, mag daarover ook meebeslissen. Een succes voor circa 15.000 mensen die nu dus een CAO gaan "krijgen". Inzet met resultaat, maar dat kan nog veel beter.
Mensen met een handicap zijn niet zielig, geen slachtoffer. Er is genoeg aan hulp voorhanden. Een bijstandsuitkering is dan wel geen luxe, maar wel een basale maatschappelijke voorziening. With a liltte help of the friends is er leven mogelijk, een mens leeft niet van brood alleen. Onder the friends kun je rustig die vervloekte Overheid rekenen. Er zijn wetten aangenomen die bij de een afromen en daarmee de ander compenseren. De PvdA en CDA hebben dan wel de verkiezingen niet succesvol afgesloten, maar daarmee is het adagium de zwaarste lasten rusten op de sterkste schouders nog niet. I k noem even Marga Klompé van de KVP, opgegaan in het CDA. Een katholieke vrouw die stond op haar aanspreektitel juffrouw. Dat was de benaming voor een vrouw die het net niet had gehaald. Zij besteedde haar positie elders aan sociale activiteiten. Zij was een monumentale vrouw. Beschouw je liever niet als slachtoffer van daders, maar kijk om je heen, bedenk maar, ik kan dan wel niet goed bewegen, maar je kunt wel denken en studeren. je bent geestelijk valide. Kijk eens naar anderen die het met minder moeten doen en niet meteen naar hen die je voorbij snellen om te gaan dansen. Maak van je eigen leven een dansfeestje, Dat kan best ook al zit je in een rolstoel. Er zijn echt voldoende mensen die je willen duwen. Er zijn ook motortjes voor. Maar je kunt het ook zelf. Denk maar aan het rolstoel tennis. , .
Er is een logische en onvermijdelijke consequentie van de 4 punten: Overleven met een uitkering en werken; recht op een behoorlijke levensstandaard; de kostendelersnorm en de partnertoetsen en het participeren en dat is vaststellen dat een grote groep arbeidsgehandicapten hun inkomen niet uit arbeid kan halen. Echter zolang men van mening is dat deze hun mensen hun inkomen wel uit arbeid moeten halen ontstaan ook alle bijbehorende problemen van dat standpunt. Natuurlijk zijn er mensen die van mening zijn dat een werkgever deze mensen veel meer moeten betalen dan de opbrengst van hun arbeid. Maar weinig bedrijven zullen daar voor voelen en ook de collega's op de werkplek vinden het voor het grootste deel geen goed het idee als de opbrengst van hun arbeid naar een collega gaat die slechts de helft van hun prestatie levert. Dus zou je moeten concluderen dat deze groep een vaste uitkering moet hebben van een zodanig bedrag dat zij daarvan kunnen leven. Netto minimaal het netto minimum loon aangevuld tot het niveau van de benodigde toeslagen. In de praktijk ergens tussen 1500 en 1700 euro netto per maand. Als deze mensen als vrijwilliger een rol kunnen vervullen waar de gemeenschap beter van wordt, snijdt het mes aan twee kanten. Iemand doet zinnig en meestal leuk werk en wordt er zelf beter van. Maar omdat van links tot rechts de meerderheid van de Nederlanders van mening is dat deze groep wel een normale betaalde baan moet hebben blijft dit probleem bestaan. Het probleem volgt onvermijdelijk uit dit uitgangspunt. En zelfs de schrijfster deelt die opvatting. Dus wat cynisch kan je vaststellen dat zij het probleem krijgt waar ze zelf om vraagt.
Probleem is dat vrijwilligers weer banen gaan pakken. Als je voor een vacature 2 vrijwilligers kunt inhuren in plaats van 1 medewerker dan scheelt je dat aardig wat geld. Geld blijft een lastig onderwerp, het is niet in 2 stappen op te lossen.
@ cubert20 Jij schrijft: Probleem is dat vrijwilligers weer banen gaan pakken. Dat is helemaal geen probleem. Dan verdwijnen er banen uit het betaalde circuit. Als die banen ingevuld kunnen worden met een vrijwilliger. Dus iemand die de baan aanneemt en het voor zijn of haar plezier doet is er niets aan de hand. Dan investeert de werkgever blijkbaar zowel in het werkplezier dat mensen het graag voor niets doen. Als je daar over nadenkt dan zal slechts een klein deel van de banen voor iets dergelijks in aanmerking komen. Dit soort onderwerpen zijn heel goed in een beperkt aantal stappen op te lossen. Maar je moet wel nadenken over een intelligente oplossing, bereid moeten zijn fundamenteel nieuwe richtingen te kiezen en bereid zijn het oude los te laten. Ik pleit niet voor simpele oplossingen voor moeilijke problemen, ik pleit voor serieuze innovatie van de arbeidsmarkt. En dat begint met het maken van dit soort fundamentele keuzes. Mensen niet dwingen om te gaan werken als het geen zin heeft.
Er ontbreekt een punt. Ongelijkheid die speelt bij het toekennen van een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Ik zal mij schamen als ik met deze punten op het Malieveld sta te demonstreren. Niet omdat de punten verkeerd zijn. Maar ik mis de solidariteit met de anderen aan de onderkant van de samenleving. Je krijgt vaker een bijstandsuitkering als je met een arbeidshandicap geboren wordt of werkloos arbeidsongeschikt wordt. Er heerst zware ongelijkheid tussen de mensen met al rechten en zonder. Hoe denk jij hier over?