De pleur-op-premier is er niet voor alle Nederlanders

De afgelopen week hebben we weer mogen genieten van een knap staaltje sensatiejournalistiek, deze keer over zogenoemde ‘hoodvloggers’.

U weet wel, Ismaël Ilgun, de jongen die zijn kijkers meeneemt in zijn dagelijkse leven en een inkijkje geeft in een – voor een heel groot deel van Nederland – onbekende leefwereld. Mainstream mediaoutlets hebben hier talloze teksten en beelden aan gewijd. Met bekende en minder bekende journalisten en tv-persoonlijkheden. Om niet te vergeten het Oscarwaardige acteerwerk van ingezakte politici, die binnenkort weer zwaar aan de bak moeten om kiezers van elkaar af te snoepen. Ze hebben allemaal hun ongezouten mening mogen delen. Zelfs de minister-president hebben we weer horen bevestigen dat hij niet de minister-president van álle Nederlanders is. Want als de premier over Nederlandse jongeren met Turkse roots roept dat ze op mogen rotten, dan betwijfel ik of dat met bus 92 van Amsterdam naar Zaandam is. Het zal eerder gaan om een vliegtuig richting Istanbul.

“Onze” Rutte maakte het nog iets simplistischer, voor de iets minder weldenkenden en laag geletterden onder de PVV-aanhang, door ook op z’n plat Haags te zeggen dat ze mogen “oppleuren”. Nou, dan zeg ik op mijn beurt lekker op z’n plat Amsterdams dat Rutte z’n porem mag drukken in een temeier. Dat is namelijk de beste plek voor goedkope verkiezingsretoriek. Laat die onzinnige en rechtse oneliners maar over aan de Nederlandse equivalent van Donald Trump.

Je kunt over Ismaël van alles vinden – en dat doen we in Nederland ook maar al te graag. Over deze 19-jarige jongen, zijn vlogs, zijn vrienden en zijn inmiddels landelijk berucht gemaakte buurt. In onze tijd is het heel makkelijk om van alles te roepen over hem en zijn persoonlijke situatie – zijn eventuele schulden en het opgroeien in een gebroken gezin inbegrepen.

De vraag die mij vooral bezig houdt is: vanwaar deze massale en selectieve verontwaardiging? Het zal niet alleen liggen aan de soms achterlijke acties van Ilgun in zijn vlogs, want als dat de morele maatstaf zou zijn dan hadden we dagelijks verontwaardigd kunnen zijn over de meest bizarre – en soms zelfs strafbare – acties die we in vlogs terug zien komen. Van veelal witte vloggers. Wat is dan het verschil? De sensatie rondom rapper Boef en zijn vlogs idem dito. Alweer diezelfde massale en selectieve verontwaardiging met het daarmee gepaarde bekende mediacircus.

Het wordt steeds moeilijker om te ontkennen dat het ligt aan hun culturele achtergrond. Men is verslaafd aan negatieve berichtgeving, met slaan tegen en trappen op alles dat ook maar enige link heeft met de islam, is succes gegarandeerd.

Bij RTL Late Night beweerde de minister van Defensie, Jeanine Hennis, die er tegenover rapper Boef zat, doodleuk dat de politie nooit provoceert. Ze kwam op nationale tv weg met deze leugen doordat de andere gasten stil bleven. En we weten: wie zwijgt stemt in. Het internet staat vol met filmpjes van provocerende agenten, die zelfs schijnbaar strafbaar handelen. Neem alleen al de agenten die Mitch Henriquez vorig jaar hebben gedood. Uit het onderzoek blijkt dat de agenten vijf minuten hebben gewacht met reanimeren toen Henriquez geen hartslag meer had. Vijf(!) minuten.

Dat de politie er is voor jouw en mijn veiligheid klopt, in theorie. De praktijk wijst helaas te vaak iets anders uit. De onderzoeksrapporten liegen er niet om. Maar de minister weet dat natuurlijk niet. Zij woont in andere regionen. Zij heeft een andere huidskleur. Zij heeft een andere voor- en achternaam. Zij houdt zich voornamelijk bezig met het verschepen van mankracht en wapens, om oorlogje te spelen in landen waar de mensen meer op Ismaël en Boef lijken, dan op haar. Zij is minister van Defensie en erelid van een ‘superieure cultuur’, in de woorden van Schippers. Zij dient niet te worden tegengesproken.

Hetzelfde geldt voor Rutte met zijn kutopmerkingen.

Enfin, terug naar de vraag: vanwaar de massale en selectieve verontwaardiging over Ismaël en Boef? Zou het kunnen zijn dat de politiek zich hier zo erg mee bemoeit omdat deze jongens (bewust of onbewust) bewijzen hoe de maatschappij gefaald heeft haar eigen jongeren met kleur in haar boezem te sluiten? Of zou het kunnen liggen aan het feit dat deze jongens aan de hand van de beelden aantonen dat lokale overheden en instanties tot op de dag van vandaag falen in hun beleid? Want dat is wat ik voornamelijk zie in de vlogs van Ismaël: ik zie een falend beleid van lokale politici, ik zie een falend systeem waarin zogenaamde welzijnsinstellingen en politie op een pijnlijke manier schitteren in afwezigheid. Zou dit dan de reden zijn dat de politiek met hulp van sensatiebeluste media buitenproportioneel hebben uitgehaald naar deze jongens?

Wat we nu in Poelenburg zien is excessief geweld en een repressieve houding van politieagenten. Het is voor mij in ieder geval duidelijk dat dit gebeurt om de massa te pleasen, het eigen hachje te redden en vooral voor electoraal gewin.

Er schiet mij nog een vraag te binnen: waar gaan de jongeren nu naartoe? De parkeerplaats en de voordeur van de Vomar opruimen is één ding, maar is de gemeente nu niet het probleem aan het verplaatsen in plaats van het op te lossen? Dat zijn vragen die ik graag aan tafel bij Pauw had willen horen. Dáár zijn antwoorden voor nodig. Het is belangrijk dat men oprecht geïnteresseerd is in de ontwikkelingen en toekomst van deze jongeren – in plaats van onder elke nieuwspost over dit onderwerp racistische bagger met gelijkgezinden te delen.

Meer inhoud en minder sensatie aan tafel. Ook wanneer dat lagere kijkcijfers betekent. Het belang is te groot om dit te verkwisten. De problematiek rondom – wat men noemt – “allochtone” jongeren gaat veel dieper dan vlogs. Het borrelt al sinds ik het me kan herinneren. Als jonge Marokkaan op de straten van Amsterdam gold niets anders. Dat was en is de reden dat ik er al 11 jaar over schrijf in mijn muziek.

Daar kom ik in een volgende column graag op terug.

Appa.