Plagiaat Melania Trump is onvoorstelbare blunder (Of niet?)

De speech van de kandidaat first lady is vaak het moment om een presidentskandidaat die zich tijdens de primaries van z’n harde kant heeft laten zien opnieuw voor te stellen aan het Amerikaanse volk. In 2008 nam Michelle Obama met haar speech veel zorgen weg over de ‘Amerikaanse waarden’ van haar man, en vooral ook die van haarzelf, want ook zij stond als radicaal en ‘un-American’ te boek. De speech van Michelle werkte zo goed dat het campagneteam van Trump heeft besloten er grote delen letterlijk van over te nemen.

Infiltrant De vraag is natuurlijk hoe dit in godsnaam heeft kunnen gebeuren, want plagiaat is een pr-blunder van de eerste orde. Onder andere door Jeb Bush is al aan het begin van de campagne de complottheorie verspreid dat Trump eigenlijk voor Clinton werkt en als het ware in de Republikeinse partij is geïnfiltreerd om die van binnenuit op te blazen. Hij baseert zich deels op de vriendschap van de familie Trump met de Clintons. Die gedachte is even prikkelend als onvoorstelbaar (en bovendien zijn de Clintons ook bevriend met Bush zijn eigen familie). Maar aangezien je je evenmin nauwelijks kunt voorstellen dat zo’n belangrijke speech per ongeluk wordt verneukt, lijkt Bush zijn suggestie zo gek nog niet.

Aan de andere kant wordt er in het Republikeinse kamp wel vaker geblunderd, het beroemdste recente voorbeeld is natuurlijk de benoeming van Sarah Palin als running mate door John McCain. Iets waar hij zelf aan twijfelde maar zijn team niet. Veel ‘blunders’ zijn dat echter alleen in de ogen van de tegenpartij. Amerika is zo verdeeld dat er (minimaal) twee parallelle dimensies lijken te bestaan, met ieder hun eigen werkelijkheid. Ontken je ‘global warming’ op de Republikeinse conventie, dan is dat een pre, maar zou je dat voor een Democratisch publiek doen dan ben je politiek de sjaak. In Nederland zitten we meestal op één lijn met de Democraten, maar bijvoorbeeld in Polen ligt dat heel anders. Daar had Republikein Mitt Romney in 2012 een voorsprong van 16 procent op Obama.

Spot Toch zal plagiaat in beide dimensies laag scoren. Democraat Joe Biden (thans vice-president) moest in 1988 zijn kandidatuur voor het presidentschap stopzetten nadat bleek dat hij de Britse Labour-leider Neil Kinnock had geplagieerd. Het plagiaat van mevrouw Trump maakt van haar een dankbaar object van spot. Bovendien leent het zich perfect om in te spelen op de racistische onderbuikgevoelens van de Amerikanen, aangezien Melania zelf immigrante is en Obama’s zinnen met een sterk accent naspreekt. Daarnaast is het natuurlijk uiterst zwak als je hele campagne is gebaseerd op het vermeende falen van Obama, en het lukt je niet eens een speech te schrijven zonder hulp van diens team.

Waarschijnlijk zal ook het Clinton-kamp zich het hoofd breken over de vraag hoe deze actie precies te duiden. Clinton is het tegenovergestelde van Trump. Voordat ze überhaupt in het openbaar een zucht slaakt of haar wenkbrauw fronst zal ze eerst aan vier focus groups voorleggen hoe het zou vallen. Niet onbegrijpelijk na bijna vijf decennia vooringenomen media aandacht, maar het versterkt het gevoel dat niets aan Hillary naturel of überhaupt oprecht is. Vanuit de mindset van Clinton bezien – die een zeer gedisciplineerde, volledig op statistisch onderzoek gebaseerde campagne voert – is het onvoorstelbaar dat de Trump campagne zomaar zo’n fout maakt. Ook in dat opzicht is Planet Trump iets totaal anders dan Planet Clinton, al laat Hillary’s kandidaat first lady Bill sinds zijn hartaanval ook wel eenseen steekje vallen. Maar vermoedelijk vraagt Hillary zich (intern) hardop af of iemand in team-Trump hem expres wil laten struikelen.

Voor nu is het vooral interessant hoe Trump er zelf op reageert en of dat de oppositie tegen hem in de Republikeinse partij versterkt of niet. Waarschijnlijk zal het Republikeinse establishment zo lang mogelijk blijven proberen Trump te lozen, in de hoop de electorale schade voor de partij nog enigszins te beperken.