Pauw stemt in met wijnverbod

Jeroen Pauw staat bekend als een levensgenieter. Toch vloeide donderdagavond bij hem aan tafel het water als wijn. Althans: zolang Okay Tala daar te gast was, de voorman van de islamitisch-fundamentalistische organisatie Hizb ut-Tahrir, die naar het kalifaat streeft, zij het nog niet in Nederland en misschien van een iets andere orde dan de reëel bestaande islamitische staat in Irak en Syrië

Ik moest denken aan de KORO van vroeger, de Kommunistische Organisatie van Rotterdam en Omstreken, die ook vond dat Nederland nog niet toe was aan een revolutie en zich daarom beperkte tot de opbouw van een echte communistische partij, tot ze tenslotte toch met andere sektariërs een pact aanging. Zoiets zal met deze geestdrijvers van Hub Al-Tahrir op den duur ook wel gebeuren.

Bij Pauw in het programma echter oefende die Okay Tala – een jongeman met wérkelijk keurig getrimde baard – reeds reële macht uit. Uit respect voor hem en zijn opvattingen lieten de overige aanwezigen, zo bleek uit een terzijde van mede-gast Gert-Jan Seegers, de alcohol van tafel. Kennelijk kon Tala de aanblik van andere drinkers niet verdragen. Hij weigerde overigens consistent vragen te beantwoorden over homoseksualiteit omdat hij over ándere onderwerpen wilde praten. Hiermee werd gevolg gegeven aan een nieuw opkomende norm in de Nederlandse samenleving.

Tolerantie betekent dat jij verwijdering kunt eisen van iets waar je je aan ergert. Je ziet dat aan de steeds heviger protesten tegen de bouw van moskeeën in de buurt. Je merkt het aan het verzet tegen de komst van een kindervriend waarvan het uiterlijk sommigen tegen de borst stuit. Of aan de maatregelen die regelmatig worden voorgesteld tegen vrouwen die zich naar hun inzicht wat al te zeer bedekken. Je stelt het vast als je ziet hoe de NS in de treinen het gebruik van de E-sigaret verbiedt, terwijl deze nicotinedrager toch alleen de gebruiker schaadt en niet personen in diens omgeving. Dat is géén winst, die nieuwe norm, en hij draagt niet bij aan de harmonie in Nederland. Hij knaagt namelijk aan een andere wezenlijke leefregel in een land met zoveel politieke, religieuze en etnische verdeeldheid als het onze: leven en laten leven.

In onze samenleving doen en geloven heel veel mensen dingen die jou misschien tegen de borst stuiten. Maar niemand dwingt hen om die na te laten zolang althans de lichamelijk integriteit van andermans gedrag niet in het geding komt. Daaraan ontleen jij op jouw beurt het recht jezelf te zijn en te blijven temidden van andersdenkenden.

Er staat wijn op tafel. Niemand eist dat je mee proost. Je hoeft zelfs niet naar het glas te wijzen. Je drinkt zelf je water, je denkt: “Voor Gods rechterstoel zullen ze wel anders piepen”, maar je gunt de anderen hun wijntje om dat op die vorm van tolerantie ook jouw recht berust om niet te leven zoals die drinkebroers. Zo was het vroeger lijkt het wel. Nu wordt het anders. Ik zal wel een oude lul zijn, maar nogmaals: dat is geen winst. Dat is verlies voor Nederland.

Han van der Horst

Beluister dit opiniestuk hier 

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)