Plannen van Groep Omtzigt illustreren staat van ontbinding van onze democratische rechtsstaat

Inzet voor een betere bestuurscultuur, de aanpak van de woningnood, het borgen van een bestaanszekerheid voor iedereen en het instellen van een Grondwettelijk Hof, vormen de basis van het programma van eenmansfractie Pieter Omtzigt in de Tweede Kamer. Stuk voor stuk onderwerpen die in een goed functionerende democratische rechtsstaat met respect voor alle sociale grondrechten en de Grondwet als geheel, niet om een speciale aandacht zouden hoeven te  vragen. Dat zou dan een vanzelfsprekendheid zijn. Als het fatsoenlijk nakomen van verplichtingen die grondwettelijk in Nederland zijn verankerd in ons staatsbestel. Hoe anders is de huidige feitelijke situatie?

Het ene bizarre Tweede Kamerdebat na het andere wisselen elkaar in rap tempo af. Het onderwerp is niet eens relevant meer. Elk debat blijft steken in het spelen van een kleuterklas in het speelkwartier. Van goed betaalde politici en bewindspersonen die elkaar bij voortduring de maat nemen en weigeren om gewoon aan het werk te gaan en te doen waarvoor ze zijn gekozen. Macht en Tegenmacht moeten in balans zijn in een rechtsstaat. Kiezers zijn inmiddels gewend aan het begrip Hindermacht en aan een volstrekt niet in balans verkerend samenspel tussen de regering en Tweede Kamer. Laatstgnoemde als controleur van de regering. Pieter Omtzigt heeft zelf nadrukkelijk hindermacht ervaren en voor ons inzichtelijk gemaakt. Hoe treurig is dat wel niet in een land dat economisch goed draait maar als democratische rechtsstaat behoorlijk door het ijs zakt? Op sommige aspecten ervan zelfs tot op de bodem.

Het pleiten voor het instellen van een Grondwettelijk Hof is staatsrechtelijk van de zotte. Daarmee wil Groep Omtzigt afdwingen dat een regering haar verplichtingen jegens de Tweede Kamer nakomt. Niet meer of minder. Dan accepteer je dat de bestuurscultuur van de afgelopen jaren alleen nog door een nieuwe staatsrechtelijke politiewaakhond kan worden veranderd. Feitelijk geef je daarmee aan dat elk geloof in een te bewerkstelligen verandering van de bestuurscultuur niet door politici zelf tot stand kan worden gebracht. Dan zit je echt op de bodem van de rechtsstaat.

Het bepleiten van een bestaanszekerheid voor iedereen in een hoog welvarend land als Nederland geeft aan dat welvaart op papier nog niets zegt over het welzijn van veel Nederlanders. Kun je gewoon rondkomen van die papieren welvaart of kan dat niet of ternauwernood vanwege hoge kosten van levensonderhoud? Als je tenminste een dak boven je hoofd hebt. Want ook dat is in Nederland geen zekerheid meer voor grote groepen burgers.

In het Groep Omtzigt-programma mis ik één belangrijk onderwerp dat naar mijn oordeel wel in het rijtje zou moeten staan. Pieter Omtzigt is daar zelf als slachtoffer het bewijs van: effectieve wettelijke bescherming bieden aan Nederlanders die hun nek durven uit te steken om recht en onrecht aan de kaak te stellen. Als je dat in Nederland doet wordt normaliter je kop eraf gehakt met alle middelen die voorhanden zijn. Alle klokkenluiders in Nederland weten dat. Echt beschermende wetgeving om dat machtsmisbruikend gedrag effectief te kunnen stoppen ontbreekt volledig in Nederland. Omtzigt weet inmiddels dat ook in je eigen partij en directe omgeving de klok over een misstand luiden volstrekt niet op prijs wordt gesteld. Macht en integriteit verhouden zich altijd heel slecht met elkaar in het politieke speelveld en bij de overheidsdiensten.

Als partij met één zetel is Omtzigt voorlopig een roepende in de woestijn in het Haagse politieke en ambtelijke circuit. Afgewacht moet worden hoeveel politici zijn gedachtegoed gaan steunen. Hij zal zeker een groot deel van de CDA-aanhang bij volgende verkiezingen aanspreken. Ik hoop dat politici van andere partijen zijn programma-onderwerpen als aanleiding zien om nu snel uit die kleuterklas op te staan en als verstandige volwassen politici gaan praten over een te formeren coalitie.

Ongeacht of je een voor- of tegenstander van Omtzigt bent iedereen zal het over één ding eens zijn: zo hoort een gekozen parlementariër niet door een regering, overheid en zijn eigen partij als politicus en als mens behandeld te worden.

Dat is een forse inbreuk op een goed functionerende democratische rechtsstaat.